“Ik ben zo kwetsbaar, gevoelig. En daarom wil ik geen relatie aangaan, ik ben bang dat het pijnlijk zal zijn.”, “iedereen in de buurt is onverschillig” “Ik ben het zat om mezelf te verdedigen tegen hun aanvallen van onbeschoftheid en onbegrip” Ik heb soms hoor deze woorden in overleg. Alsof ik mezelf verdedig, mezelf zo bescherm - "niet We zien de dader." Dit kan een baas zijn, een familielid, een partner, dat wil zeggen iedereen met wie we een relatie moeten aangaan. En terwijl we onszelf beschermen, merken we vaak niet hoe we, rondrennend uit angst om gewond te raken, de meest kwetsbare plekken van een ander aanraken. En daardoor lokken we zijn aanval op onszelf uit. Stop nu eens en onthoud wat je doet als je dichter bij een ander wilt komen, soms heel wenselijk. En hij begint plotseling te vermijden of weg te duwen. En hoe beter je hem behandelt, hoe gretiger je de ontmoeting en het contact met hem zoekt. Om erachter te komen wat er is gebeurd en waarom, en om hem te overtuigen en te bewijzen dat zijn angsten tevergeefs waren. En dit baart hem nog meer zorgen. Dat is hoe je, wanneer je jezelf beschermt, met je behoedzaamheid, jezelf begint te verdedigen, de ander beschuldigt van agressiviteit, van het overtreden van persoonlijke grenzen, hem belastert en hem daarbij beledigt - en teruggeslagen wordt. En het blijkt dat 'verdediging' leidt tot een aanval, tot het toebrengen van wonden aan een ander. Wonden kunnen zowel fysiek als moreel zijn. En mentale wonden doen soms meer pijn. Als je bang bent om in contact te komen met 'pijn', door dergelijke verdedigingsmechanismen op te bouwen, stopt een persoon met het voelen en hebben van een echte relatie. Het blijkt een paradox te zijn: als je jezelf gevoelig en kwetsbaar acht, ben je eigenlijk ‘ongevoelig’. Geen welwillendheid, geen warmte, niets zien. Alleen de eigen kwetsbaarheid, fantasieën over dreiging. En omdat iemand zich in zo'n voorzichtige toestand bevindt, merkt hij niet hoe hij een ander probeert te beledigen met minachting, onverschilligheid en afwijzing. En daardoor de ander dwingen tot ‘misbruik’. En de ander pest echt (ondanks soms vernedering en schaamte) om te bewijzen dat hij geen slechte bedoelingen heeft. Misschien zelfs goede. Hij wil zichzelf naar zijn mening gewoon rehabiliteren, zijn gevoel herstellen dat ik goed ben. Wat te geven, wat te doen? Hierover en nog veel meer zullen we het hebben in de therapeutische groep ‘Het Pad naar Jezelf’. Voor jezelf zorgen zonder anderen te zien, voelen, begrijpen en herkennen zal niet werken. Terwijl we proberen een ander te redden, worden we gedwongen in hem te kijken, te luisteren, te voelen, te begrijpen, te begrijpen. En tegelijkertijd beginnen we op te merken wat er met ons gebeurt. En dit is helemaal niet eenvoudig. Bescherm de ander tegen jezelf! Mijn website www.novak63.ru