Van de auteur: Het artikel is gepubliceerd op het LiveJournal van de auteur: Vandaag hebben we tijdens de lezing met het publiek een kwestie besproken die van tijd tot tijd opduikt in de psychotherapeutische ruimte. Wie heeft de schuld als de therapie mislukt? Waar is de therapeut verantwoordelijk voor, waar is de cliënt verantwoordelijk voor? En hoe kan een therapeut zijn zelfrespect behouden als hij faalt? Naar mijn mening ontstaat er in elk langdurig psychotherapeutisch verhaal vroeg of laat zoiets als teleurstelling, en rijst de volgende vraag: waarom verandert alles zo langzaam bij de cliënt? leven, waarom problemen niet verdwijnen en geluk niet komt, is de therapie op een dood spoor beland, en waar kan men op hopen? De situatie is behoorlijk moeilijk voor beide deelnemers aan het proces: de therapeut is duidelijk over de klachten van de patiënt: er is veel tijd en geld aan besteed, het geduld is op en de verwachte transformaties hebben niet plaatsgevonden... En hij kan jezelf als een bedrieger voelen. Aan de andere kant begrijpt de therapeut dat er nog veel tijd nodig is om veel van de problemen op te lossen die de cliënt voor therapie stelt, ook al lijkt het hem dat het tijd is... Bovendien zijn er dingen in het leven en karakter van de cliënt die in principe niet kunnen worden veranderd, waarmee je in het reine moet komen en moet leren leven. Het is duidelijk dat er in deze situatie een crisis in de relatie tussen is tussen de therapeut en de patiënt is onvermijdelijk. Hoe dit op te lossen? Als therapeut ga ik in zulke gevallen uit van de volgende punten: Ten eerste. Voor mij is het een goed teken dat de kwestie ter sprake wordt gebracht en besproken. Het is noodzakelijk om van tijd tot tijd een verzoening te maken - de wensen en verwachtingen van de patiënten te vergelijken met de verlangens en verwachtingen van de therapeut. Het lijkt mij dat dit niet waar is als ze zeggen dat de therapeut werkt volgens die van de cliënt verzoek - het is in ieder geval niet altijd waar. Ik denk dat de therapeut, zowel openlijk als verborgen, altijd zijn eigen idee heeft van wat zijn cliënt moet ontwikkelen. De therapeut heeft ook zijn eigen inzicht in wat hem in staat stelt de samenwerking met een bepaalde cliënt als succesvol te beschouwen. Een ander ding is dat de patiënt zich mogelijk niet bewust is van de plannen van de therapeut. En dan wordt het een heel vreemd duet: ieder op zijn eigen golflengte, ieder op zijn eigen trompet en een eigen melodie voortbrengend. Daarom is het uiterst belangrijk om te stoppen en het eens te worden over ‘wat we nu spelen’. Of we spelen niet meer. Laten we dan wegrennen. Hier kom ik bij het volgende steunpunt, dat mij als therapeut in staat stelt af te zien van zelfwaardering wanneer een cliënt de therapie verlaat en zijn ontevredenheid over het resultaat uit. Dit is professionele integriteit. Begrijpen dat je hebt geprobeerd en gedaan wat je dacht dat goed was: je hebt je capaciteiten adequaat ingeschat, je had je eigen idee hoe je deze cliënt kon helpen, je buitte hem niet uit, manipuleerde hem niet, nam toezicht bij problemen - dit alles maakt het mogelijk om 's nachts rustig te slapen en snel te herstellen in geval van professioneel falen. Het derde steunpunt is mijn eigen ervaring met het ondergaan van therapie. Persoonlijk heb ik altijd op de een of andere manier ingezien of deze therapie nuttig voor mij is of niet, deze therapeut geschikt voor mij is of niet, is er iets waardevols voor mij in het werken met deze therapeut of is het “gewoon tijdverspilling”? Het komt voor dat de therapeut ‘in alle opzichten een prettig mens’ is, maar je voelt dat hij niet de jouwe is. Andersom gebeurt het ook... Nu ik de analyse doorneem, merk ik dat niet elke sessie zo vol en intens is als ik zou willen, maar ik ben kalm omdat ik begrijp dat dit een lang proces is, en in het algemeen Ik ben tevreden met de strategie. Misschien zorgt deze ervaring ervoor dat ik rustiger kan reageren op de klachten van cliënten. Ik heb vertrouwen in hun vermogen om voor zichzelf te zorgen en aan te voelen wat ze nodig hebben. En als ze tot het inzicht kwamen dat ik als specialist niet geschikt voor hen ben, dan zal ik, hoe briljant ik ook ben, niet nuttig voor hen zijn. En hun recht om iets geschikters te zoeken. En dat maakt mij niet minder geniaal.:)