Van de auteur: dit is een metaforisch verhaal ontleend aan een gelijkenis waarin ik vertel over mijn relaties met cliënten die de verantwoordelijkheid voor hun leven niet in eigen handen willen nemen, die dit koppig opleggen verantwoordelijkheid op mij afkomen, of weggaan, als ik ze niets meer te bieden heb dan hun persoonlijke verantwoordelijkheid - een geschenk dat meestal niet op prijs wordt gesteld omdat ze de les niet zien... Het leven is als een piano. Witte toetsen vertegenwoordigen liefde en geluk, zwarte toetsen vertegenwoordigen verdriet en verdriet. Om de echte muziek van het leven te horen, moeten we beide aanraken. In zijn werk 'Confession' schetste Leo Tolstoj de essentie van menselijke ervaringen: 'Er wordt al lang een oosterse fabel verteld over een reiziger die door een boos beest in de steppe wordt betrapt. De reiziger vlucht voor het beest en springt in een waterloze put, maar op de bodem van de put ziet hij een draak met zijn bek open om hem te verslinden. En de ongelukkige man, die niet naar buiten durft te komen, om niet te sterven aan het woedende beest, niet naar de bodem van de put durft te springen, om niet door de draak te worden verslonden, grijpt de takken van een wilde struik die groeit in de spleten van de put en houdt zich daaraan vast. Zijn handen worden zwakker en hij voelt dat hij zich binnenkort zal moeten overgeven aan de vernietiging die hem aan beide kanten te wachten staat; maar hij houdt zich nog steeds vast, en terwijl hij zich vasthoudt, kijkt hij om zich heen en ziet dat twee muizen, de ene zwart en de andere wit, gelijkmatig rond de stam van de struik lopen waaraan hij hangt, deze ondermijnen. De struik staat op het punt af te breken en vanzelf af te breken, en hij zal in de bek van de draak vallen. De reiziger ziet dit en weet dat hij onvermijdelijk zal sterven; maar terwijl hij hangt, zoekt hij om zich heen en vindt druppels honing op de bladeren van de struik, haalt ze eruit met zijn tong en likt ze.’ Elke keer als ik therapie geef, zie ik een cliënt rondrennen op zoek naar een uitweg uit hun verschillende levensconflicten. En dan dringen wij samen met hem door in de mysterieuze jungle van het onbewuste. En nu hoor ik het langverwachte verhaal over de “draak”. De draak kan een baas op het werk zijn, een depressieve echtgenoot, onoplettende ouders, enzovoort. De gelijkenis over de draak beschrijft het dagelijkse leven van een persoon, zijn existentiële zoektocht, de beproeving van het leven in afwachting van de dood. Het komt ook voor dat de ‘draak’ verborgen is, zelfs voor jezelf. Maar vroeg of laat vinden we hem toch. Het meest interessante is dat zodra de bron van irritatie, de ‘draak’, is gevonden, de cliënt geen haast heeft om er afstand van te doen. De slechte gewoonte om ‘de draak op je borst te verwarmen’ leidt tot depressieve stoornissen, obsessieve toestanden, angsten, gevoelens van angst en leegte, nutteloosheid en eenzaamheid. Dit is het gevoel van een opgejaagd paard dat achter alle anderen de finish nadert. Haar rennen heeft geen zin. Dus misschien rende ze de verkeerde kant op? Hoewel ze zo onbaatzuchtig rende... Verder het bos in - meer brandhout! De cliënt komt er al snel achter dat hij er vrede mee heeft dat hij slachtoffer is van de omstandigheden. En hij pronkt er zelfs mee. Zo is het makkelijker. Iedereen heeft medelijden met hem, begrijpt hem en hij bedenkt nieuwe manieren om te bewijzen dat hij gelijk heeft. Druk bezig met het zoeken naar advocaten en verdedigers. Maar wie zal hem tegen zichzelf beschermen? Uiteindelijk componeert de ongelukkige man een ‘sprookje’, het verhaal van zijn leven met de gunstige positie van een onschuldig slachtoffer. Waarin we horen wat hij deed om deze wereld, situatie, mensen, enzovoort te ‘verbeteren’. Er is dus sprake van een ‘ontkenning’ van die waarheid, de realiteit van het leven, die mensen karma noemen (praten over oorzaak en gevolg). . En zo ontwikkelt zich de pathologie van de eindeloze ervaring van psychologisch trauma. Er zijn 5 stadia bij het doorlopen van het psychologische trauma van verdriet/ziekte/ontoereikendheid, etc. (ontleend aan de “fase van kankeracceptatie): Ontkenning of shock Woede Onderhandelen/strijden. Depressie Acceptatie In eerste instantie gelooft iemand niet dat dit hem overkomt, hij begrijpt dat hij het leven van iemand anders leidt, niet het zijne, niet zo. Dan ontstaat er verontwaardiging, er komt woede en Hij vertelt iedereen over het verschrikkelijke draak (echtgenoot), laat hem foto’s zien en zegt: “Kijk eens hoe zuur mijn man is!” En dan blijft hij naar psychologen gaan en vuiligheid over hem verzamelen. Maar waarom, in plaats van uit zijn hoofd te gooien wat hem verhindert te groeien en zich te ontwikkelen, wat hem in een blinde hoek, op een dood spoor brengt, stopte hij er een dood spoor in. einde?het middelpunt van zijn leven is deze draak. En hij verzint publieke excuses uit de serie: “waarom woon ik bij hem...” Dan begint de volgende fase: onderhandelen/strijden. En vanaf dit moment handelt de cliënt in het leven ondanks of dankzij de draak. Merk op hoe dit gebeurt, het is niet langer belangrijk! Het resultaat is immers hetzelfde: een persoon vormt zijn mentaliteit en principes op basis van de waarden en meningen van iemand anders. Wanneer deze fase van de relatie met de draak begint, begint de cliënt zijn grenzen te verdedigen (onderhandelen of openlijke strijd). Deze periode vergt veel mentale kracht en angst. Niet iedereen passeert het stadium van onderhandelen/strijd. Het hangt allemaal af van hoeveel iemand ergens genoeg van heeft. Maar het is mogelijk dat de cliënt in deze toestand lange tijd "bevriest". Deze toestand zou kunnen worden beschreven door een diagram in de vorm van remissie en paniekaanvallen van opwinding in de vorm van een zoektocht naar gerechtigheid, de strijd om het leven en het verdedigen van iemands belangen. Zo'n "onvolledige Gestalt" kan een persoon overkomen, zelfs na de "dood" van de draak, of het verlaten van de draak, als de relatie vol haat, pijn en wrok is, als een persoon zijn gevoelens niet onderdrukt tijdens het onderhandelen. worstelingsfase, maar deze volledig doorleeft, kan een depressie optreden. Dit overkomt iemand die het vechten beu is en een pauze nodig heeft. Voor John Gray in zijn ‘liefdesbrieven’ vindt deze fase plaats na het uitschrijven van teleurstelling, pijn en wrok. Als gevolg hiervan blijft de cliënt, nadat hij al deze gevoelens heeft verwerkt, met schuldgevoelens achter. Dit moment komt als een inzicht. Als de cliënt in de vorige fase deze draak wil neutraliseren en ermee instemt dat deze ‘geneutraliseerd’ moet worden. Nu begrijpt Hij dat dit ONMOGELIJK is. Omdat deze ‘draak’ al een deel van hem is. En niet zomaar een deel - hijzelf plaatste het symbolisch in het middelpunt van zijn persoonlijkheid, zijn waarden en prioriteiten. Zelf speelde hij een symbooldrama waarin hij optrad in een eenmanstheater. Hij martelt en provoceert zichzelf. Hij straft zichzelf. En nu brengt hij zijn gaven naar het altaar van het geloof in de kracht van de draak. Deze geschenken kunnen persoonlijke tijd zijn, gedachten over de draak, het leven dat op het spel wordt gezet om de draak ‘te behagen’ of ertegen, enzovoort. Het meest interessante is dat dit de draak niet warm of koud maakt. En de cliënt lijdt en trapt in zijn eigen valkuil van ongerechtvaardigde verwachtingen, mislukt geloof en liefde, onvervulde behoeften en een gebroken leven. De exit in de therapie vindt plaats wanneer de cliënt zelf of met de hulp van een psycholoog de fase van ‘acceptatie’ heeft bereikt. De cliënt moet accepteren dat Hij zelf de situatie tot een crisis heeft gebracht. Zonder acceptatie is er geen verantwoordelijkheid. En als er verantwoordelijkheid komt die de cliënt op geen enkele manier mag delen met de psycholoog/psychotherapeut, welkom. Therapie bij de Anonieme Alcoholisten-cursussen begint immers met een bekentenis van alcoholisme. Mogelijke oplossing in therapie: Werken met een stoel. Het is noodzakelijk om een ​​stoel op enige afstand van de cliënt te plaatsen en aan te geven met de zin "de grenzen van zijn leven": "stel je voor dat dit jouw dood is." Een reeks vragen aan de cliënt: hoe lang ga je dienen deze “draak” (vervanger: man/vrouw, schoonmoeder/schoonmoeder, enz.) Waarom heb je dit nodig, er waren geen psychologen, hoe zou je met de situatie omgaan, wat zou je doen? doen? Wat wil je veranderen, verbeteren in relatie tot de draak? Hoeveel tijd van je leven heb je nodig om je relatie met de draak op te lossen? Ben je klaar om de verantwoordelijkheid te nemen voor je relatie met de draak? Had je zo'n relatie nodig in je leven, zo'n situatie, welke lessen kun je daaruit leren? Het gebeurt vaak dat als we eenmaal eerlijk zijn tegen de cliënt en hem zijn 'verantwoordelijkheid' teruggeven die aanvankelijk a priori onvoorwaardelijk was geplaatst? op onze schouders, de schouders van de “genezer”, “messias”, verdwijnt de cliënt. Maar wij, genezers van zielen (“psycho” van het oudgriekse ψυχή – “ziel”) moeten door zulke lessen heen volharden. Houd u aan uw lijn en volg strikt de ethische wetten: “doe geen kwaad.” Anders verandert de cliënt in een hulpeloze groente, over wie het 'genadeloze lot', het 'kwade lot', de 'draak' zal blijven glunderen. Twee muizen Twee muizen - wit en zwart in de gelijkenis van de draak - ditdag en nacht. Deze keer. Tijd waar de cliënt zich druk over maakt, bedenk wat hij moet doen. Bedenk welke vruchten hij zal oogsten als hij inactief blijft. Iedereen kent de uitdrukking: “een tijd om stenen te verspreiden, en een tijd om stenen te verzamelen.” We begrijpen dus heel goed dat ieder van ons een bepaalde tijd heeft om het te verprutsen. En er is een bepaalde tijd om uw fouten te corrigeren. Mensen die geen verantwoordelijkheid hebben genomen en “hun eigen fouten” niet hebben gevonden, maar alleen op zoek zijn naar de scholen van anderen (het collectieve beeld van een draak), moeten bang zijn voor de tijd. De tijd vat immers de resultaten samen en ‘telt de verzamelde stenen’. En dan gebeurt alles in het voordeel van de draak. De draak zijn dus de omstandigheden die zich in ons leven voordoen en die moeten worden opgelost. Muizen - tijd Als een cliënt de verantwoordelijkheid neemt voor die belangrijke levenstaak die hem in de vorm van een draak te wachten staat: meestal door een situatie of door iemand, begrijpt hij dat dit een les is. Elke persoon verschijnt precies in ons leven wanneer we de les die hij brengt het meest nodig hebben. Meer details hierover in mijn artikel: Karmische wetten. Hoe beïnvloeden ze de menselijke psychologie? Je moet vanuit het hoofd behandelen. De dood, die een persoon te wachten staat, is die existentieel belangrijke fase die niet kan worden uitgesteld. De tijd brengt ons dichter bij de dood. En vroeg of laat is het tijd om na te denken over: “Wat heb je gedaan om je bestaan ​​te rechtvaardigen?” Stel deze vraag aan zo’n klant. Klokken werken, net als muizen, helaas onvermoeibaar, maar voor iemand die in een hoek wordt gedrukt, werkt de tijd tegen hem. En als we inactief zijn, en als we de verantwoordelijkheid voor onze lessen van het lot naar een andere psycholoog verschuiven, neemt onze kracht niet toe. Het leven wordt op de een of andere manier vreemd in een ongelijke strijd met dit verschrikkelijke beest: de draak. Het is belangrijk om te onthouden dat je, om dichter bij onsterfelijkheid te komen, niet dapper hoeft te zijn. Het is voldoende om gewoon eerlijk te zijn, zet gewoon een stap in de richting van eerlijkheid en merk dat je alleen voor jezelf staat. Niet fictief en verfraaid met een laagje persoonlijkheid, nee. Jezelf, iemand die elk moment van zijn leven met kwaliteit leeft. Dit is het pad van bewustzijn. Het pad naar logotherapie, het pad naar betekenis. Over eerlijkheid tegenover jezelf in meer detail in mijn artikel: “Magie voor het aantrekken van een zielsverwant. Hoe je een ‘ziek hart’ kunt genezen In de gelijkenis stroomt het levenswater druppel voor druppel naar buiten, de toevoer van energie is uitgeput. Iets eerder of iets later zal het vat van het leven leeg zijn, en een man die boven de afgrond van een waterloze put hangt, begrijpt dat hij gedoemd is, zoals ieder van ons. Maar wie herinnert zich dit Elke dag, elke seconde van zijn leven? Robin Sharma verwoordt zijn existentiële ervaringen hierover heel interessant in het boek 'Wie zal er huilen als ik sterf?' Sommigen luisteren misschien naar bestaande idolen, sommigen geloven in hun eigen kracht, maar er is een derde. categorie mensen die de goddelijke aanwezigheid in alles zien. De meeste mensen gedragen zich als de reiziger uit de gelijkenis - ze vermaken zich met druppels honing van de illusoire geneugten van deze materiële wereld. Maar vroeg of laat worden de geneugten tenslotte saai In de situatie van een reiziger die ‘hangt’ boven een bodemloze put, is het moeilijk om eerst plezier te ervaren. Wanneer emoties worden onderdrukt, verdoven gevoelens van bitterheid en wrok de sensaties zo erg dat het niet langer mogelijk is om vreugde te ervaren. Mensen komen met een grote verscheidenheid aan 'bedrog' en 'stompjes' - compensatie, vervangingsmechanismen met behulp waarvan. ze leiden min of meer met succes hun blik af van de verschrikkelijke, maar tegelijkertijd de belangrijkste waarheid: de dood. Maar om ten volle te kunnen leven, moet je eerst het raadsel oplossen! Het leven moet vervuld worden voordat het uitgedoofd kan worden. Daarom verzadigen kortstondige "honingdruppels" niet. Als we deze harde waarheid onderkennen, moeten we bij elke kwestie op zoek gaan naar existentiële subteksten. Existentiële motivatie. Deze wereld zal vroeg of laat instorten. Het is tijd om naar andere werelden, naar andere niveaus te verhuizen. En misschien zullen dit de niveaus van de ziel zijn. Output in therapie voor 16.00!