Onlangs las ik een van de onderwerpen op het forum “Dus wat doet een psycholoog” en besloot te schrijven over hoe ik het zie. Ik heb de film “The Man Without” bekeken a Face” met Mel Gibson en dacht dat de relatie tussen een jongen en een leraar, gepresenteerd in deze film, heel duidelijk het psychologische proces demonstreert van het ontstaan ​​en de ontwikkeling van een therapeutische relatie. Vooral de beginfase van de interactie tussen de patiënt en de therapeut. Kort over de inhoud van de film: Er is een jongen van ongeveer 10 jaar oud, hij woont samen met zijn moeder en twee stiefzussen. De relatie tussen hen is niet opgebouwd. Hij geeft zijn moeder de schuld, haat zijn oudere zus en veracht zijn jongere zus. Er gebeurde iets vreemds met mijn vader. En bovendien is de jongen geremd en heeft hij af en toe last van nachtmerries. Het enige wat hij wil is ontsnappen uit deze familie. Zo'n kans krijgt hij als hij naar een speciale school kan gaan (een bepaald cadettenkorps), maar hij is daar al een keer gezakt voor het examen. In hun gezin maken alle drie de vrouwen (moeder en zussen) hier alleen maar grapjes over. Hij heeft nog maar een paar maanden om te proberen te leren wat hij nog niet eerder heeft geleerd en zich voor te bereiden op het examen. Op een dag, nadat hij met vrienden naar de andere kant van de haven is gegaan, belandt hij in het huis van een enge man, misvormd. een ongeluk. En hij ziet een kopje in huis, waarop staat geschreven dat de persoon een leraar is. Het verlangen om naar school te gaan, het besef dat hij zich niet goed genoeg zal kunnen voorbereiden, het besef dat het belangrijk voor hem is. dat iemand bij hem studeert, overwint de innerlijke angst en afkeer. En de jongen wendt zich tot deze man met het verzoek hem les te geven en hem voor te bereiden op examens. De leraar heeft zijn eigen drama: hij was echt een heel goede leraar, maar 10 jaar geleden kreeg hij een ongeluk waarbij een van zijn studenten omkwam en stierf. hijzelf kreeg vreselijke brandwonden aan lichaam en gezicht. Bovendien werd hij veroordeeld tot 3 jaar wegens doodslag en werd hem het recht ontnomen om les te geven. En de afgelopen zeven jaar heeft hij als kluizenaar geleefd. Maar daar, achter dit vreselijke masker, is hij nog steeds dezelfde leraar. En als de jongen hem vraagt ​​om met hem te trainen, nodigt de leraar hem uit om te werken en een gat te graven. In wezen is dit een test van motivatie. De leraar begrijpt dat de leerling eerst moet ‘geven’ voordat hij ‘neemt’. Anders vatten ze het slecht op en waarderen het niet. De jongen is klaar met graven en komt het huis binnen. De leraar vraagt ​​hem een ​​opstel te schrijven. Over welk onderwerp dan ook. Hij raakt in paniek en vertrekt, met het argument dat dit niet zal gebeuren op het examen, en hij heeft een hekel aan schrijven. Hier komen we voor het eerst tegen dat de jongen les wil krijgen zoals hij het ziet en begrijpt. Als we een parallel trekken met een psycholoog, dan: 'Jij helpt hier, raak de rest niet aan', 'dus wat als handschrift een van de fundamenten van kennis is, ik vind het niet leuk...' langdurige therapie is voorbij, de cliënt kan gevoelens van nutteloosheid ervaren, het gevoel dat de therapeut hem niet begrijpt, op de verkeerde plek graaft, er zijn geen resultaten, enzovoort. De tijd verstrijkt, de jongen schrijft een essay en keert terug naar de leraar - hij nodigt hem opnieuw uit om een ​​​​gat te graven. betalen voor zijn werk. Na de volgende put, nadat hij het essay aan de leraar heeft overhandigd, wacht de jongen eindelijk op normale studies. De docent stelt rustig vragen over het opstel en het blijkt dat het van iemand anders is. De leraar draait zich om en gaat rustig weg. De jongen raakt weer in paniek, wil wegrennen, maar gaat dan zitten en schrijft zijn eigen essay. Als we het vertalen naar het psychologische proces: “Oké, psycholoog, je wilt dat ik met je praat over wat ik niet wil praten. Daarover zal ik praten, maar niet absoluut daarover en niet helemaal zoals jij wilt. Dit is een nogal pijnlijk proces wanneer de cliënt vertrouwen moet hebben en, zelfs zonder volledig te begrijpen waarom je dit moet doen, moet gaan waar je niet heen wilt. Ga naar het middelpunt van de situatie en neem er de verantwoordelijkheid voor. En alleen door zijn eigen essay te schrijven, neemt de jongen de verantwoordelijkheid voor zijn droom en overwint hij zijn onwil. Dit is een ander fundamenteel punt waarop hij intern vertrouwt. Verder wordt de ontwikkeling van hun relatie getoond - de jongen vertrouwt de zijne?