Heb je misschien gemerkt dat je soms dezelfde zinnetjes tegen je kinderen kon zeggen die je zelf van je ouders hoorde? Of misschien hebben we dezelfde reacties bij onszelf waargenomen. Vanuit de relatie met onze ouders in onze kindertijd ontwikkelen we een relatie met onszelf. Dat wil zeggen, alsof we in onszelf zijn. Ook al zijn we opgegroeid en volwassen geworden, er leeft nog steeds hetzelfde kleine meisje of dezelfde jongen in ons. En we hebben ook een innerlijke criticus, die is gevormd op basis van de beelden van echte ouders en andere volwassenen die belangrijk waren in de kindertijd. Laten we eens kijken naar een paar voorbeelden. Laten we zeggen dat je moeder als kind haar liefde voor jou uitte met angst en bezorgdheid. Ik was voortdurend bang dat je ziek zou worden, zou verdwalen, vallen... En nu groeide je op en kreeg je je eigen kind. Je lijkt niet zo angstig te willen zijn als je moeder, maar vaak tollen er angstige gedachten door je hoofd: 'Hij gaat vallen, nee, ik zal hem niet tegenhouden, hij moet zich ontwikkelen, oh nee, dat wil ik niet'. Ik weet niet wat ik moet doen, wat ben ik zo'n moeder, wat als hij echt valt, haal hem dan misschien weg van hier..." Of als kind werd je nooit in de winkel gekocht waar je om vroeg en werd je erg uitgescholden en schamen als je ergens om gaat bedelen. En nu, als uw baby drie chocolaatjes, een Coca-Cola en een stel auto's uit de winkel wil, wordt u geconfronteerd met de vraag of u voor de gezondheid van het kind en het gezinsbudget moet zorgen, wat volgens u beter is, of dat u moet toegeven aan emoties. En de emoties zijn zodanig dat je schaamte en angst voelt tegenover de mensen om je heen, omdat je baby emoties heel gewelddadig uitdrukt. En je weet niet hoe je het kunt stoppen, behalve door dezelfde methode te gebruiken die je ouders in de kindertijd gebruikten. Of het kan ook zijn dat het kind veel koppigheid vertoont als hij zich kleedt voor de straat. En je lijkt te begrijpen dat hij een kind is, dat hij zijn eigen tempo heeft, dat je in een volwassen positie moet blijven. Maar het lijkt erop dat hij alles doet alsof hij uit wrok is. In je kindertijd zou je hierom worden uitgescholden, of erger nog. Je ontwikkelt woede die moeilijk te beheersen is. Het is alsof je in een kinderlijke positie vervalt en je dienovereenkomstig gedraagt. En het is heel moeilijk om weg te komen van dergelijke reacties, gedrag, gedachten en gevoelens. Simpelweg omdat dit pad al behoorlijk goed in je hoofd is betreden – het script dat je volgt, en het niet mogelijk is om een ​​nieuw pad te effenen. Natuurlijk streven velen ernaar beter te worden door veel boeken en aanbevelingen van psychologen te lezen. Maar om de een of andere reden werken ze niet, en soms lijkt het simpelweg onmogelijk om deze aanbevelingen op te volgen. En soms lijkt het erop dat we ons zeker niet gedragen als onze ouders. Ze gaven je bijvoorbeeld bijna geen speelgoed, dus we beginnen het kind er actief van te voorzien, meer dan nodig is. Of mijn ouders waren heel streng en verboden alles. Dan volgen we integendeel het pad zonder verboden. Maar om een ​​of andere reden werkt het ook niet zo. Het kind is ongelukkig, de moeder is ongelukkig. Maar waarom? Omdat dit ook de invloed is van de kindertijd en de opvoeding van ouders, maar alleen het tegenovergestelde, het andere uiterste. We willen immers niet dezelfde fouten maken als onze eigen ouders, maar in ons eigen kind zien we onszelf als klein. Elke keer dat een kind om nieuw speelgoed vraagt, begint de pijn van ons innerlijke kind plotseling pijn te doen, en hoe kunnen we weigeren, omdat het zoveel pijn doet. Maar er is een uitweg. Alleen dit wordt allemaal uitgewerkt in therapie, soms langdurig. Boeken, webinars en marathons zullen hier niet helpen. Therapie werkt zo dat je deze reacties leert traceren, je bewust wordt van je gedachten, gevoelens en de oorzaak ervan. Leer met je gedachten werken en verander je gedrag. En dit is heel hard werken, want psychologie is geen magie, je moet hard werken om resultaten te krijgen. Maar het is het waard! Je moet niet verwachten dat alles zomaar weggaat, ook al gebeurt het waarschijnlijk wel. Maar wees niet bang om voor hulp een psycholoog in te schakelen, dit is normaal en natuurlijk. En wees niet boos als je al een trieste ervaring hebt gehad, misschien was de richting waarin de psycholoog werkte niet geschikt, of paste hij gewoon niet bij je. Zoek de jouwe, veel succes.