Van de auteur: Gepubliceerd in mijn LiveJournal: In ieder van ons, hoe oud we ook zijn, leven onze ‘innerlijke kinderen’. Soms nemen ze behoorlijk wat ruimte in beslag : de interne ruimte wordt ingenomen door de ‘ouder’ ‘- die regels, verplichtingen, normen, beoordelingen en methoden van ‘zorg’ die we vanaf de vroege kinderjaren hebben geabsorbeerd. Soms neemt een van de ‘kinderen’ veel ruimte in beslag, terwijl anderen bevinden zich in de schaduw. En er spelen zich vaak echte drama’s af tussen de ‘innerlijke ouder’ en het ‘innerlijke kind’. Het ‘innerlijke kind’ is bijvoorbeeld erg bang om niet aan de verwachtingen van zijn ‘ouder’ te voldoen en doet er alles aan om een ​​goed kind te zijn. Voor zo'n 'kind' is het belangrijkste wat er van hem wordt verwacht, en niet wat hij zelf wil. Of, omgekeerd, veel ruimte wordt ingenomen door een ‘kind’ dat niet alles doet zoals de ‘ouder’ dicteert. En wat belangrijker is, zijn niet zijn ware verlangens, zijn behoeften, maar juist het tegenovergestelde, niet zoals de ‘ouders’ zeggen. Meestal merken of herkennen we geen van onze ‘innerlijke kinderen’, geen enkele ‘stem’ .” En dan worden deze interne drama's, deze conflicten naar buiten overgebracht. De mens is zich niet bewust van zijn innerlijke ‘aanstaande ouder’ en ‘gehoorzaam kind’, maar scant zorgvuldig de verwachtingen van anderen, probeert goed, lief en aardig voor hen te zijn. Hij kan dus zijn hele leven ‘op zijn tenen’ proberen, opgegeten door angst, schaamte en schuldgevoel omdat hij niet aan iemands verwachtingen voldoet. Of hij is zich niet bewust van zijn innerlijke rebellie en de redenen daarvoor - en worstelt met zijn slechte gewoonten, met zijn ‘luiheid’ en met andere externe manifestaties van deze rebellie. Het leren kennen van je ‘innerlijke bevolking’ is een belangrijk onderdeel van het proces psychologische rijping. Het vermogen om zich los te maken van de stemmen van de 'ouders', het vermogen om de 'behoeften van kinderen' te horen, is wat iemand uiteindelijk in staat stelt zichzelf te zijn, voor zichzelf te zorgen, zijn verlangens te vervullen, het anders-zijn van andere mensen te ontmoeten en te weerstaan geleden deed ik een workshop over “Innerlijke Kinderen” op een psychotherapeutische conferentie. De tekst die ik hieronder heb geplakt, is toen door mij geschreven. Er wordt iets meer verteld over wie innerlijke kinderen zijn en hoe we ze kunnen herkennen. 'Toen we werden geboren, waren we spontane kinderen. We voelden vreugde, verdriet, angst, pijn, woede. Gevoelens vervingen elkaar, en het was natuurlijk. Wij, spontane kinderen, hadden veel verlangens, hadden veel interesse in de wereld: grijpen, kijken, deuren dichtslaan, kersen aan onze oren hangen, dansen, zingen, lachen, huilen, mieren zien kruipen. We wilden zo veel! Het leven was erg druk! Dit spontane kind leeft in ons, zelfs als we het helemaal niet voelen. Waar en in welke situaties laat je dit kind zijn? Wat kun je voelen? Wat kun je naar buiten toe uitdrukken? Wat voor stem heeft jouw spontane kind: luid, stil? Hoeveel ruimte neemt het in beslag? En wat mag niet? Voor welke gevoelens, verlangens, fantasieën schaam jij je? Dit is al de plaats van het gehoorzame kind. Het gehoorzame kind neemt gedeeltelijk (een beetje of veel) de plaats in van het spontane kind. Toen we opgroeiden, leerden we geleidelijk aan dat mensen die belangrijk voor ons zijn, niet altijd van onze verlangens of onze gevoelens houden (onze moeders en vaders waren geen psychologen, ze scheidden acties niet van gevoelens en verlangens). En het was zo belangrijk voor ons om mama en papa of andere belangrijke mensen tevreden te stellen! En om ervoor te zorgen dat ze van ons zouden houden, waren we er klaar voor om minder intens te leven, we waren er klaar voor om onszelf te verkleinen en te zijn wat ze wilden dat we waren. In ons leven zijn, naast onze gevoelens en verlangens, ‘kan niet’ en ‘moet’ verschenen. Soms waren dit erg nuttige ‘don’ts’: je mag niet bij rood licht oversteken, je kunt niet schrijven waar de noodzaak komt. Maar niet alle ‘don’ts’ waren zo nuttig. En naast het spontane kind, dat gedeeltelijk zijn plaats innam, verscheen een gehoorzaam kind. Het gehoorzame kind was erg bang dat zijn moeder of vader zich van hem zouden afkeren en dat hij met rust zou worden gelaten. Meer dan wat dan ook wilde hij dat zijn vader en moeder van hem hielden! Omdat het niet altijd duidelijk was hoe je moest zijn voordat papa en mama lief konden hebben...»?