Wat is er verder bezijden de waarheid dan het vooroordeel over de tegenstelling tussen spiritualiteit en seksuele relaties? Misschien is de hele tragedie van de moderne mens dat hij, onder invloed van de Farizese cultuur, heeft geleerd het hoge en het lage, het heilige en het profane, de vrome plechtigheid en de alledaagse verlaging van de morele standaard in zichzelf te scheiden. Vaak liegt zo iemand opzettelijk, wordt hij in het openbaar preuts en stimuleert hij zijn verbeeldingskracht in eenzaamheid, of beschouwt hij zichzelf oprecht als emotieloos, terwijl zijn onderdrukte libido woedt, klaar om op elk moment alles om hem heen te overspoelen, of verontschuldigt hij zich sluw: ze zeggen , omdat ik op zondag in de kerk ben, en op andere dagen - "Nou, ik ben een zwak persoon, maar wie is zonder zonde?" Dergelijke varianten van persoonlijke structuur hebben niets met het christendom te maken; bovendien keren ze terecht degenen die Zijn trouwe en vreugdevolle getuigen zouden kunnen worden, van Christus af. * Welke kennis over intieme relaties tussen man en vrouw heeft de Kerk, wat kan Zij bieden om een ​​zieke samenleving te genezen? Ziek? Zonder twijfel! En een brandende interesse in seks is een van de symptomen van de ziekte. Er is een gezegde in de geneeskunde: “Een gezond hart is een hart dat je niet voelt, dat niet lijkt te bestaan.” Wat brandt, zorgen, abcessen, pijn doet, duidt op een behoefte aan hulp, een behoefte aan genezing. Seks is tegenwoordig inderdaad een hot topic, en dat is het waarschijnlijk altijd geweest. Dit betekent maar één ding: een persoon is niet doordrenkt met een gevoel van zijn ware vrijheid en ware verantwoordelijkheid, hij is spiritueel nog niet volwassen genoeg om te begrijpen dat intimiteit harmonieus geïntegreerd is in spiritualiteit en een verbazingwekkende bron van energie, creativiteit en dankbaarheid wordt voor het onschatbare geschenk van ons verblijf op aarde. *God schept de wereld. En in de geschapen wereld schept Hij Zijn beeld: de mens. Dit mysterieuze wezen - de mens - draagt ​​de kenmerken van goddelijke gelijkenis in zich, samen met zijn 'tranen' - betrokkenheid bij de dierenwereld. Maar de mens verschilt, zelfs biologisch gezien, aanzienlijk van lagere wezens. Een eenvoudig voorbeeld is dat dieren in staat zijn tot bevruchting gedurende korte perioden van hun levenscyclus, terwijl mensen er meestal voor openstaan ​​om hun eigen soort in het leven uit te nodigen. Dit feit doet ons begrijpen dat het menselijke verlangen naar intimiteit helemaal niet identiek is aan het voortplantingsinstinct van dieren. Het verlangen naar intimiteit, ook op fysiek niveau, is iets onmetelijk groters en kwalitatief anders. Dit is Gods geschenk aan ons, het blijft nog om te begrijpen wat de betekenis van dit geschenk is... * Op het eerste niveau van begrip kan ons worden geopenbaard dat het verlangen naar intimiteit, zorgvuldig in ons geïnvesteerd, een uitnodiging is om gaan verder dan onszelf. Laten we ons eens voorstellen hoe mechanisch, saai en koud onze wereld zou zijn als mensen elkaar niet zouden willen. Hoeveel mooie dingen, prestaties en ontdekkingen zouden niet zijn gebeurd. Het verlangen om ons in onze aantrekkelijkheid open te stellen voor anderen weerspiegelt onze fundamentele behoefte aan andere mensen. Dit moedigt de lui aan om te handelen, de rijken om te delen, de getalenteerden om plezier te geven, de ijdele mensen om toch iets goeds te doen. Door onze behoefte aan elkaars aandacht wordt de wereld comfortabeler, diverser, mooier. * De heiligen onderscheidden zich door hun vermogen om in alles een sublieme betekenis te vinden. Er is een verhaal over een strenge monnik, een asceet, die ooit samen met zijn discipelen vanuit de woestijn naar een rijke oostelijke stad kwam. Onderweg kwamen ze een processie tegen die een beroemde courtisane vergezelde die op een brancard zat. De oudste keek haar lange tijd aan en begon uiteindelijk te huilen. Op de vragen van zijn studenten antwoordde hij: “Wat is ze geweldig in haar werk en hoe onbelangrijk ben ik in het mijne! Als ik net zoveel tijd en moeite zou kunnen besteden als zij aan de zorg voor haar uiterlijk, voor de redding van mijn ziel! O, hoe dichter zou ik bij God zijn.” Laten we opmerken dat er geen sprake is van een woord van verwijt, maar alleen van doordringende nederigheid en de bereidheid om te leren van iedereen die elkaar onderweg tegenkomt. * De grote christelijke schrijver Dostojevski, velennadenkend over de meest gewelddadige vormen van losbandigheid, kwam hij tot zijn credo: “Schoonheid zal de wereld redden.” Het verlangen naar schoonheid in al zijn verschijningsvormen is het tweede niveau van begrip van de betekenis van intimiteit vanuit het perspectief van spiritualiteit. De Franse koning Lodewijk, heilig verklaard door de Katholieke Kerk, zei ooit tegen zijn onderdanen: ‘O vrouwen, kleed je mooier, zodat het voor je echtgenoten gemakkelijker zal zijn om van je te houden.’ Het is vreemd om dit van een heilige te horen, nietwaar? Maar dit is de betekenis van schoonheid - als de drempel van liefde. * Maar wat is liefde zelf? Verwacht niet dat ik deze vraag beantwoord, die de kern vormt van het hele menselijke bestaan. Je kunt alleen maar aannemen dat wat wij liefde noemen, niet altijd liefde is. Laten we dit aantonen aan de hand van een eenvoudig voorbeeld van het fenomeen verliefd worden. Misschien is deze aandoening bij iedereen bekend. Laat me je herinneren. In de woorden van de dichter: “aantrekking is een soort ziekte.” Algemene hitte, inwendig ongemak, angst. Gedachten keren voortdurend terug naar het object van passie. Eerdere interesses en hechte mensen verdwijnen naar de achtergrond. Tijd die niet geassocieerd is met de aanwezigheid van een geliefde wordt gedevalueerd. De perceptie gericht op het object van liefde wordt tot het uiterste verhoogd, al het andere verliest zijn relevantie en is niet langer interessant. Alles wat er gebeurt, is verdeeld in twee ongelijke delen: wat met verliefdheid te maken heeft, krijgt een extreem belang, en wat niet relevant is, verdwijnt naar de achtergrond en wordt gedevalueerd. * Er zijn verschillende aspecten die waargenomen kunnen worden bij verliefd worden en die een werkelijk spirituele betekenis hebben. Ten eerste onderscheiden we een persoon van de rest van de wereld. Als we goede christenen waren, zouden we waarschijnlijk verliefd zijn op ieder mens in de zin dat we hem net zo mooi en uniek zouden zien als hij eruitziet in de ogen van zijn Schepper. Ten tweede is een verliefde persoon op hypocriete wijze bereid tot zelfopoffering. In het christendom wordt trots beschouwd als de grootste zonde, dat wil zeggen een overdreven opgeblazen ‘ik’ dat de rest van de wereld verdringt. Het is dus geweldig als iemand, in de hitte van de liefde, meer aan een ander denkt. Iemand zei: “liefde is een rokade van Jij en Ik.” Een dergelijke opoffering van iemands comfort, fortuin, gezondheid, tijd en soms zelfs zelfbehoud kan lijken op het christelijke principe: ‘Niemand heeft een grotere liefde dan deze, dat iemand zijn leven geeft voor zijn vrienden.’ Dit is echt een boeiend moment. Maar het is belangrijk om hier geen fouten te maken. Is iemand werkelijk bereid zijn leven te geven voor een ander of voor iemand anders ten opzichte van hemzelf? Met andere woorden, is het niet voor je eigen gevoel? En als dat zo is, dan blijkt dat niet voor de ander, maar voor jezelf de geliefde vervormd op de ander wordt geprojecteerd. Deze grote valkuil van onverlichte liefde. * Maar het cruciale verschil tussen verliefd worden en ware liefde is dat verliefd worden altijd gedeeltelijk is. Het omarmt niet het hele beeld van een andere persoon, maar geeft het niet-bestaande kenmerken. Terwijl ware liefde de ander volledig accepteert, in zijn kracht en zwakte, schoonheid en lijden. En vaak is het dagelijks leven, de routine van het dagelijks leven, de reactant die onmiskenbaar de ware aard van gevoelens onthult: verliefdheid gaat voorbij en liefde wordt rijker, sensueler, intenser, hoewel het zich in andere vormen kan manifesteren. Het traditionele christelijke huwelijk werd afgebeeld door N.V. Gogol in het goede verhaal "Old World Landowners". Laten we deze dierbare oude mannen gedenken die we, door de grillen van de schrijver, in de laatste fase van hun deugdzame huwelijk aantreffen. Ze zijn zo lief in hun omgang met elkaar en eten zoveel en gevarieerd. De moderne lezer, geen onbekende in de psychologie, kan gemakkelijk terugspringen naar hun jongere jaren en jaloers zijn op hoe verfijnd, rijk en ongeremd hun intieme leven zou kunnen zijn zonder verlies van kuisheid. * Als we nadenken over de hoogten van de christelijke liefde, kunnen we in het algemeen begrijpen waarom de Kerk resoluut tegen voorbehoedmiddelen is. Misschien juist omdat ze lelijk zijn. En ook omdat je door lief te hebben de persoon volledig accepteert, met alle gevolgen van dien. Je bent niet verantwoordelijk voor degene op wie je verliefd bent, maar tot het laatst ben je verantwoordelijk voor degene van wie je houdt. En hier werd het derde niveau van begrip aan ons geopenbaard...