Als een relatie plotseling eindigt op initiatief van een partner, is dat altijd traumatisch. Want voor jou eindigde het niet, maar werd het afgebroken. En vaak moet je 'genezen' om nieuwe, meer wederzijdse en sterkere relaties te creëren de wond.” Hier hebben we het over een situatie waarin je het probeerde: en het leek je te kunnen schelen, en je was trouw, en je sloeg een oogje dicht voor veel. Maar hij (of zij) ging toch weg 1️⃣ Het is niet jouw schuld 2️⃣ Je kon niets doen 3️⃣ En je hoeft jezelf niet te verbeteren om meer te doen, dit is niet opnieuw gebeurd. Er zijn relaties die niet kunnen worden gered: noch met kanten slipjes, noch met gemak van beweging, noch met taarten en dumplings, noch met een kind, noch met geld, noch met zelfverbetering.❌ Hoe zit het met het feit dat de bijdrage van beide aan wat er in de relatie gebeurt 50/50 is? daar. Het bestaat uit het feit dat je een persoon hebt gekozen die je gevoelens niet kon beantwoorden. En je hebt een tijdje geprobeerd een onmogelijke relatie op te bouwen. Het is alsof je in de winter naar sneeuwklokjes zoekt, met een strijkijzer stofzuigt of op het plafond slaapt Maar het grootste probleem is niet dat je in de steek bent gelaten. En niet dat je je slecht voelt en dat je lijdt aan de ‘nasmaak’ niet op zichzelf eng, maar vanwege de complicaties achteraf - en verlatenheid is juist gevaarlijk vanwege de gevolgen. Waar hebben we het over als je in de steek wordt gelaten, samen met andere hopen pijnlijke gevoelens (woede, wrok, melancholie, bitterheid, verdriet). ) er is altijd SCHAAMTE en SCHULDIGHEID. En dit is het verschil: 🔅 SCHULDIGHEID – Ik heb iets verkeerd gedaan. Mijn actie (woorden, gedrag, houding) heeft iets slechts veroorzaakt.🔅 SCHAAM - Ik ben slecht (onwaardig, gebrekkig, op de een of andere manier niet zo). En dit is zichtbaar voor anderen. Beide gevoelens kunnen een verschillende mate van objectiviteit (verbinding met de werkelijke stand van zaken) en intensiteit hebben. Beide: schuldgevoelens en schaamte zijn meestal giftig en veroorzaken een aanzienlijke klap voor het zelfrespect is al verstreken, een jaar, drie - maar de gevoelens leven, dan moet je er specifiek mee werken. En de positie "de tijd geneest" gaat niet over deze zaak, we zullen praten over hoe je dat kunt begrijpen je bent niet hersteld van de verlating. En wat kun je eraan doen in ‘thuisomstandigheden’? Hoe heb je een breuk ervaren toen de initiatiefnemer iemand anders was? Wat raad je aan aan degenen die deze pijnlijke gebeurtenis meemaken? schrijf u in voor meer informatie of schrijf u in voor een consult Met zorg, Liana Landa Familiepsycholoog, Gestalttherapeut