Arts. Toch zal ik naar je luisteren. Nee, u hoeft uw jas niet uit te doen; Ik heb hele gevoelige oren. (Neemt een stethoscoop van de tafel in het paviljoen.) Haal diep adem. Haal diep adem. Haal diep adem. Opnieuw. Een zucht van verlichting slaken. Opnieuw. Bekijk alles door je vingers. Geef alles maar weer op. Haal je schouders op. Dus. (Gaat zitten en denkt na.) ...Annuanziata. Nou, wat zegt u ervan, dokter? Hoe gaat het met hem? Arts. Slecht. Annuanziata. Nou, ziet u, en hij zegt dat hij volkomen gezond is. Ja, hij is gezond. Maar het gaat slecht met hem. En ze zullen nog erger worden totdat hij leert door zijn vingers naar de wereld te kijken, totdat hij alles opgeeft, totdat hij de kunst van het ophalen van zijn schouders beheerst. Wat moet ik doen, dokter? Hoe kun je hem dit allemaal leren? De dokter haalt zwijgend zijn schouders op. E. Schwartz 'Schaduw' Ik herinnerde me dit prachtige toneelstuk van Schwartz, opnieuw nadenkend over de relaties die mensen met elkaar en met zichzelf hebben. Soms luisterend naar verhalen van cliënten, en inderdaad, het observeren van het leven niet dat je verrast bent - je staat er versteld van hoe moeilijk het is voor mensen om elkaar te begrijpen (als ze het ooit begrijpen...). Zeker als je niet kijkt naar alles wat er gebeurt door je vingers en, als de dokter uit het sprookje van Shvartsev beveelt aan dat als je de kunst van het schouderophalen niet beheerst, je gek kunt worden van moedeloosheid. We zijn allemaal blind. Wij staan ​​in de weg en verwarren alles. We verwarren neerbuigendheid met arrogantie, vriendelijkheid met lafheid, vrijgevigheid met zwakte. We verwarren intelligentie met wijsheid, arrogantie met competentie, gezond verstand met ongevoeligheid, onverschilligheid met nobelheid, wreedheid met integriteit en integriteit met koppigheid. We zien geen trots in zelfkastijding, we beschouwen lust voor liefde, een verzoek om gebruik, gebruik en vleierij voor oprechte interesse, opscheppen voor zelfvertrouwen, toewijding voor eigenbelang. We beschouwen oprechtheid als domheid, en we nemen poseren en narcisme voor authenticiteit. Wanneer iemand, die de pijn wil verbergen, uit alle macht probeert vast te houden, zeggen we: “Ach, wat is hij boos en arrogant!” als hij moe is, zeggen we: 'hij weet niet hoe hij moet liefhebben', en als hij zachtaardig en zelfgenoegzaam is, kijken we achterdochtig: 'dit is niet zonder reden, wat is hij van plan?...'. En waarom, vraag ik me af, heeft God ons zo dom geschapen??!!!