Het is onmogelijk om bij iemand doelbewust de verantwoordelijkheid voor zijn leven en de wil om te veranderen wakker te schudden. Bij de een verdwijnen moeilijkheden en zinken ze naar de bodem, terwijl een ander verhard wordt en gedwongen wordt om door te breken en te winnen. Hoe word je tweede op de lijst? Weet het niet. Niemand weet het. Wat is er met die persoon die keer op keer kracht in zichzelf vindt? Misschien werd er meer van hem gehouden? Of heeft zijn familie meer geld? Of is hij mooier? Of is onderwijs beter? Eén is geboren in een arm gezin en wil niet zo graag in armoede blijven leven dat hij er alles aan doet om aan de armoede te ontsnappen. En de ander... zeurt over onrecht en ziet geen manier om het leven te veranderen. De één groeide op in een moeilijk/onvolledig/gecompliceerd gezin en groeide adequaat op, terwijl de ander opgroeide badend in liefde en zorg en groeide op tot een moreel monster. De een werd gebroken door slechte levensomstandigheden, de ander werd versterkt. Een gebrek aan wil en verantwoordelijkheid voor het leven is geen intellectuele tekortkoming. Je kunt op verschillende manieren proberen uit te leggen, over te brengen, te vertellen, te bereiken en te helpen. Maar iets in een persoon blijft ontoegankelijk voor anderen - zowel voor mensen als voor gebeurtenissen/levensomstandigheden. Dit is een soort kracht die vatbaar is voor externe omstandigheden, die niet kan worden beïnvloed door woorden en theorieën, die niet kan worden veranderd. Soms lijkt het mij dat het verband houdt met vermoeidheid door lijden. Een persoon is het zo beu om slachtoffer te zijn van de situatie dat hij niet langer door kan gaan. En hij neemt alles in eigen hand, hoe moeilijk het ook is. En dit piekniveau van vermoeidheid is voor iedereen anders. Moe van het lijden, moe van het slachtoffer zijn - dit is wat iemand ertoe aanzet keer op keer inspanningen te leveren. "Als ik stop, zal het nog erger zijn, maar ik kan dit niet meer doen. Als je 'het lijden beu bent', maar je blijft wachten tot er iets vanzelf gebeurt of tot iemand je komt redden!" dan ben je nog niet moe. Dit betekent dat er een soort secundair voordeel zit in dit lijden (je kunt medelijden met jezelf hebben, je hoeft jezelf niet te belasten, je kunt de boosdoeners vinden, enz.). Betekent dit dat je veel moet lijden moe worden? Nee. Processen in de psyche zijn geen wiskundig voorbeeld. Daar kan alles op welke manier dan ook van plaats veranderen en verschillende resultaten opleveren. Ik raad je aan om in analyse te gaan, een psychoanalyticus te kiezen en aan langdurig werk te beginnen. Wat gaat er schuil achter je gehechtheid aan herhaald lijden? Wat houdt jou tegen als het al zo lang zo erg is? Waarom word je hier niet moe van? Bewusteloos. Hier kunt u naar antwoorden zoeken.