Van de auteur: 09/12/2012 Deze vraag baart veel mensen zorgen die een breuk met een geliefde hebben meegemaakt, en is ook een veel voorkomend onderwerp in consultaties met een psycholoog. Mijn onderzoek, waarbij 68 mannen en vrouwen betrokken waren die een scheiding van een langdurige partner hadden ervaren, was een poging om zich te verdiepen in de psychologische wereld van de overlevende van het trauma van een relatiebreuk en een oplossing voor dit probleem te vinden. Volgens het onderzoek werd de breuk voor 60% van degenen die een relatiebreuk met een partner meemaakten een moeilijke, traumatische gebeurtenis, die leidde tot psychologisch ongemak, frustratie, een gevoel van vernedering en schade aan het gevoel van eigenwaarde. . De scheiding schudde ook de diepste overtuigingen van deze mensen over toewijding, liefde, familie en anderen. Dat wil zeggen dat zowel de gevoelens en emoties van een persoon, als zijn manier van denken, wereldbeeld en systeem van overtuigingen en overtuigingen gewond raakten. Deze reactie op een moeilijke gebeurtenis, namelijk scheiding, wordt in mijn onderzoek beschreven door het concept van een posttraumatisch cognitief-emotioneel complex (hierna wordt de afkorting PTC gebruikt), dat de sfeer van gevoelens en gedachten van een individu omvat. getroffen door een breuk in de relatie met een partner. Zoals uit de resultaten van het onderzoek bleek, overheersen op het emotionele gebied van PTC na een relatiebreuk twee hoofdcomponenten: het agressiecomplex (bestaande uit emoties zoals bitterheid/bitterheid, irritatie, verlangen naar wraak en vergelding, auto-agressie) en de slachtoffercomplex (wrok, hulpeloosheid, vernedering, apathie/droefheid, pijnlijke herinneringen, verminderde vitaliteit, enz.). Tegelijkertijd is de ernst van de opoffering onder vrouwen die een relatiebreuk hebben meegemaakt aanzienlijk hoger dan onder mannen. Het ‘slachtoffer’-complex komt tot uiting in de volgende emotionele houdingen:ü een persoon beschouwt zichzelf als een slachtoffer en kent de rol toe van ‘. vervolger” jegens een ander en/of externe omstandigheden; ü een persoon beschouwt zichzelf als hulpeloos en niet in staat om met de gevolgen van wat er is gebeurd om te gaan; ü de persoon geeft zichzelf liever de schuld van wat er is gebeurd, dat hij de ‘catastrofale’ ontwikkeling van de gebeurtenissen niet heeft voorkomen en/of dat hij er niet mee om kan gaan. Bij de interpretatie van deze verschillen tussen mannen en vrouwen moet rekening worden gehouden met culturele kenmerken; In de Russische cultuur is het offeren van vrouwen in de regel niet alleen een sociaal aanvaardbare, maar onvoorwaardelijk goedgekeurde kwaliteit, en een actieve, agressieve positie wordt meestal veroordeeld, ondanks de verwestersing van de moderne Russische samenleving gevoel van onrechtvaardigheid, en agressie kan omslaan in zelfagressie en zelfverwijt. Naast andere manifestaties is het naar mijn mening noodzakelijk om secundaire alexithymie aan te duiden als een toestand van globale remming van gevoelens of 'emotionele gevoelloosheid'. Naast deze twee componenten - opoffering en agressiviteit - zijn er op het emotionele gebied van PTC obsessieve gedachten over de gebeurtenis die heeft plaatsgevonden en de gevolgen ervan, het vermijden van situaties en/of voorwerpen die verband houden met de gebeurtenis, een depressieve toestand, gevoelens van hopeloosheid, psychosomatische symptomen en zelfs suïcidale neigingen. Als gevolg hiervan ontstaan ​​er moeilijkheden bij het uitvoeren van gewone huishoudelijke en/of werktaken. Deze emotionele toestand van het individu is grotendeels te wijten aan negatieve gedachten en houdingen die worden gevormd tijdens het ervaren van het trauma van scheiding, wat het cognitieve deel van PTC vormt. . Het denken van een persoon die getraumatiseerd is door een relatiebreuk heeft een aantal kenmerken:ü Gewone attitudes worden beïnvloed, namelijk zelfacceptatie, een gevoel van eigenwaarde en eerlijkheid en welwillendheid ten opzichte van de wereld om ons heen.ü Tegelijkertijd wordt een ondubbelzinnige positie met betrekking tot deze houdingen die in het denken overheersen (“de wereld moet eerlijk zijn”, “liefde” er is er maar één in het leven”, “verraad wordt nooit vergeven”, enz.), zijn er zeer rigide overtuigingen en overtuigingen, wat de duur en ernst van de emotionele reactie.ü Mensen die PTC ontwikkelen, onderscheiden zich in de regel door hun focus opprestatie en een hoge mate van toewijding en zelfopoffering. Bovendien hebben ze de neiging om in termen van schuld te denken en de schuld op zichzelf te nemen. Zij ervaren een dergelijke gebeurtenis als echtscheiding als een zeer beledigende, traumatische en vernederende gebeurtenis. Naast de algemene kenmerken van het denken van mensen die getraumatiseerd zijn door scheiding, kon het onderzoek twee hoofdovertuigingen identificeren die disfunctioneel zijn en verband houden met een negatieve gebeurtenis. emotioneel complex In de eerste plaats is dit de neiging om overmatige afhankelijkheid te tonen van de beoordeling en goedkeuring van uw ex-partner. Omdat ze zich in een situatie van vervreemding en afwijzing door hun partner bevonden, leken ze zijn negatieve beoordeling zelfs over te dragen op hun eigen zelfperceptie, wat bijdroeg aan de vorming van een angstige, verdrietige, depressieve toestand, repetitieve gedachten en pijnlijke herinneringen. Deze overtuiging kan in de volgende zin worden uitgedrukt: “Als iemand die belangrijk voor mij is, van mij verwacht dat ik iets doe, moet ik dat ook daadwerkelijk doen.” Ten tweede is dit een disfunctionele houding ten opzichte van liefde, waarbij respondenten met een hoge mate van PTC een buitensporige afhankelijkheid vertonen, en daarom is scheiding van een partner voor hen zeer pijnlijk. Deze houding verwijst naar de uitspraak: “Als de mensen om wie ik geef mij afwijzen, betekent dat dat er iets mis is met mij.” Zodra ze het gevoel krijgen dat hun partner langzaam weg begint te bewegen, ontstaat er een pijnlijk, paniekerig gevoel, vergelijkbaar met het ontwenningssyndroom (“terugtrekking”). Als we de vraag stellen wat de uitgesproken negatieve reactie op een moeilijke, maar nog steeds vrij gewone en vrij vaak voorkomende gebeurtenis verklaart, dan kunnen we vandaag de dag alleen maar speculeren over dit onderwerp, waarbij we verschillende aannames maken. De auteur van dit artikel ziet de persoonlijke geschiedenis, geworteld in de kind-ouderrelaties en de geschiedenis van het primaire gezin, in het bijzonder de stijl van de relatie tussen moeder en kind, als de belangrijkste reden voor de ontwikkeling van PTC in een situatie van scheiding. Deze veronderstelling wordt bevestigd door de sterke onderlinge afhankelijkheid tussen de mate van manifestatie van PTC en de oriëntatie van de getraumatiseerde persoon op het negatieve verleden, dat wil zeggen: Hoe meer gescheiden mensen nadenken over de negatieve aspecten van hun vorige leven, die in de regel verband houden met het ouderlijk gezin en de kind-ouderrelaties, des te waarschijnlijker is het dat PTC zich in een expliciete vorm zal ontwikkelen. Een meer gedetailleerde discussie over de redenen voor de ontwikkeling van PTC kan het onderwerp zijn van een apart artikel. Volgens de verklaringen van mensen die het trauma van scheiding hebben meegemaakt, zijn ze bijna niet allemaal een permanente relatie met een nieuwe partner aangegaan. voor 5 jaar of langer. Tegelijkertijd ervaart de absolute meerderheid van degenen die met een nieuwe partner in een geregistreerd huwelijk leven helemaal geen PTC, of ​​is de manifestatie ervan zwak. Het niveau van PTC heeft dus rechtstreeks invloed op de waarschijnlijkheid van nieuwe relaties en de tevredenheid daarmee. Wat weerhoudt hen ervan een geschikte partner te vinden en nieuwe relaties op te bouwen? Het grootste obstakel op het pad van iemand die een relatiebreuk als een trauma heeft ervaren, is zijn interne passieve of onverschillige houding tegenover het opbouwen van nieuwe relaties, of, met andere woorden, zijn interne onvoorbereidheid op nieuwe relaties. Ondanks het feit dat een persoon aan eenzaamheid kan lijden en zelfs pogingen kan ondernemen om nieuwe kennissen te maken, is ze intern niet klaar voor nieuwe intimiteit. Interessant genoeg zijn er volgens het onderzoek onder mannen na een breuk helemaal geen initiatiefnemers van nieuwe relaties. Negatieve kenmerken van het denken, heersende disfunctionele overtuigingen en emotionele complexen van ‘slachtoffer’ en ‘agressie’ dragen dus bij aan het in stand houden van de bewuste of onbewuste afhankelijkheid van een voormalige partner en belemmeren nieuwe relaties ervaart hij het trauma van scheiding en ervaart hij moeilijkheden bij het opbouwen van een nieuwe relatie met een partner? Vaak vindt iemand die zich in een soortgelijke situatie bevindt het erg moeilijk om zelfstandig ervaringen te ervaren, uit te drukken,.