Kontynuuję temat dotyczący mechanizmów adaptacyjnych osób o różnych typach osobowości. Osoba o typie osobowości paranoidalnej (epileptoidalna) charakteryzuje się zwiększoną wrażliwością, podejrzliwością, porywczym temperamentem, mściwością, wzmożonymi zmysłami. sprawiedliwości, umiłowania porządku Można utożsamić się z tym psychotypem przypisywanym I.V. Stalina. Kilka jego cytatów: „Bezrobotni są niezbędni dla kapitału. Żaden kapitalista nie zgodzi się nigdy na likwidację rezerwowej armii bezrobotnych, której celem jest wywarcie presji na rynku pracy , aby zapewnić tanią, płatną siłę roboczą.” „Trudno mi sobie wyobrazić „Jaką „wolność osobistą” może mieć bezrobotny, który głoduje i nie znajduje pożytku w swojej pracy?” „Mówią o mnie, że ja jestem potworem, ale widzisz, żartuję z tego. Paranoik żąda od innych uczciwego, uczciwego stosunku do siebie, ale sam nie zawsze kieruje się swoimi zasadami. Cechą charakterystyczną paranoika jest zaprzeczanie obecności z niegodziwych pobudek, rzutując je na otaczających go ludzi, podejrzewając innych o złe zamiary: to nie ja cię zdradzam, ale ty mnie oszukujesz, To nie ja źle o tobie myślę, ale ty źle myślisz o ja itp. Osoba z paranoją ma tendencję do obrażania się przez długi czas, ukrywania swoich prawdziwych uczuć, a potem nagle wybucha złością. W zachowaniu osoby z paranoją, a co za tym idzie, w zespole, jest dużo uporu i sprzeciwu szczególnie go nie lubi. Pomimo wad charakteru paranoik wyróżnia się jednak pragnieniem przywództwa, wytrwałością w osiąganiu celów i oszczędnością. Jeśli paranoik jest przesiąknięty jakąś ideą, może zjednoczyć wokół siebie ludzi i poprowadzić go. Mechanizmy obronne – projekcja, racjonalizacja, zewnętrzne obwinianie, indywidualizm, reaktywna edukacja pomagają paranoikowi w utrzymaniu pozytywnej samooceny i łagodzeniu frustracji. z niezaspokojonych potrzeb. Wyrażone te same mechanizmy obronne zakłócają proces adaptacji. Projekcja jest w umiarkowanym stopniu podstawą empatii. Projekcja działa destrukcyjnie, gdy utrudnia obiektywną ocenę tego, co się dzieje. Na przykład: osoba zniekształca informacje, atrybuty wiele zdarzeń na swój rachunek, przypisuje innym i intencjom nieistniejące myśli i uczucia – ocena rzeczywistości jest trudna. Racjonalizacja jest całkowicie dojrzałą obroną. Dzięki umiarkowanemu działaniu pomaga osobie znaleźć logiczne uzasadnienie niepowodzeń i własnych decyzji. Wyrażona racjonalizacja wygląda jak wymówka. Na przykład zachowanie bierne można zracjonalizować ostrożnością, zachowanie agresywne w samoobronie, a zachowanie obojętne chęć uniezależnienia innych itp. Reagowanie zewnętrzne jest powiązane z projekcją. Człowiek jest skłonny obwiniać innych, nie dopuszczając do siebie myśli, że może się mylić i że to, o co oskarża, jest nieodłączne od niego samego. Tak więc jedna kobieta zarzucała innym arogancję, sama zaś poniżała innych. Typ paranoiczny ma wiele podobieństw do narcystycznego, jednak w przeciwieństwie do narcystycznego paranoik jest podejrzliwy wobec pochwał, komplementów, przekonany, że za pozytywem kryje się coś. postawa, jakiś trik. Wspaniałość paranoika wyraża się w przekonaniu, że to, co się dzieje, ma z nim coś wspólnego. Na przykład mężczyzna widzi na ulicy swoją byłą i dochodzi do wniosku, że to nie przypadek, że ona tamtędy przechodziła. Idee relacji można zaobserwować u paranoików psychotycznych. Kobieta wyraziła więc przekonanie, że w pracy powstał przeciwko niej spisek, wszyscy życzyli jej źle. W ten sposób filtr percepcji człowieka zostaje uruchomiony, gdy widzi on tylko to, co chce widzieć, a kategorycznie nie chce dostrzec czegoś przeciwnego. Takie przywiązanie do własnych idei i przekonań (indywidualizm) przyczynia się do wytrwałości w ich obronie i umiejętności polegania. czyjeś decyzje. W niesprzyjającej sytuacji człowiek staje się upartym mówcą, słuchającym tylko siebie. Dzięki formacji reaktywnej człowiek wywraca swoje uczucia do góry nogami: szacunek w pogardę, miłość w nienawiść i odwrotnie. Tak, jeden człowiek - 2000/1500.