Ik merk dat verrassend veel mensen van totaal verschillende leeftijden die ik in het leven ontmoet, zeer “sterke hoofden” hebben. Wat bedoel ik hiermee? van een “sterk hoofd” is de gewoonte om alles uit te leggen, waarbij je jezelf cyclisch dezelfde vraag beantwoordt “wat zal/zou er gebeuren als ik...?”, wat vaak leidt tot een staat van angst, waarbij je jezelf “opwindt”. ‘Een sterk hoofd’ betekent rigide attitudes, bloemrijke fantasieën en meerlettergrepige oordelen, hele essays over jouw leven en de levens van anderen, dit zijn dagelijks bewezen stellingen en oplosbare vergelijkingen met veel variabelen. Een ‘sterk hoofd’ regeert, zij is de grote baas Het is een waardevolle kwaliteit om rationeel en evenwichtig dagelijkse taken en grote taken op te kunnen lossen! Maar precies totdat het hoofd de enige manier wordt om met de wereld om te gaan. In sommige gevallen is er al zoveel opgestapeld en met elkaar verweven dat het het lichaam lijkt af te sluiten van de perceptie van ‘frisse’, relevante informatie die nodig is voor tijdige aanpassing aan een veranderende realiteit, en, figuurlijk gesproken, begint te verteren de inhoud ervan gaat in een autonome modus. Dit kan jaren duren. En dan begint het lichaam van de persoon pijn te doen, veel gewicht te verliezen of aan te komen zonder duidelijke reden; zijn - zijn lichaam - een persoon met een 'sterk hoofd' hoort het niet, maar gebruikt het alleen en klaagt wanneer het lichaam kapot gaat (ziek) of verslechtert (vervallen). Wat zie ik zo iemand persoonlijk? relaties, aangezien hij Relaties met een geliefde, van welke aard dan ook, moeten zich volgens het script ontwikkelen, maar niet volgens hun eigen natuurlijke loop. De partner begint zich onderdeel te voelen van dit virtuele plan, scenario, en dit is misschien erg eenzaam, ja, en het zal nooit mogelijk zijn om aan alle 99 punten van het plan te voldoen. En dan wrok, onbegrip, niet-acceptatie, intolerantie... Cliënten met een “sterk hoofd” stellen mij de volgende vraag: “Wat moet ik doen in deze situatie, als hij dit deed/zei? Hoe moet ik reageren? En ik realiseer me dat ook van mij wordt verwacht dat ik een kant-en-klare oplossing voor deze virtuele vergelijking met verschillende variabelen aandraag. Natuurlijk heb ik niet het “juiste” antwoord, ik kan alleen mijn ervaring delen. De persoonlijke ervaring van een persoon is gebaseerd op zijn unieke realiteit. Daarom werkt advies in de meeste gevallen niet. In plaats van te antwoorden, kan ik voorstellen om het rustiger aan te doen en naar jezelf te luisteren. Wat is daar? Beschrijf het in eenvoudige taal. Hoe voelde je je toen en hoe voel je je nu? En dan is er vaak sprake van een stop, verrassing en zelfs verwarring. En voor mij begint een heel ontroerend proces wanneer iemand naar zichzelf begint te luisteren, zichzelf letterlijk begint te leren kennen, alsof hij voor de eerste keer of al heel lang zijn ervaringen, lichamelijke manifestaties en sensaties begint op te merken (dat hij bijna ademt niet, of stijfheid en spanning in het lichaam...), nog steeds vage verlangens en behoeften. Het kan triest zijn om te zien hoe iemand soms zonder contact met zichzelf leeft. Vaak stelt iemand de vraag: "Vertel me eens, wat voor soort gevoelens kunnen dit zijn?" En we geven een naam aan deze sensaties – vergeten of onbewust. Dan vinden we bijvoorbeeld achter het label ‘wrok’ een heel palet aan ervaringen: verdriet, verdriet, verwarring, een gevoel van eenzaamheid. En op deze momenten stopt de stroom van gedachten en geverifieerde juiste woorden, tranen en “kippenvel” verschijnen vaak door het hele lichaam. En de persoon in de tegenoverliggende stoel begint eenvoudigweg te zijn, te ervaren, nu aanwezig te zijn, en niet in zijn fantasie, om als één geheel te bestaan, en niet alleen met zijn hoofd, ja, dus natuurlijk belangrijk en noodzakelijk, maar soms wordt de rest van het levende wezen te rigide georganiseerd. En op zo'n moment, en in eerste instantie is het eigenlijk maar een moment, warmt iets in een persoon op en verandert. Op deze momenten verlaat hij de ‘matrix’ en wordt hij levend, waarbij hij het risico loopt niet in te schatten wat er met hem gebeurt, maar deze ervaring laat gebeuren, begint te observeren, zichzelf toestaat iets nieuws op te merken, zichzelf leert kennen, de echte ik. En dit blijkt uit de menselijke ervaring, ah,?