Van de auteur: Anna Nikolajevna Oshchepkova Voordat u verder gaat met de aanbevelingen uit de categorie "wat te doen?" en wat moet ik doen?" Ik wil het graag hebben over hoe iemand met een ziekte of handicap is en hoe hij zich voelt. Elke persoon is uniek en zijn gevoelens zijn uniek, maar ze kunnen nog steeds worden samengevat en weerspiegeld in de volgende fasen: Eerste fase - Handicap (ziekte!) Plotselinge blikseminslag, stress! Dit is pijn en hulpeloosheid, verlies van het gevoel van tijd en ruimte. Onvermogen om te begrijpen wat er met je is gebeurd. Tweede fase: Waarom ik en niet iemand anders? De eerste poging om te begrijpen wat er is gebeurd, om iemands nieuwe positie, status en mogelijke gevolgen te begrijpen. De derde fase: niets beters dan dit! Agressie jegens alles om je heen. Dan verschijnt er een staat van volledige hopeloosheid, apathie... Een verlangen om het leven op te geven verschijnt. Veel mensen verdrijven deze gedachten op eigen kracht. Anderen hebben hulp nodig... De vierde fase is een poging om overeind te blijven, om vast te houden. Onderhandelingen met God, dokters. Een koortsachtige zoektocht naar een uitweg uit een schijnbaar uitzichtloze situatie. Een levensreddend rietje vinden, maar... Opnieuw gevaar! Universele waakzaamheid is noodzakelijk. Vijfde fase: opnieuw depressie, een gevoel van de nutteloosheid van alle eerdere pogingen om met problemen om te gaan. Vrienden verliezen, banen. Mogelijk alcohol en drugs. Het is erg gevaarlijk! Ongeveer tweederde van de (zieke) gehandicapten stopt op dit punt. Met voortdurende perioden van eenzaamheid en afstomping van de waakzaamheid van anderen zijn de meest tragische gevolgen mogelijk. Het is hier erg belangrijk om iemand snel naar de volgende fase te helpen. Helaas slaagt slechts twintig procent van de gehandicapte (zieke) mensen hierin. Zesde fase - Het redden van een drenkeling is het werk van de drenkeling zelf. Het belangrijkste is dat een doelloos leven geen leven is. De zevende fase: het leven is weer mooi en verbazingwekkend. Er is een proces van zelfverzekerde en rustige zelfbevestiging. Het doel wordt reëler en dichterbij. En nu is het gelukt! Het leven heeft niet alleen betekenis gekregen, maar ook een perspectief gecreëerd door je handen, je geest, je volhardende, onbuigzame, krachtige karakter. Maar dit is nog niet de top. De achtste fase is het verwerven van gelijke rechten en kansen met gezonde mensen. Slechts enkelen bereiken de top van de spiraal. EN ONTHOUD DAT EEN DIAGNOSE GEEN VONNIS IS, HET IS EEN PLAN VOOR ACTIE! Welnu, nu de eigenlijke aanbevelingen: Bepaal hoe u moet helpen en hoe u kunt helpen. Doe zelf wat u kunt en zoek hulp om de rest te doen. Geef de zieke voldoende tijd en energie om van de verlichting en het succes van zijn leven te genieten, en heb geen spijt van uw eigen offers. Waardeer de hulp en wijs steun niet af. Betrek andere familieleden bij de zorg voor de zieken. Bespreek problemen samen en spreek een verdeling van verantwoordelijkheden af. Draag de last van zorgen niet alleen. Blijf in contact met de mensen om u heen. Sluit jezelf niet buiten en houd je gevoelens niet voor jezelf. U kunt specialisten (artsen, psychologen, revalidatiespecialisten) raadplegen of uw vrienden en familie over uw problemen vertellen. Geef uzelf de tijd om te ontspannen en geef het plezier niet op. Denk aan de waarde van uw eigen leven, die ook nodig is voor de persoon voor wie u zorgt. Zorg voor jezelf! Vergeef jezelf en anderen als gedachten over de schuld van iemand anders je achtervolgen. Het is beter om niet aan de daders te denken, maar aan wat er gedaan kan worden om de huidige situatie op te lossen. Maak jezelf niet bang voor de toekomst. Slopende angst ontneemt kracht en verhindert dat u in het heden leeft. Respecteer de belangen van de patiënt, zijn overtuigingen, intenties en onafhankelijkheid. Overmatige voogdij is schadelijk omdat het zijn onafhankelijke leven belemmert.