Van de auteur: Alle namen en gegevens zijn gewijzigd. Er is geen manier om informatie te verbinden met een echte persoon en zijn persoonlijke informatie. Vaak realiseert een te veel etend persoon zich niet welk soort honger hem heeft ingehaald. Allereerst begon Dasha een Slimness Diary, in papieren (niet elektronische) vorm. Zo vond ze het leuker. In dit dagboek schreef ze op de eerste pagina haar initiële gegevens en gewenste doelen op. Dasha begon met diagnostiek. Het meisje beantwoordde de vraag: Ik eet wanneer..., of Waarom eet ik? Om dit te doen, tekende het meisje een bord en voltooide alle fasen van de oefening. In de eerste fase beantwoordde ze de vraag zestien keer; in de derde fase combineerde Dasha elk paar van zestien woorden tot één woord, helemaal niet door betekenis, maar door associatie, wat resulteerde in acht woorden. Van de 8 woorden leidde ze er 4 en vervolgens 2 af en kreeg het sleutelwoord. Dit bord beantwoordt Dasha’s vraag: waarom eet ze en welke verwachtingen heeft ze van eten? De waarde van deze diagnose is dat Dasha zag wat voor haar onbewust was: ze eet en stelt onbewuste verwachtingen over voedsel, deze verwachtingen worden uiteraard niet gerealiseerd, ze zijn niet haalbaar. En zo gaat het jarenlang door in de vorm van een gesloten cyclus: verwachtingen-voedsel-schuldgevoel-overgewicht-verwachtingen-voedsel... Vervolgens gaat Dasha naar de volgende tabel, waarin ze haar belangrijkste verwachtingen voor onvervulde behoeften uiteenzet. gevoelens. Dasha voert een diagnose uit: waarom moet ze afvallen? Deze diagnose wordt op dezelfde manier uitgevoerd als de eerste tablet: we beginnen met 16 woorden, dan 8 woorden en maximaal 1 sleutelwoord. De diagnostische resultaten brachten Dasha tot de realisatie van twee hoofdsituaties voor haar met betrekking tot slank zijn: ze eet om gelukkig en sterk te worden. Ze wil slank zijn, zodat iedereen haar aardig zal vinden. Laten we Dasha’s verdriet over dit besef nu buiten beschouwing laten. Jarenlang wilde ze het onbereikbare bereiken: het is alsof je verwacht dat een kat begint te blaffen en een hond begint te loeien. Of de papegaai zal loeien. Het diagnostische deel van het werk is in dit stadium voltooid. Nastya begon aan het tweede deel van haar onafhankelijke werk over het verkrijgen van waardigheid. Dasha moest zichzelf toestemming geven. Laat een druppel liefde toe in je adres, voor jezelf zoals je bent. Om te beginnen wilde ze begrijpen hoe ze was. Dasha ging een verhaal over zichzelf schrijven: wie is zij en hoe is ze? Maak een tekening: Mijn hongergevoel. En praat met je lichaam, uit alle klachten waar het niet blij mee is in het lichaam. Krijg antwoorden van het lichaam - praat tegen jezelf namens het lichaam en reageer op klachten Allereerst kreeg Dasha een hongergevoel. Ze stelde het praten over zichzelf en de dialoog met haar lichaam uit; om de een of andere reden was het moeilijk voor haar om aan dit werk te beginnen. Elke keer dat er een scherp hongergevoel in Dasha opkwam, had ze het gevoel alsof er een hongerige slang in haar wakker werd. Dasha werd aangeraden om van plasticine een slang te maken of er een te tekenen. En voer zo vaak per dag als nodig is...voed mentaal. Dit duurde twee weken. In het begin waren de voedingen privé, 6-8 keer per dag. Daarna 3 keer per dag, 1 keer per dag. Na ongeveer 2 weken was de Slang tevreden. En ze “wilde” weggaan. Dasha verbrandde de tekening, nam de as mee naar het park en verspreidde ze in de wind. Antwoord "lichaam" Dasha voert de oefening "Nieuw lichaamsbeeld" uit. Leest 21 dagen lang, kijkt in zijn ogen, in de spiegel. Hij hangt een foto van zijn nieuwe beeld in een zichtbare ruimte en maakt deze met een van de computerprogramma's, zonder fanatisme. Dagboek van Slimness 6 maanden zijn verstreken. Dasha's beoordeling van het verrichte werk Ik ben diep geschokt dat ik ben afgevallen. Vroeger geloofde ik helemaal niet dat ik harmonie kon vinden en dat ik alles zelf kon doen. Af en toe ondersteunde een psycholoog mij, in de context dat ik het aankon, en dat mijn tranen en moeilijkheden deel uitmaakten van het proces. Ja, in het begin was het best moeilijk voor mij en soms deed het pijn. Het tekenen van het hongergevoel hielp veel, ik voelde dat het niet mijn schuld was dat er een ander object was waardoor ik constant moest eten. Door de diagnostische fase kon ik beseffen dat ik verwacht wat ik van voedsel verwacht.