Van de auteur: mei 2012 Als er problemen komen... Het verandert de gebruikelijke manier van leven en de ideeën daarover, over de waarden van het leven. In eerste instantie kan een persoon niet geloven wat er is gebeurd, maar de tijd brengt aanpassingen in het bewustzijn aan en hij vraagt ​​zich af: "Waarom is dit gebeurd, waarom?" Er kunnen schuldgevoelens en agressie ontstaan. In gedachten keert hij keer op keer terug naar de situatie die aan het begin van de gebeurtenis voorafging en neemt hij zichzelf vaak kwalijk dat hij zich niet anders heeft gedragen, waardoor de ramp had kunnen worden voorkomen. Terwijl hij in zijn hoofd alle opties voor mogelijk gedrag doorneemt, vindt hij het zelfs in dit geval niet. Het is goed als er mensen in de buurt zijn die je ondersteunen en helpen erachter te komen. Maar hoe kunnen we met zoveel pijn blijven leven, als gedachten over de overledene de hele tijd bezig zijn, als tranen stromen als een rivier, vooral als iemand alleen wordt gelaten. Hoe voorkom je dat hij huilt als hij gewoon over straat loopt en afgeleid is van zijn zaken? De moeilijkste periode in het ervaren van rouw duurt maximaal 6 maanden. De periode waarin het bewustzijn wordt gedwongen de werkelijkheid te accepteren en het gedrag wordt gedwongen te herstructureren. Er is sprake van integratie op verschillende gebieden van het leven, bijvoorbeeld het vervullen van verantwoordelijkheden op het werk, in het gezin, het ontmoeten van familieleden en andere mensen, het vinden van manieren om problemen op te lossen die de overledene vroeger oploste. De verjaardag van de tragedie, de verjaardag van de overledene en andere belangrijke data die verband houden met het verlies (het eerste nieuwe jaar zonder hem, de eerste lente...) zijn moeilijk te beleven. Er verstrijkt nog meer tijd en geleidelijk ontstaat de behoefte om de leegte op te vullen. Een persoon heeft emotionele banden met anderen nodig... Hij kan zijn liefde en warmte geven... Hij zal blijven leven, en met warmte zal hij de persoon herinneren die is overleden en hem in de loop van de tijd steeds dierbaarder wordt. Als dit de manier is waarop de rouwreactie op de dood van een belangrijke geliefde verloopt, wordt dit proces, hoewel uiterst moeilijk, als normaal beschouwd. Reacties worden als pathologisch beschouwd als ze: ten eerste onvoldoende zijn voor het verlies, er bijvoorbeeld geen verdriet is bij de dood van een belangrijk persoon, of zeer intens zijn bij de dood van een vreemde. Deze twee reacties kunnen met elkaar samenhangen en de eerste gaat aan de tweede vooraf. Om verschillende redenen (meestal als gevolg van psychologische verdedigingsmechanismen die iemand in staat stellen een traumatische situatie te ‘weerstaan’ zonder deze volledig tot bewustzijn te laten doordringen), was hij bijvoorbeeld niet in staat de dood van een geliefde te rouwen, maar gaf hij lucht aan zijn gevoelens. gevoelens toen hij iemand anders verloor. Deze verbinding is niet bewust; ten tweede komen ze niet overeen met de tijd die is verstreken sinds de dood van een geliefde en de dynamiek van verdriet. Als een persoon "bevroren" is van verdriet en, zoals ze zeggen, "de tijd geneest niet" (in feite is het niet de tijd die geneest, maar het proces van het ervaren van zichzelf, dat na verloop van tijd, als dit proces doorgaat, geleidelijk verandert , de persoon teruggeven aan de kans om van te leven), dan is dergelijk verdriet pathologisch. Wat betekent het proces van ervaren? Schok. In eerste instantie kan de persoon niet geloven wat er is gebeurd en verkeert hij in shock. Dit duurt vanaf de eerste seconden tot ongeveer 9 dagen (ook geleidelijk wisselend). Een dergelijke reactie (ontkenning), waarbij je eerst de volledige ernst en realiteit van de situatie niet toestaat en vervolgens gedeeltelijk in je bewustzijn laat komen, stelt je in staat ‘niet gek te worden’. Dit is een zeer moeilijke periode waarin het nodig is om veel taken uit te voeren die verband houden met papierwerk, begrafenissen, wakes en daarmee samenhangende rituelen, maar dit is precies wat u in staat stelt om tijdens deze periode ‘vast te houden’ (d.w.z. deze taken te kunnen voltooien). taken). Groot verdriet. Na shock en gevoelloosheid komt de fase van zoeken en de fase van acuut verdriet (wanneer de persoon het verlies volledig begint te begrijpen). Deze duurt ongeveer 40-50 dagen. Op dit moment denkt iemand bijna voortdurend aan de overledene. Hij ervaart een scala aan gevoelens, emoties, zowel bewust als niet (vaak tegengesteld): schuldgevoel, wrok, agressie, angst, ongerustheid, soms zelfs een gevoel van opluchting. Af en toe 'hoort' hij het geluid van een deur die opengaat en schrijft dit automatisch, gedurende een fractie van een seconde, toe aan de overledene, maar betrapt zichzelf, 'ziet' hem in de menigte en realiseert zich onmiddellijk dat hij een fout heeft gemaakt. Deze reacties kunnen.