Van de auteur: “Tales of Psychotherapy” zijn levende verhalen uit de levens van psychologen die iets over psychologie laten zien. Psychologen zijn misschien beroemd of niet, maar ik geef nog steeds de voorkeur aan verhalen met beroemde psychologen. En de kennis die uit deze ‘sprookjes’ wordt gehaald, moet begrijpelijk en begrijpelijk zijn en vereist geen speciale training in psychologie. Dit verhaal werd verteld door Rollo May in zijn boek ‘The Courage to Create’.*** Op een zomer was ik op reis een groep kunstenaars in Midden-Europa. We observeerden en schetsten alledaagse taferelen. In Wenen werden we allemaal uitgenodigd voor een privélezing door Alfred Adler, die ik eerder had ontmoet tijdens zijn zomercursus. Tijdens de lezing, die werd gehouden in een kleine salon, ging Adler in op de compenserende theorie van creativiteit, volgens welke mensen wetenschap, kunst en andere cultuurgebieden ontwikkelen om hun tekortkomingen te compenseren. Ter illustratie wordt vaak het voorbeeld van een oester aangehaald, waarbij een parel ontstaat om een ​​in de schelp gevallen zandkorrel te verbergen. Een van de vele voorbeelden die Adler destijds gaf, was de doofheid van Beethoven. Dit moest laten zien hoe een individu, begiftigd met enorme creatieve vermogens, de onvolkomenheden en tekortkomingen van zijn lichaam compenseert door middel van creativiteit. Bovendien geloofde Adler dat de beschaving het resultaat is van de relatief zwakke positie van de mens in een vijandige natuurlijke omgeving, evenals van zijn gebrek aan voldoende sterke klauwen en tanden die nodig zijn in de dierenwereld. Aan het einde van de lezing keek Adler, volledig vergetend dat hij kunstenaars toesprak, de kamer rond en zei: "Aangezien slechts een paar van jullie een bril dragen, concludeer ik dat jullie niet geïnteresseerd zijn in kunst." ***Rollo May vertelt dit verhaal in de context van het onderzoeken van verschillende bestaande theorieën over creativiteit. Maar ik wil de aandacht vestigen op een ander aspect. Alfred Adler is een groot psycholoog en denker, een man die goed was in reflectie. En de ogenschijnlijk belachelijke fout die hij maakte is zeer onthullend. Dit verhaal laat perfect zien hoe wij (zowel ik als jij) de werkelijkheid gemakkelijk en onmerkbaar vervangen door onze ideeën daarover. Adler had zijn compensatietheorie, die hem ervan weerhield de werkelijkheid te zien. Ieder van ons heeft een reeks van dergelijke theorieën... En ergens daarbuiten, op armlengte, is er een realiteit die ons onbekend is»