Van de auteur: Tijdens het opvoedingsproces kunnen ouders onbewust patronen vastleggen die de ontwikkeling van de persoonlijkheid van een kind beperken ter wille van valse sociale waarden of die van henzelf ambities. Het artikel geeft voorbeelden van ouderlijke boodschappen die zich negatief manifesteren in de levens van volwassen kinderen. Een kleine man wordt geboren en dag na dag, maand na maand, jaar na jaar leert hij over de wereld om hem heen. Bijna alles wat hij tegenkomt, neemt hij onbewust waar als een objectieve realiteit, als een feit, dat hij automatisch naar de geleidelijk aan vullende schatkamer van zijn eigen ervaring stuurt. Het kind mist nog steeds kritiek, hij neemt alles letterlijk waar, en elk woord en elke daad van zijn ouders ontwikkelt zich voor hem tot een complex programma dat hij zijn hele leven zal gebruiken. Vraag welke ouders dan ook wat zij voor hun kind wensen, en als antwoord zult u horen dat zij ervan dromen hun kinderen gezond, welvarend en gelukkig te zien. Tegelijkertijd hebben ouders er vertrouwen in dat zij hun kinderen zo goed mogelijk opvoeden, zodat dit gekoesterde welzijn hen op volwassen leeftijd zal overvallen. En in de regel denken noch moeders, noch vaders dat ze, samen met voordelen, hun kinderen vaak zulke houdingen en meningen sturen die hun leven kunnen vergiftigen. Ouderlijke boodschappen veranderen in bepaalde regels, en soms in strikte taboes, die geleidelijk een individuele psychologische vorm vormen realiteit van de opkomende persoonlijkheid. Een persoon groeit op en gebruikt automatisch de houdingen die zijn ouders hebben opgelegd, soms ten koste van hemzelf. Niets illustreert het effect van psychologische attitudes duidelijker dan voorbeelden uit het echte leven. Laten we ons tot hen wenden. Ouderlijke boodschap “Ontneming van het recht om je mening te uiten” Deze boodschap is opgesteld met de woorden “Blijf stil terwijl volwassenen praten!”, “Blijf stil, ze vragen je niet!” en soortgelijke uitspraken. De cliënt zocht psychologische hulp, depressief door de situatie op het werk. Ze voelde zich zo ongemakkelijk op hun kleine afdeling van vijf mensen dat ze serieus overwoog om te stoppen. Toen ze zich voor het eerst vestigde, leek het haar dat ze er na verloop van tijd aan zou wennen en ‘een van hen’ zou worden. Maar er ging meer dan een jaar voorbij en ze bleef aan de zijlijn staan. Als haar collega's bij de thee over dit en dat praatten, durfde ze zich niet in het gesprek te mengen en sprak ze alleen in die gevallen waarin ze met een vraag werd aangesproken. Na verloop van tijd begonnen actieve medewerkers steeds minder aandacht aan het nieuwe meisje te besteden, en ze trok zich volledig in zichzelf terug. Tijdens het therapeutische werk herinnerde de cliënte zich hoe haar autoritaire moeder haar gemakkelijk halverwege een zin kon onderbreken: ‘Het zijn jouw zaken niet.’ En zelfs bij het beslissen over kwesties die rechtstreeks verband hielden met het leven van hun dochter (bijvoorbeeld naar welk zomerkamp ze moesten sturen), wilden de ouders niet naar haar mening luisteren. De ouders stonden haar niet toe hun gesprekken te onderbreken, omdat ze dat op deze manier geloofden ze zouden hun dochter respect voor volwassenen bijbrengen, maar in feite ontnamen ze hun dochter het stemrecht. De cliënt moest langdurig werk doen om haar eigen belang te vergroten. Ouderlijke boodschap 'Jij bent de enige op de wereld'. Het lijkt erop dat er niets mis is met het feit dat ouders hun kind als het beste beschouwen. Ze houden van hem, steunen hem in alles, moedigen hem aan in geval van mislukking en zijn trots op zijn prestaties. In de regel hebben zulke kinderen een vreugdevolle jeugd en succesvol onderwijs. Dit bevestigt voor ouders nogmaals dat hun dochter of zoon de beste is. Maar de tijd komt dat een jonge man of meisje die al lang volwassen is, een partner probeert te vinden. Hier slaat de tijdbom in. En de ouders voegen er ook aan toe: "Je bent slim en mooi, je verdient de best gekozen." Eén vriendin blijkt onwaardig, de tweede en de derde... Toen een van deze ‘enige’ heldinnen op psychologisch consult kwam, vertelde ze over haar eerste liefde, afgewezen door haar moeder, en over een 10-jarige relatie met een man die een gezin had. Ze vond eindelijk een man, maar iemand die dat niet was