Van de auteur: A. G. Belyaev, NLP-beoefenaar, coach, hooggekwalificeerde manager (MBA), directeur van het adviesbureau "El - Consul" Bij herdruk is een link naar de link vereist! Oorlog is een integraal onderdeel van concurrentie, dezelfde strijd van menselijke belangen en acties. Om te kunnen beslissen of concurrentie goed of slecht is, moeten we het eens worden over wat voor soort concurrentie we zullen overwegen, of vanuit welk gezichtspunt. . We zullen niet in detail ingaan op de betekenis van het woord 'competitie' zoals aanvaard in de biologie - de relatie van actieve competitie tussen individuen van dezelfde of verschillende soorten om de middelen van bestaan ​​en de voorwaarden voor reproductie. Volgens I. I. Shmalhausen is het een van de vormen van de strijd om het bestaan. Een andere vorm is passieve concurrentie, d.w.z. de strijd tegen de ongunstige effecten van levenloze omgevingsfactoren en met gemeenschappelijke vijanden. Concurrentie (economische betekenis) is een antagonistische strijd tussen particuliere producenten van grondstoffen voor gunstiger voorwaarden voor de productie, de marketing van goederen en voor het verkrijgen van de hoogste kwaliteit. winsten, wat vanuit het oogpunt van de koper prachtig lijkt. In de concurrentiestrijd moeten grondstoffenproducenten proberen “de gunst” van de consument te verdienen door de kwaliteit te verbeteren, de productprijzen te verlagen, het assortiment uit te breiden en nieuwe technologieën te creëren. en nieuwe goederen/diensten Maar dit is de ene kant van de concurrentie, en de andere kant: een oorlog waarin iedereen tegen iedereen vecht. En in oorlog zijn er geen concepten van moraliteit, spiritualiteit en moraliteit als noodzakelijke elementen van iemands persoonlijkheid of zijn activiteit. Er is maar één criterium: efficiëntie. Er zijn geen vrienden of bondgenoten, iedereen is vijand. Sommige vijanden liggen voor de hand, andere zijn geheim of potentieel. Moraliteit en andere spirituele eigenschappen worden beschouwd als instrumenten die je voor je eigen doeleinden moet gebruiken, maar helemaal niet als normen die je verplicht bent te volgen. Ik stel voor om na te denken over wat er slecht is aan concurrentie, namelijk dat oorlog er een integraal onderdeel van is wanneer het in jou begint..Laat me je de volgende metafoor vertellen, die naar analogie voor jou gemakkelijk een complex onderdeel van de moderne psychologie en psychotherapie zal verduidelijken Wat). De directeur houdt zich - zoals het hoort in een markteconomie - bezig met externe problemen: marketing, verkoop, financiën en relaties - met talloze partners en aannemers. Dit neemt zonder uitzondering al zijn werktijd weg, en daarom delegeerde hij het feitelijke beheer van de productie, evenals de oplossing van alle andere interne problemen, aan de juiste diensten en afdelingen, die onafhankelijk en onafhankelijk van deze directeur zelf optreden. Voorlopig gaat alles goed bij deze onderneming - de directeur lost met succes problemen buiten de fabriek op, en diensten en afdelingen gaan zelfstandig om met tal van interne problemen. Maar op een mooie (meer precies, verdrietige) dag merkt de regisseur dat zijn inheemse plant zich duidelijk ‘niet lekker voelt’. Het productieritme is afgenomen, de uitvaltijd van apparatuur is toegenomen, er zijn defecten ontstaan, enz. Uiteraard moet hij zichzelf afleiden van het ‘buitenlandse beleid’ en zijn dominante blik richten op de ‘binnenlandse politiek’. Om te beginnen zoekt hij naar de dienst of afdeling die 'schuldig' is aan de 'ziekte' van de onderneming - hijzelf of met de hulp van ingehuurde adviseurs. Vervolgens roept hij de manager of vertegenwoordigers van deze dienst/divisie “op het tapijt” en begint methodisch (in ons voorbeeld een moderne directeur die uit de eerste hand weet wat managementpsychologie is) de redenen voor het falen te achterhalen. En hij verneemt met verbazing dat deze mislukking als het ware gepland is, aangezien bij gebrek aan de wijzende vinger van een directeur of het oog van de meester de dienst of divisie besloot (besloten) dat het nodig was om precies op deze manier te handelen, waardoor mislukkingen. Uit onnadenkendheid of door gebrek aan informatie. Of zelfs uit kwade bedoelingen – goede bedoelingen – om de aandacht van een high te trekkenbazen over hun problemen of uiten dat hij het niet eens is met zijn buitenlands beleid. Vroeger was het mogelijk om zo'n probleem op te lossen met wilskrachtige druk, maar nu, als je hard genoeg aandringt, reageren ze met een staking of een hongerstaking - zoals ze zeggen, het zal zichzelf meer kosten. Je moet onderhandelen – mensen van de dienst of eenheid uitleggen, overtuigen of overtuigen om tot overeenstemming te komen. Het oplossen van interne problemen hiervan is, zo bleek, een zeer belangrijk onderdeel van uw onderneming. Of zelfs capituleren en het buitenlands beleid veranderen om haar een plezier te doen. Maar wat kun je doen: als je dit ogenschijnlijk privéprobleem niet oplost, zal de plant niet meer bestaan ​​(hoewel dat soms wel het geval is), maar voor het vet maakt het in ieder geval niet uit, maar om te leven. .. Stel je nu iets heel eenvoudigs voor. Dat jijzelf de regisseur bent (preciezer gezegd: je bewuste ‘ik’, je geest). De plant is jouw lichaam. En de diensten en afdelingen van de fabriek zijn afzonderlijke delen van je psyche die verantwoordelijk zijn voor bepaalde vormen van gedrag. Ze doen dit alsof het automatisch is, maar alleen voor ons eigen bewustzijn en alleen wanneer het onderdeel ‘volwassenheid’ bereikt. Weet je nog hoe je ooit, heel lang geleden, leerde schrijven of (later uit je geheugen) autorijden. Het vergde een enorme, bewuste aandacht van uw kant. Hoe moeilijk het was om tegelijkertijd de koppeling in te trappen, het gas los te laten, tegelijkertijd de snelheid te veranderen - en te ontdekken dat gedurende de tijd dat je werd afgeleid door al deze acties, de auto geheel zelfstandig wegreed naar een plek die totaal anders was dan waar hij bedoeld was volgens het oorspronkelijke plan te gaan. Maar toen leerde je schrijven of autorijden en nu doe je een van beide (of beide) automatisch. Omdat zich in je onbewuste een deel heeft gevormd dat de teugels van deze actie heeft overgenomen. Slim, eigenwijs en met een karakter dat misschien helemaal niet bij het jouwe past (ik neem aan dat je veel respectabele en bezadigde vaders van gezinnen kent die onbewust veranderen in wanhopige roekeloze chauffeurs achter het stuur. Nu begrijp je die interne concurrentie (ook wel oorlog genoemd). dezelfde ziekte) kan automatisch worden ondersteund door een deel dat het, om de een of andere reden, noodzakelijk en “correct” achtte (of secundair heilzaam). Of heb ik op zo'n onaangename, maar zeer effectieve manier besloten u te informeren dat u iets niet helemaal goed of zelfs helemaal verkeerd doet. Een voorbeeld van het resultaat van het uitgevoerde werk. Petr Petrovich bezocht mij op aanbeveling van zijn behandelende arts. Het probleem waarmee hij kwam was duidelijk niet gebruikelijk. Pjotr ​​Petrovich werd al twee jaar gekweld door het gevoel van een brok in zijn keel. Een brok die weigerde doorgeslikt te worden. Ik vroeg Pjotr ​​Petrovich om deze knobbel zo gedetailleerd mogelijk te beschrijven: de grootte, vorm, kleur, dichtheid, consistentie, enz. En toen deze beschrijving klaar was, stelde hij voor dat de cliënt dit knobbeltje als het ware mentaal zou transplanteren op de stoel die voor hem stond (de cliënt). Deze instructie bracht Pjotr ​​Petrovich een beetje in verwarring, maar het lukte hem. En nadat ik ervoor had gezorgd dat de cliënt de knobbel op de stoel voor hem echt 'zag', stelde ik voor dat Pyotr Petrovich 'hallo' zei tegen dit deel van hem en de reactie ervan hoorde - niet noodzakelijkerwijs in verbale vorm gedroeg zich heel vriendelijk en Pjotr ​​Petrovich hoorde van hem: “Hallo.” Het is erg belangrijk om dit eerste antwoord op uw vraag te ontvangen - dit betekent dat de dialoog met het onderdeel is begonnen en met succes kan worden voortgezet. Dit antwoord kan echter niet alleen 'klinken', maar ook 'gezien worden', 'gevoeld' en zelfs 'lezen'. Vervolgens vroeg ik de cliënt om de drie vragen achter elkaar te stellen: 'Waarom ben je verschenen?' "Wat wil je?" en “Waarom heb je dit nodig?” En het “moment van de waarheid” kwam. Stamelend en naar de lege stoel kijkend alsof hij naar een echt aanwezige gesprekspartner keek, vertelde de cliënt wat zijn kant hem vertelde. Het bleek dat deze knobbel twee jaar geleden niet toevallig verscheen, aangezien Pyotr Petrovich op dat moment, als gevolg van een grote professionele mislukking, besloot een einde te maken aan zijn carrière en zich volledig aan zijn gezin te wijden. Dat dit zijn beslissing is, zo lijkt het, is dat niet...