Als je naar psychologen luistert, klinkt het woord ‘verantwoordelijkheid’ als een refrein. Het gaat erom te leren uw lot in eigen handen te nemen, het te sturen en de noodzakelijke en soms pijnlijke conclusies te trekken. Maar waarom worden mensen zo vaak ter verantwoording geroepen? Betekent dit dat veel mensen het voortdurend vermijden? Ja, dat is precies wat er vaak gebeurt. Maar waarom? Negatieve associaties. Wat is het eerste dat in je opkomt als je het woord ‘verantwoordelijkheid’ hoort? Misschien iets uit de kindertijd. Een klein en hulpeloos kind omringd door zulke grote en belangrijke volwassenen. In de eerste plaats zijn dat de ouders, dan de opvoeders, de leerkrachten, enzovoort. Een strenge blik, een bril op zijn neus en een wijzende vinger - "jij bent de schuldige, jij zult voor alles verantwoording afleggen!" Schuldgevoel is een effectieve hefboom voor sociale training. 'Zwijg, je gaat door voor slim', 'Houd je hoofd naar beneden.' Zo wordt de nieuwsgierige spontaniteit stap voor stap in het Procrusteaanse bed van sociale eisen gedreven. Het is dan ook geen wonder dat de volwassenen van vandaag, wanneer zij het woord ‘verantwoordelijkheid’ horen, onmiddellijk een vage angst hebben om ergens voor gestraft te worden. Waarvoor precies is onduidelijk, maar dat maakt het er niet makkelijker op. Hoe angsten wegnemen? We hebben ons duidelijk gerealiseerd: verantwoordelijkheid is niet gelijk aan schuldgevoel. Het leven is geen ritueel van zelfmarteling, en je bent geen lid van de Khlysty-sekte. Verantwoordelijkheid is geen masochistische manier om jezelf te straffen, om jezelf op de wang te slaan, om je in een hoek te zetten en zo. Wat is dan het alternatief? Ruim semantische verwarring op. Er is een prachtige uitdrukking: onze tekortkomingen zijn een verlengstuk van onze sterke punten. Het gebeurt zo dat doorzettingsvermogen verandert in koppigheid, soberheid in hebzucht en fijngevoeligheid in infantilisme. Het lijkt op soortgelijke verschijnselen, met positieve en negatieve polen. En als verantwoordelijkheid wordt geassocieerd met straf, dan kun je een analoog van dit concept vinden. Naar mijn mening stelde psycholoog Irvin Yalom een ​​goede optie voor: ‘auteurschap’. Semantisch gezien is de term duidelijker, transparanter en niet agressief. En wat belangrijk is: auteurschap impliceert veranderingen. Degenen die dicht bij elke specifieke persoon staan. En aangezien ze van jou zijn, is het onwaarschijnlijk dat ze je bang zullen maken. En veranderingen zijn van levensbelang, omdat passiviteit, vermenigvuldigd met onbevredigde verlangens, hoogstwaarschijnlijk tot diepe teleurstellingen zal leiden. Zoals de reeds genoemde I. Yalom zei: “Hoop is het ergste wat er is. Ze verlengt de pijn».