Persoonlijke grenzen zijn de subjectieve scheiding van onze innerlijke wereld van de buitenwereld. En dit is precies de structuur die ons helpt ‘niet op te lossen’ in andere mensen. Vaak wordt het concept van ‘persoonlijke grenzen’ alleen in de kleinburgerlijke zin beschouwd, als een soort ‘hek’ met behulp waarvan ik mezelf kan isoleren van andere individuen, zodat mijn hulpbronnen niet worden ‘weggenomen’. Terwijl gezonde grenzen erop gericht zijn om communicatie kwalitatief hoogstaand, bevredigend en plezierig te maken. Gezonde psychologische grenzen zijn in de eerste plaats flexibele grenzen. Dat wil zeggen dat ze zich aanpassen aan de sociale context, maar tegelijkertijd het individu in staat stellen zijn eigen behoeften duidelijk te kennen en te uiten. En wat net zo belangrijk is, gezonde persoonlijke grenzen zijn een van de componenten van een gezond gevoel van eigenwaarde (dit gaat over de vraag ‘hoe kun je van jezelf houden’?) Let allereerst op welke persoonlijke grenzen je hebt en of je die hebt. allemaal) Als de grenzen zwak of zeer strikt zijn, ontstaan ​​er moeilijkheden in de communicatie: conflicten, onvermogen of onwil om hechte relaties op te bouwen. Dit is het geval wanneer iemand, wanneer hij met andere mensen communiceert, erin oplost en zichzelf verliest. Vooral als het subjectief gezien lijkt dat de ander op de een of andere manier ‘beter’ is. Zo iemand begrijpt en voelt iedereen behalve hijzelf. Hier ontstaan ​​problemen, zoals gebrek aan vitaliteit en energie. Ook manifesteren zwakke persoonlijke grenzen zich in het onvermogen om dicht bij andere mensen te komen. Dat wil zeggen, in intimiteit verliest een persoon zichzelf, zijn 'ik', zijn interesses, zijn persoonlijke ruimte. Bijvoorbeeld: een persoon kan hulp niet weigeren, hoewel hij in feite niet bereid is om te helpen vanwege tijdgebrek, of er niet bijzonder in geïnteresseerd is. Een andere indicator van zwakke persoonlijke grenzen is angst. Angst om afgewezen te worden, angst voor conflicten, slecht zijn, egoïstisch Wanneer een persoon interne steun, zijn eigen mening, positie en, als gevolg daarvan, een hulpbron heeft, zal hij die niet zoeken in de buitenwereld en dienovereenkomstig zal hij die ook niet zoeken. is niet zo bang, in tegenstelling tot iemand waarmee geen persoonlijke grenzen bestaan, omdat er is geen afhankelijkheid van de mening van anderen. (Tegelijkertijd is er ongetwijfeld een kleine kring van naaste mensen wier mening belangrijk is) Starre grenzen. Vreemd genoeg is dit het andere uiterste van gebroken grenzen. Harde grenzen vormen een rigide barrière voor de wereld. Hier is er integendeel sprake van een duidelijk zelfgevoel, maar de persoon begrijpt of voelt anderen niet. Dat wil zeggen, een persoon vertrouwt uitsluitend op zichzelf en het maakt hem absoluut niet uit wat niet alleen anderen, maar ook geliefden over hem denken. In sommige zaken helpt het zelfs om bijvoorbeeld het gewenste doel te bereiken. Maar dit heeft een negatieve invloed op relaties, waarbij je naar de ander moet luisteren en hem moet voelen. Een persoon met rigide grenzen deelt zijn gevoelens, dromen en verlangens nooit met zijn partner. Het doet pijn. (“Ik wil je niet belasten, dus overtreed mijn grenzen niet”, “Bemoei je niet met mijn wereld, raak mij niet aan”, etc.). Dergelijke relaties kunnen uiteraard niet lang bestaan. De uitzondering hierop zijn codependente relaties. (wat al vernietiging is). Redenen voor gebroken grenzen. Zwakke grenzen komen voor bij mensen die in hun kindertijd vaak werden uitgescholden en hun mening en standpunten niet mochten uiten. In de regel mocht zo'n kind in de 'ikzelf'-periode (leeftijd 3 jaar) geen keuze maken die het mogelijk maakte zijn lichaam, zijn verlangens te voelen. Als volwassene ‘verliest zo’n kind zichzelf’, ‘lost het op in andere mensen’. En vaker wel dan niet gaat het dan naar het andere uiterste: het stellen van te strikte grenzen en ‘vergeet iedereen, denk alleen aan jezelf’. Het komt voor dat een persoon alleen binnen zwakke grenzen blijft of alleen binnen strikte grenzen. Of moe van het ene uiterste. gaat naar een ander. Deze twee opties zijn op geen enkele manier de norm. Bij gezonde grenzen gaat het dus om evenwicht. Dat wil zeggen, in de eerste plaats. een persoon luistert naar zichzelf en communiceert vervolgens met anderen: hij communiceert gemakkelijk, kan weigeren, stopt met communiceren, neemt beslissingen,.