Hoe zeg je “nee” tegen een tiener? Het lijkt erop dat het moeilijk zou zijn om iets ‘slechts’ of ‘gevaarlijks’ te verbieden, omdat wij, volwassenen, verplicht zijn het kind tegen fouten te beschermen. Is het zo eenvoudig als het op het eerste gezicht lijkt, en waarom is het voor een tiener vooral moeilijk om ‘nee’ te zeggen? Tieners vormen een bijzondere categorie mensen. De leeftijd waarop een kind de confrontatie aangaat met zijn ouders, waarop hij het pad van zelfbeschikking inslaat en zijn grenzen verlegt, is voor ouders niet de gemakkelijkste. Iemand die nog niet helemaal volwassen is, neemt volwassen beslissingen. En soms zijn dit niet de meest ideale oplossingen, toch? In mijn consulten of cursussen voor ouders benadruk ik dat het ouderlijk gezag ‘zich opbouwt’ vanaf de allereerste maanden van het leven van een kind. En als u geen “bewuste volwassene” was en uw beslissingen en methoden een kortetermijnmotief hadden, gebaseerd waren op emoties, als u zich niet bekommerde om de argumentatie van uw verboden, niet geïnteresseerd was in de motieven van de daden van uw kinderen , maar eenvoudigweg verboden, uitgescholden voor de gevolgen, of de verantwoordelijkheid op zich genomen voor de daden van je geliefde kinderen, en als het kind een tiener wordt, zit jij als ouder in de regel op een doodlopende weg. nee” werkt niet meer, en heeft meestal het tegenovergestelde effect. “Nee” zeggen is een hele kunst. Bijvoorbeeld: een tiener wendt zich tot zijn ouder met het verzoek hem naar een concert van zijn favoriete band te laten gaan. De ouder verbiedt: “Deze groep heeft walgelijke liedjes en muziek, luister maar eens waar ze over zingen…. en hun uiterlijk? Levensstijl? Nee, je gaat niet.” Het kind probeert ruzie te maken: “Maar ze hebben vorig jaar een prijs gekregen, ze zijn cool, hun groep werd erkend als de “doorbraak van het jaar”, het antwoord: “Ik' Ik ben daar niet in geïnteresseerd, ik heb nee gezegd.” In dit voorbeeld is de competentie van de volwassene niet te achterhalen, hij gaat uit van zijn eigen interne richtlijnen, zonder ook maar een poging te doen zich in de belangen van het kind te mengen. Om te begrijpen dat zijn verbod slechts een kortetermijneffect zal hebben, zal het kind niet naar het concert gaan, maar hij zal niet stoppen met luisteren naar deze muziek, en misschien nog actiever gaan luisteren. In dit geval heeft de ouder niet de tijd genomen om mee te doen en betrokken te raken bij de belangen van het kind, waardoor duidelijk werd dat het leven van zijn kind voor hem als ouder waardevol en interessant is erg belangrijk voor een persoon om te begrijpen en te voelen hoe hij door de samenleving wordt geaccepteerd, hoe hij in de omgeving past. Kwesties van communicatie, communicatie, groepslidmaatschap en acceptatie komen op de eerste plaats. Hij verkent nieuwe gebieden. De mening van ouders, die op jongere leeftijd ‘bekwaam’ en ‘de enige juiste’ zijn, is dat niet meer, wordt gecontroleerd ‘op luizen’ en is aan twijfel onderhevig. En een volwassene wordt geconfronteerd met de moeilijke taak om zijn positie te behouden en niet uit de kring van vertrouwde personen te worden 'gegooid'. Dit is echt geen gemakkelijke taak, omdat men in de regel letterlijk op de eigen keel moet trappen om zichzelf te beschermen tegen zinloze verboden en categorische gedachten en uitspraken. We moeten de kracht en het verlangen vinden om geïnteresseerd te zijn in datgene waarin het kind geïnteresseerd is, en deze brug van vertrouwen nauwgezet en zorgvuldig bouwen. Je moet je kind kunnen vertrouwen en hem het recht geven om fouten te maken, hem steunen in moeilijke tijden en hem geen verwijten maken: "Ik zei het je toch... Had je maar gehandeld zoals ik zei. Ja, dat kan." gekwetst in het hart, kunnen ze beledigende woorden spreken. Een moeder huilde toen ze tegen mij zei: “Mijn dochter (15 jaar oud) vertelde me dat ze liever zou sterven dan te worden zoals ik”... Wat zit er achter deze woorden? Misschien bedoelen ze dat het kind de liefde, aandacht en genegenheid van zijn moeder mist? Misschien betekenen deze woorden dat ze de nervositeit en het geschreeuw van haar moeder tot de avond, het gezeur en de kritiek van haar moeder beu is? Of misschien wil ze niet ‘ideaal’ en ‘doodsaai’ zijn zoals haar moeder. Kijk altijd verder dan de woorden, de betekenis zit veel dieper. Hoe vaak dragen wij, volwassenen, zelf “onzin” richting een kind, waarbij we volkomen incompetent zijn belangen bespreken? Vanuit mijn ervaring, die niet altijd, maar meestal geen maatstaf is voor wat dan ook, waarschuw ik mezelf (als moeder van een tiener) en ouder-cliënten:.