Familiegeheimen, familieverhalen, het gedrag van je ouders en grootouders, hun echte houding ten opzichte van elkaar, de ware motieven van hun daden, de tragedies en ups die ze hebben meegemaakt, het verhaal van hoe de ouders elkaar hebben ontmoet, de redenen voor hun huwelijk. Als je klein bent, wordt dit allemaal niet gerealiseerd, je leeft er gewoon in. Je leeft en absorbeert, absorbeert in het onbewuste. Miljoenen dunne draadjes worden voortdurend in hun eigen richting getrokken, en als je ze niet ziet, kun je GEK worden of ziek worden, of zelfs doodgaan Naarmate we ouder worden, en op hun plaats vallen, moeten de antwoorden worden gevonden. Het is ideaal om iedereen die je maar kunt vragen hierover te vragen. Maar soms komt het voor dat levende familieleden je niet de waarheid kunnen vertellen. Een van mijn cliënten zei: “Het heeft geen zin om dit aan je moeder te vragen, ze zal toch liegen.” Het is triest... Maar in therapie kun je hier mee omgaan. We blijven het familieveld vasthouden, zelfs als er niets duidelijk is, en geleidelijk verschijnt en verzamelt het beeld zich, net zoals een beeld op fotografisch papier verschijnt wanneer het in een bad van oplossing wordt neergelaten. De cliënt kwam met een verzoek dat zij dat kon vertrouw haar partner niet, vooral als het gaat om seksuele intimiteit. Vaak raakt ze tijdens intimiteit eenvoudigweg in een ongevoelige toestand en ‘wacht het af’. Het onderwerp seksualiteit was in haar familie gesloten. Ze zag geen enkele uiting van tederheid of genegenheid tussen haar ouders. Het is alsof "ze geen seks hadden." Tijdens consulten, als het over seks ging, heerste er echt een zware sfeer, alles bevroor, stierf. Het was volkomen onduidelijk wat er aan de hand was, waar deze ervaringen vandaan kwamen. Omdat de moeder van de cliënt nog leefde, bood ik aan om met haar te praten over hoe de nauwe relatie tussen haar ouders was. Onverwachts voor iedereen, stelde de moeder zich open en praatte erover het feit dat seksuele relaties met de vader van cliënt alleen maar ‘gedwongen’ waren, wat zij eenvoudigweg tolereerde. Maar dit was niet het belangrijkste, maar wat de moeder later zei: “Nou, zo is het voor iedereen, het gebeurt niet anders.” Dit schokte de cliënt, in de eerste plaats omdat de ervaringen van de moeder tijdens seksuele intimiteit erg op elkaar leken ten tweede door het feit dat met deze houding: “Het gebeurt niet anders”, de moeder feitelijk alle andere opties voor haar dochter “blokkeerde”. De cliënte wilde bewust nooit zoals haar moeder zijn. maar onbewust leefde ze haar houding. En aangezien het onderwerp seksualiteit meestal niet tussen generaties in de familie wordt besproken, bleven deze betekenissen voor haar verborgen. Wat als mijn moeder mijn cliënt haar ervaringen niet had verteld? Of zou ze niet meer leven? Ja, het proces zou langer hebben geduurd, maar het zou zijn doorgegaan, omdat het gevoel van zwaarte en doodsheid al door ons werd opgevangen en gerealiseerd. Misschien zouden we eenvoudigweg een 'werkende metafoor' creëren - een soort 'geschikte' veronderstelling, en zo lang als nodig in dit veld blijven totdat de psyche dit stuk 'verteert'. Ook is leven met ZELFMOORD erg belangrijk psychologische gezondheid van elk gezinslid. Zoals mijn cliënt zei: "Met haar zelfmoord opende ze het raam in Overton voor mij." Deze gebeurtenis laat gevolgen achter in de psyche, zoals na een aardbeving (ik schreef hierover onlangs in een post over Turkije). En deze mentale ‘breuken’ moeten worden ingedamd en opgevangen. Maar in de regel is dit onderwerp taboe in gezinnen. Niemand wil erover praten, laat staan ​​ernaar leven. Noch de situatie in het gezin ten tijde van de zelfmoord, noch de motieven voor zelfmoord zijn duidelijk: “Alles was in orde, en dan DIT.” Als ik de vraag stel: “Waarom denk je dat hij/zij dit deed?”, dan in In 100 procent van de gevallen hoor ik: "Weet niet". Dat wil zeggen, op deze plek in de psyche is er een ZWART GAT. En dit gat kost veel energie. Deze zelfde ervaring omvat de plotselinge en tragische dood van dierbaren. Ook gevallen van ALCOHOLISME en drugsverslaving in het gezin blijven onbegrepen en onverteerd. Aan de ene kant zijn ze zichtbaar, er zijn veel situaties en tragedies mee verbonden. Maar aan de andere kant zijn ze als het ware bedekt met een sluier van walging en minachting. Ook,.