Het lijkt erop dat het nemen van verantwoordelijkheid het leven moeilijker maakt. Integendeel, het maakt het gemakkelijker. Je hoeft je geen zorgen meer te maken over iets dat mis kan gaan. Je bent niet langer bang voor de veranderlijkheid van de wereld. Omdat het belangrijkste nog steeds van jou afhangt. En niet door passerende stromingen. Dit is niet het opgeblazen ego van de stormheer. Dit is een volwassen en nuttige positie. Hier gaat zoveel gewicht mee gepaard! Een zoemende zwerm van allerlei soorten ‘wat als’, ‘wat als’, angst voor de toekomst, verlamming bij fouten. Hier zijn zinnen die een typisch verlies van verantwoordelijkheid markeren: ‘Ik moet dit nu meteen doen. Wat als ik later lui word?’ ‘Als ik besluit dit te doen, zal alles misgaan en kan ik nergens heen.’ ‘Ik zal het niet opnieuw leren. Wat als ik later besef dat dit niet is wat ik wil?’ Ze stinken naar onheil. Alsof er iets is dat voor jou beslist. Er zal een bepaalde kracht komen en je lui maken. Ze geeft en ze neemt weg. Telt je jaren en bepaalt wanneer het zal eindigen. Je hele leven bestaat uit beloningen of straffen. Geluk, slingers, eb en vloed. Je beslist niet veel zelf. Ben jij niet degene die nu beslist wat te doen? Lees bijvoorbeeld deze tekst. Of wat je daarna moet doen. Wanneer u zich in welke omstandigheid dan ook bevindt, beslist u dan niet hoe u daarin moet handelen? Wat u kunt uitgeven, wat u kunt besparen, hoe u kunt beheren wat voor u beschikbaar is. Jij. Zelfs als je het niet merkt. Of vandaag. Het gevaar bestaat dat je zomaar, per ongeluk, besmet raakt met dit afval. Maar hoe meer je jezelf beschermt, hoe kleiner de kans dat dit gebeurt. Jij bent het die de verantwoordelijkheid neemt voor jouw bescherming, ook al sluipt er een onzichtbare infectie overal rond als een zwerm dementors. Je leven bestaat uit je eigen keuzes. Voor velen veroorzaakt deze banale opruiing krachtige afwijzing. En het is duidelijk waarom. Er zijn dingen waar je niet eens aan kunt denken om met je volle verstand te kiezen. En toch? Is iemand verantwoordelijk voor het geweld dat tegen hem wordt gepleegd? Is dit ook een keuze? Geweld is geen keuze (op zeldzame, griezelige uitzonderingen na). Maar wij kiezen nog steeds hoe we ermee omgaan. En toen jij een kind was, besliste jij ook alles? Ja, ik was een afhankelijk nest dat tot voorwaarden werd gedwongen! Wees dankbaar dat je überhaupt nog leeft! Nee, dat heb ik niet bewust besloten. Verantwoordelijkheid is een eigenschap van een volwassen psyche. Is een persoon verantwoordelijk voor zijn gevoelens? Als ik verliefd of wanhopig word, word ik immers gewoon meegesleept en dat is alles. Niet vanwege de gevoelens zelf. Wat betreft hoe je ze moet uiten: ja, sorry. Er is meer keuze dan het lijkt. En in een winkel is dit niet altijd goed, maar in het leven is het over het algemeen een bewaker. Ik ben zelf lange tijd weggelopen van de verantwoordelijkheid en droomde ervan me te verstoppen. Ik probeerde het te ontkennen, het met argumenten te onderbouwen. En nu ben ik blij dat ik verantwoordelijk ben. Omdat ik gestopt ben met het verspillen van veel energie aan het vechten tegen vage molens in een vage toekomst. Het maakt ons niet uit hoeveel beslissingen we nemen binnen minstens tien minuten. Er lijkt gewoon iets te gebeuren. Veel is lange tijd automatisch gegaan. Maar alles gaat wederom automatisch – een gevolg van de keuzes die ooit zijn gemaakt. En dat dan een of andere Macht zal komen en zeggen: “Dat is het. Uw tijd om te beslissen is verstreken” Nee. Als ik nu de verantwoordelijkheid aanvaard voor wat ik doe, zal ik die ook in de toekomst blijven aanvaarden. Wat kan mij tegenhouden? Er gebeuren nu allerlei soorten ‘plotseling’ en ‘als’ en ik handel kalm. Alleen om de een of andere reden lijken deze ‘plotseling’ en ‘als’ in de toekomst ontoegankelijk als bergen, sterk als orkanen. Iets dat mijn wil zal breken en mijn beslissingsvermogen teniet zal doen. Is dit niet vreemd? Ik heb eerder besloten. Ik beslis nu. Ik beslis later. Waarom zou dit plotseling veranderen??