Het is erg moeilijk om woorden te vinden om condoleances en medeleven te betuigen aan iemand die in verdriet verkeert. Clichés werken hier niet; het zou verkeerd zijn om enkele spaties, enkele clichés te gebruiken. Soms zijn het niet eens de woorden die belangrijk zijn, maar hoe je ze zegt, of misschien zeg je ze niet, maar blijf gewoon in de buurt, zodat degene die verdrietig is je opmerkt en op je kan leunen. Helaas heel vaak mensen die dierbaren hebben verloren, worden na enige tijd gedwongen hun verdriet te verbergen, ook al is het nog niet voorbij. Verberg je voor anderen, om de enige reden dat anderen niet weten hoe ze zich moeten gedragen. Ze ervaren onhandigheid, schaamte, voelen zich niet in staat om te helpen, ervaren daarom wanhoop en kiezen ervoor om de rouwende persoon te omzeilen. Vandaag zou ik graag de fasen van het leven van een rouwende persoon willen doorlopen. We hebben het niet over die fasen die op internet worden nagebootst en die iedereen al bijna uit het hoofd kent. Ik wil je een kijkje achter de schermen laten zien van het leven van een rouwende persoon. Misschien zullen degenen die verlies hebben ervaren iets aan mijn beschrijving toevoegen. Over het algemeen denk ik dat het onderwerp van het verliezen van dierbaren besproken moet worden. Dit onderwerp zou geen taboe meer moeten zijn, en dit zal je helpen om beter door dergelijke levenssituaties te navigeren, ze niet te vermijden, en woorden en kracht te vinden om degenen te helpen die jouw steun nodig hebben. Begrijp, voel wat de rouwende persoon nu nodig heeft. De eerste 48 uur zijn shock, weigering om te geloven wat er gebeurt. De eerste week is een begrafenis, problemen, het gevoel van verlies is afgestompt en wordt oppervlakkiger overgedragen weken zijn een gevoel van verlatenheid door zowel familie als vrienden, omdat iedereen terugkeert naar zijn gebruikelijke bezigheden. Zesde tot twaalfde week - echt besef van verlies (slaapstoornissen, paniekangst, plotselinge stemmingswisselingen, sterk verlangen om alleen te zijn en een verlangen om mee te praten de overledene) Derde-vierde maand - cycli van slechte en goede dagen. Soms bedekt het, soms laat het los. Zesde maand - depressie begint, jubilea, feestdagen, verjaardagen, gedenkwaardige data zijn bijzonder pijnlijk. De eerste verjaardag wordt ofwel erg traumatisch, of, integendeel, een keerpunt. 18-24 maanden - een persoon keert terug naar een nieuw leven verdwijnen de woorden die daarmee verband houden uit het lexicon met zwaarte, verlies en verdriet, als je dit weet, hoe kun je dan helpen? Help een schouder als iemand eenzaam is, luister wanneer hij het nodig heeft, en haast je in geen geval "maar er is zoveel tijd verstreken en je huilt nog steeds." Zeg deze woorden alsjeblieft nooit. Het is erg pijnlijk om mensen te zien die zeggen: “Ik moet mijn ervaringen voor anderen verbergen omdat ze mij de schuld geven omdat ik al heel lang rouw.” Weet je, toen mijn man stierf, verdeelde ik het verdriet in twee soorten: verdriet en pathologisch verdriet. Deze classificatie lijkt alleen in mijn land te bestaan; ik heb het al twintig jaar nergens meer gezien. Pathologisch verdriet is naar mijn mening het verdriet van het verliezen van degenen die je simpelweg niet had mogen verliezen. Van het verlies van jonge familieleden en kinderen. Dergelijk verdriet kan, volgens mijn werkervaring, veel langer dan vijf jaar duren, en ik denk niet dat dit op een bepaald moment blijft hangen. Ik probeer cliënten te leren leven met dit verdriet. Soms werkt het………