Deze week heb ik gewerkt met de verzoeken van cliënten, ze begrijpen en reageren vaak op mij, omdat ik ook veel heb ervaren van waar cliënten over praten aan het begin van hun persoonlijke therapie. Schaamte, giftige schuldgevoelens, zorgen dat ik waarschijnlijk op de een of andere manier anders ben, omdat ik me soms niet hetzelfde voel als de meeste mensen, omdat ik niet begrijp wat persoonlijke grenzen zijn, waar mijn verantwoordelijkheid eindigt en de verantwoordelijkheid van anderen begint. En deze tekst lijkt op mijn gedachten over hoe dit allemaal is veranderd en waar therapie toe kan leiden) Wanneer iemand zichzelf het recht op welke gevoelens dan ook heeft toegewezen, zonder toxiciteit of zelfstraf, worden gevoelens een signaalsysteem dat leidt tot begrip van zichzelf en anderen. Vervolgens hebben anderen, in jouw beeld van de wereld, recht op hun eigen gevoelens en toestanden, en dit is hun recht om hun leven te leven en te ervaren en het te beheren zoals zij dat willen. Wanneer je hebt samengevoegd en gebouwd wat ooit in de schaduw werd geworpen, schuw je het feit niet dat iemand deze schaduw zal opmerken, je erkent het recht om aan iemand niet te bewijzen dat je geen kameel bent, omdat je beschouw jezelf niet langer als een kameel, of andersom, geef eerlijk toe dat je een kameel bent) Het is alsof je naar de bodem van de zee reist, eerst duik je en vind je een munt, en je denkt: is dit nu echt van mij? Dan vind je een schatkist en weet je zeker dat deze al van jou is en dat niemand hem van je afpakt, ook al beschouwt iemand de inhoud van de kist helemaal niet als schatten. Wanneer je het recht erkent om jezelf te zijn, wordt wat voorheen van binnenuit als onjuist of ongepast kon worden bestempeld, nu als verschil erkend. Iedereen is blij, maar om de een of andere reden ben ik nu verdrietig. Het is niet omdat ik ongelijk heb, maar omdat ik anders kan zijn. Iedereen wil communiceren, maar ik moet aan de zijlijn staan. En dit voelt als het feit dat ik iets anders kan willen en me tegelijkertijd volkomen normaal voel, ik hoef niet langer alleen maar op te gaan in ervaringen, het is belangrijk om mezelf te onderscheiden. Wanneer je iemand teleurstelt, niet aan de verwachtingen voldoet, geef je de verantwoordelijkheid voor deze teleurstelling en verwachting aan anderen, en ga je door met je leven, omdat niets anders echt van jou is. En het enige wat je kunt doen is het op de een of andere manier uitrusten en verbeteren als er iets is dat je niet leuk vindt. Als je teleurgesteld bent, werp je verwachtingen naar iemand, stel je jezelf de vraag: waarom besloot je plotseling dat het jouw verwachtingen waren die uit hadden moeten komen? En je neemt de verantwoordelijkheid voor je verwachtingen op je, en je kijkt met belangstelling naar de wereld en anderen, en erkent hun recht om te zijn wat ze willen. Als je een ander wilt veranderen, vraag je jezelf af: wat wil ik nu echt veranderen in mezelf? Als iemand jou opnieuw wil maken, vraag je aan de ander waarom ik op dat moment zo belangrijk voor je werd dat je zelfs het allerbelangrijkste in je leven, jezelf, een tijdje vergat. Wanneer iemand verbijstering of irritatie veroorzaakt met zijn gedrag, stel je jezelf de vraag: wat gun ik mezelf niet dat de ander toestaat? Misschien vrijheid, misschien iets anders, iedereen heeft hier zijn eigen antwoorden. Wanneer uw gedrag verbijstering veroorzaakt, geeft u de verantwoordelijkheid aan een ander voor zijn verbijstering, irritatie, of u kunt een heleboel andere dingen opsommen, terwijl u doorgaat met uw leven. Maar als iemand die belangrijk voor je is en naar wiens mening je luistert iets over jou zegt, kan dit heel waardevol zijn en je dichter bij het begrip van jezelf brengen, hoewel niet altijd alleen maar rooskleurig. Wanneer het recht om te Zijn aan jezelf wordt toegewezen, gaat de deur open naar de volwassenheid, waar de wereld niets verschuldigd is, het is gewoon zoals het is. En anderen zouden dat niet moeten doen, ze zijn gewoon zoals ze zijn. En ook jij bent niets verschuldigd dan wat je hart, geweten of keuze je ingeeft. In plaats van het woord zouden gezamenlijke verlangens, interesse en inspiratie moeten ontstaan, en ze bestaan ​​zolang ze samen als zodanig worden ervaren. Auteur van het artikel: Raisa Kovalenko - psycholoog, gestalttherapeut