Od autora: Zabawa to improwizacja. Gra jest szkołą życia. Zabawa jest narzędziem diagnostycznym i terapeutycznym! Czy będziemy się bawić? Bez zabawy nie ma i nie może być pełnego rozwoju umysłowego. Zabawa to ogromne, jasne okno, przez które do duchowego świata dziecka wpływa życiodajny strumień pomysłów i koncepcji. Gra jest iskrą, która rozpala płomień dociekliwości i ciekawości. VA Suchomliński Podczas zabawy dziecko zdobywa pierwsze doświadczenia relacji ze światem realnym. Bawiąc się, poznaje otaczający go świat, rozwija się i dojrzewa. Podczas zabawy dziecko doświadcza lęku, porażki, urazy i innych, wciąż trudnych emocji żeby sobie poradził inaczej. Podczas zabawy, w wyimaginowanych wydarzeniach, dziecko doświadcza wszystkiego, co go niepokoi i przeraża w prawdziwym życiu. Gra pozwala „uwolnić” nagromadzone emocje, rozwija bardziej optymistyczne poglądy na życie u dzieci skłonnych do przygnębienia i pesymizmu przekazywano ludziom z pokolenia na pokolenie. Wtedy i teraz mają one terapeutyczny wpływ na dziecko. Gra nauczyła mnie radzić sobie z trudnościami. Dało to możliwość wielokrotnego powtarzania doświadczenia, aby „doskonalić” swoje umiejętności. W grze dziecko ćwiczyło, uczyło się odporności, nieustraszoności, zaradności, zręczności i zdobywało „lekcje życia”. Gra nauczyła nas akceptować zarówno porażki, jak i zwycięstwa. Gry fabularne i grupowe zabawy na świeżym powietrzu są obecne w życiu przedszkolaka. A potem coraz mniej. Gdzie i jak grać? Czy jest to konieczne? Do jakiego wieku jest koniecznością! Zabawa jest pierwszą świadomą i niezależną czynnością w życiu człowieka. Podczas zabawy kształtują się wszystkie aspekty osobowości dziecka, rozwijają się i korygują cechy moralne i wolicjonalne oraz następuje jakościowa zmiana w psychice. Obserwując dzieci i młodzież w zabawie można dostrzec stopień pewności siebie, stabilność stanu emocjonalnego, zdolność do brania odpowiedzialności za siebie, zdolność do podejmowania samodzielnych decyzji, umiejętność panowania nad emocjami, rozwinięte umiejętności komunikacyjne i umiejętność postępowania. konstruktywny dialog z rówieśnikami czy jest to społecznie akceptowalne zachowanie jest odporne na przejściowe trudności i problemy potrafi logicznie myśleć i przewidywać konsekwencje swoich działań jest wytrwały w osiąganiu celów Na treningach gier dla dorosłych możliwe jest, że te cechy i umiejętności można również dostosować lub dalej rozwijać. W oparciu o moje praktyczne doświadczenie, pozwolę sobie sparafrazować V. Majakowski: „Graj zawsze, graj wszędzie, aż do ostatnich dni Dona. Graj i żadnych gwoździ, to moje hasło i słońce”. Prowadząc treningi gry dla uczniów szkół podstawowych i młodzieży, byłem przekonany, że gra nie tylko leczy, ale także wychowuje, wychowuje, rozwija/otwiera potencjał twórczy, który tkwi w dziecku. Gra to kreatywność. A kreatywność wykracza poza granice codziennego życia i życia codziennego, pozwalając zdobyć własne osobiste doświadczenie życiowe. W dzisiejszych czasach opracowano sporo treningów gier dla każdego wieku. Wykorzystując grę w grupowej pracy terapeutycznej z dorosłymi, dbam o to, aby uczestnicy podczas gry odkryli przyczyny swoich niepowodzeń i modelowali algorytmy działania, aby wyjść z niesprzyjających sytuacji. To bezcenne doświadczenie, które można wykorzystać w prawdziwym życiu. Gra jest zawsze dostępna i nie wymaga żadnych specjalnych kosztów materiałowych. Możesz bawić się z przyjaciółmi, rodziną lub na wakacjach z dziećmi! To tylko poprawi relacje, pozwoli dorosłym bezpiecznie zanurzyć się w dzieciństwo, a dzieciom nie bać się w przyszłości stać się dorosłymi. Bawąc się z dziećmi, możemy wiele zdziałać. Nadzieja daje człowiekowi nadzieję umiejętność cieszenia się życiem ze wszystkimi jego trudnościami i porażkami, daje dzieciom i dorosłym wewnętrzną siłę i determinację. Możemy pokazać dzieciom, co oznacza szacunek osoby dorosłej, objawiającej się na przykład tym, że podkreśla odpowiedzialność dzieci za swoje zachowanie . Dziecko czuje się szanowane, gdy zostaje zapytane: „Czego nauczyło cię to wydarzenie?” lub „Jak się teraz czujesz?” I.