Relaties met ouders zijn voor velen van ons een pijnlijk onderwerp. Geen enkele groepstraining vindt plaats zonder dat minstens één persoon dit onderwerp bespreekt. Sterke, succesvolle mensen huilen als kinderen en beschrijven hun grieven tegen hun ouders, samen met alle aanwezigen. Ik geloof dat zo’n sterke emotionele reactie te wijten is aan het feit dat we zowel de ouders zelf als onze relatie met hen idealiseren. We willen onvoorwaardelijke, allesverslindende liefde en acceptatie van hen. Naarmate we ouder worden, dragen we deze eisen over aan partners van het andere geslacht. En tegenover onszelf, nu we ouders zijn geworden, stellen we dezelfde geïdealiseerde eisen, waarbij we een schuldgevoel ervaren wanneer de realiteit deze idealisering vernietigt, en we beginnen te geloven dat we slechte ouders zijn. Hoge verwachtingen voor ouders zijn zeker logisch. De kindertijd laat een enorme indruk achter op iemands leven. Kinderen komen hulpeloos op deze wereld, en zonder de zorg van hun ouders of degenen in hun plaats kunnen ze fysiek eenvoudigweg niet overleven. Het is belangrijk voor ons om te weten dat er onvoorwaardelijk van ons gehouden kan worden, simpelweg omdat we zijn wie we zijn. Het is belangrijk om te voelen dat we, wat er ook gebeurt, een achterban hebben: een ouderlijk huis, waar we altijd welkom zijn. Het is belangrijk dat wij trots zijn op onze ouders en dat zij trots op ons zijn. Het is belangrijk voor ons om de door onze ouders ontwikkelde strategieën te zien en van hen kennis en overtuigingen over te nemen over hoe de wereld werkt en hoe we ons daarin moeten gedragen. Wanneer ouders voor ons als individu interessant zijn, geeft het ons veel plezier om met hen te communiceren en geeft het extra betekenis aan het leven. En als deze relaties ook gevuld zijn met tederheid, samenwerking en wederzijdse steun, worden ze een onuitputtelijke bron van inspiratie. Wat doet ons zoveel pijn waar we zo hartstochtelijk naar verlangen van onze ouders? Aan de moeder is idealisering toevertrouwd op het gebied van emotionele en spirituele waarden, maar ook in het organiseren van de dagelijkse en sociale sfeer van het gezin. Voor een moeder zou haar gezin het belangrijkste ter wereld moeten zijn. Het is de moeder die van ons moet houden met een allesverslindende liefde, die nog beter voor onze belangen moet zorgen dan wijzelf. Een moeder zou die leerboekhoudster van de haard moeten zijn, die altijd comfort weet te creëren, zelfs met een bescheiden inkomen, heerlijk eten, veel tijd aan haar kinderen besteedt en met plezier tijd met hen doorbrengt, eindeloos de spelletjes van hun kinderen deelt het bedenken van nieuw entertainment voor haar kinderen. Als ze zo'n behoefte heeft, kan ze niet eerder gaan werken dan dat we tieners zijn, en dan bij voorkeur niet de hele dag. Oh, wat zijn deze dagen heerlijk als je thuiskomt van school en je moeder je begroet met heerlijke borsjt en koteletten. Dit is uiteraard met geen enkele vergelijking te vergelijken; als je de deur opent met je sleutel, is het huis leeg. Ik wil geen etensresten eten. Je voelt je een beetje verdrietig en boos op je moeder. Waarom moet ze zo veel werken? Moeder moet, nou ja, dat moet gewoon het schoonheidsideaal zijn. Ze zou een voorbeeld voor haar dochter moeten worden - om heel, heel mooi te zijn zoals altijd. Ze zou voor haar zoon een voorbeeld moeten zijn van hoe zijn toekomstige vrouw zou moeten zijn. Tegelijkertijd moet ze de schoonheidsidealen met haar kind delen, want als ze niet begrijpt dat haar haar in een paardenstaart moet worden vastgebonden en niet pluizig, bederft ze het hele esthetische beeld van de wereld. Moeder moet slim zijn, helpen met huiswerk, creatieve ideeën geven voor essays en haar wijsheid delen. Biedt moeder haar eigen visie op het oplossen van een wiskundeprobleem? Beschouwt hij het communisme als het meest perfecte systeem op aarde? Ken je geen Spaans? Waarom is ze zo? Welke idealisering kan hier standhouden? Moeder moet aanhankelijk zijn, zelfs als we ouder worden, en het wordt erg moeilijk voor ons om onze gevoelens te tonen of simpelweg de genegenheid van onze ouders te accepteren. Moeder moet correct en volhardend zijn; ze heeft niet het recht om door ons beledigd te worden als we haar wegduwen, terwijl haar genegenheid naar onze mening ongepast is. Moeder moet veelzijdig zijn, zodat geen van onze kameraden mee kanom met ons mee te zwemmen, maar we willen heel graag zwemmen, maar het is saai alleen, ze zou met vreugde alles moeten laten vallen en met ons mee moeten komen. Het is oké dat we haar pogingen om ons op de een of andere plek uit te nodigen nu al zes maanden afweren. Ze moet er altijd klaar voor zijn dat er eindelijk een wonder zal gebeuren en dat we haar naar ons bedrijf zullen roepen. Mama moet ons begrijpen. Ze is een moeder, nou ja, wie anders zal ons begrijpen, zo niet haar eigen moeder? Om te begrijpen dus, nooit om te oordelen. Niet voorbereid op de test? Maar er was geen manier om jezelf los te maken van een gesprek met vrienden of een voetbalwedstrijd met de jongens. Nou, hoe kan ze dan niet begrijpen dat het daar ook niet lief is? En ze moet begrijpen dat er geen manier is om te gaan helpen in de datsja als alle jongens elkaar ontmoeten en naar een disco gaan, of ze wil gewoon heel graag alleen zijn en thuis een experiment doen vanaf de set 'Young Chemist' voel ons, zorg voor onze gevoelens, sta jezelf niet toe ze te kwetsen. Ze moet slim zijn en ons niet beledigen, zelfs niet als er een enorme vrachtwagen op ons afkomt, en we in onze jeugd ‘blikloos’ zijn. Geen grof geschreeuw, dit zal onze tedere kinderlijke ziel pijn doen! Moeder moet onze geschenken met vreugde aanvaarden, wat het ook is. Zelfs als het een vreselijk uitziende cake is, waarvoor een enorme hoeveelheid ingrediënten nodig was, is de “winter aangebroken” in de keuken vanwege het verspreide meel. Moeder moet dit altijd met vreugde accepteren, omdat we zo hard hebben geprobeerd dat afwijzing de ziel van het kind pijn doet. Ja, verstikking en tanden breken, en het wegspoelen met suprastin, nou, hoe kan een kind zich herinneren dat moeder allergisch is voor pinda's, waar onze vreselijke cake royaal mee op smaak is gebracht? Mama moet ons steunen, wat er ook gebeurt. Zelfs als papa ons een zware straf zou geven, moet ze hem overtuigen. Ze is een moeder, ze moet begrijpen dat dit geweld tegen een persoon is. En wat we ook hebben gedaan, het is allemaal ‘onzin, een alledaagse zaak’. En als iemand ons een negatief oordeel geeft, is mijn moeder verplicht ons te prijzen, anders zullen we een laag zelfbeeld en complexen hebben en zullen we niet slagen in het leven. En prijs ons in het algemeen altijd, minstens 30 keer per dag! Moeder moet een voorbeeld zijn van netheid, verzorging en gezondheid. ‘Reinheid is de sleutel tot gezondheid’ zou haar motto moeten zijn. Wie, zo niet onze eigen moeder, kunnen we erop vertrouwen dat ze de ideale hygiëne in huis heeft gecreëerd, hoe zullen we anders leren de orde te handhaven in onze kamer, op ons hoofd en kleding? Moeder moet vriendelijk zijn, ze moet veel vrienden hebben, en die vrienden moeten kinderen hebben, zodat het voor ons gemakkelijk is om hun vrienden te worden en zodat we allemaal in grote groepen naar het bos gaan, naar de attracties, naar de dierentuin en kom 's avonds gewoon af voor thee en wintertaarten. En natuurlijk moet de moeder de liefde en het gezin van de vader behouden. Dit is de directe verantwoordelijkheid van de vrouw. Van de vader wordt allereerst sociaal succes en de rol van beschermer van het gezin tegen externe vijanden en omstandigheden verwacht. De vader moet eenvoudigweg vervuld zijn in de samenleving, een uitstekende kostwinner, wijs, ingetogen, kalm en zelfverzekerd. Wie zullen we anders als voorbeeld volgen? Wie zal de materiële basis voor ons creëren, zonder welke het voor ons uiterst moeilijk zal zijn om ons leven op te bouwen? Een vader moet zijn gezinsleden met zorg behandelen en in geen geval hun kwetsbare gevoelens kwetsen. Hij is tenslotte zo groot en sterk, en de kinderen en moeder zijn zo teder, weerloos en kwetsbaar. Bovendien is hij het hoofd van het gezin. Als hij de leden ervan 'schopt', hoe zit het dan met de integriteit ervan, waarvoor hij als hoofd van het gezin de volledige verantwoordelijkheid draagt? De vader moet simpelweg een voorvechter zijn van het idee van de ontoelaatbaarheid van fysieke straffen jegens kinderen, en het gebruik van fysiek geweld tegen moeder en dieren. Nooit. Steek een halve vinger op. Er is geen gezond verstand in deze. Het is duidelijk dat een man fysiek sterker is dan een vrouw en kinderen, en mannen berekenen hun kracht vaak niet, waardoor hun gezinsleden ernstige verwondingen oplopen, zonder dat ze.