Als je ooit in een situatie op de rand van leven en dood bent geweest, dan weet je dat het eerste waar je in die fracties van een seconde aan dacht: “Is dit echt alles?! Waarom overkwam mij dit?” Als het lot je tegen zo'n ervaring beschermde, dan ben je waarschijnlijk mensen in je omgeving kwijtgeraakt. Onthoud wat je toen dacht. “Waarom heeft God (het lot) mijn geliefde van mij weggenomen? Waarom hij? In beide gevallen voegt de persoon toe: “Waarom heb ik dit nodig?” We vragen hier niet alleen naar als we dierbaren verliezen. In elke moeilijke, deprimerende levenssituatie stellen de meeste mensen deze vraag. Eerst wenden we ons tot God, tot enkele hogere autoriteiten. Het is alsof we wachten tot de hemel opengaat en onze vraag definitief beantwoord wordt. Omdat we geen antwoord hebben gekregen, gaan we er zelf naar zoeken. En we vinden snel en veel: voor onverschilligheid, voor het niet waarderen, voor bedrog, voor slaan, voor spreken, voor niet spreken, enz. Nou ja, wie zoekt, zal altijd vinden! Hoogstwaarschijnlijk zul je de reden vinden. Maar brengt deze kennis u verlichting? Bovendien verschijnt er bij dergelijke antwoorden een aanhoudend schuldgevoel in u voor alles wat u hebt gedaan. En onder het gewicht van zulke gedachten ga je steeds verder weg van de snel stromende minuten van het leven dat je op dit moment hebt. We willen niets accepteren met een “-” teken, niets dat ons uit onze gebruikelijke levenssleur haalt, geen verliezen. We willen gewoon niet zien en accepteren dat dit onvermijdelijk is in het bestaan. En deze afwijzing weerhoudt ons ervan ons leven holistisch waar te nemen, zoals het is. Het is alsof ik besta waar alles goed is, maar als er verdriet, problemen en pijn is, zou dat niet zo moeten zijn, en zou ik niet in dit ongeluk moeten verkeren. Maar het leven herhaalt voortdurend dat dit ook bestaat, en dat het onvermijdelijk, onvermijdelijk is. En de persoon blijft worstelen en zoeken naar antwoorden op de vragen: "Waarom?", "Waarom ik?" Maar is het mogelijk om antwoorden op deze vragen te krijgen? Degenen die het antwoord vinden, zoeken niet naar de redenen. Ze zeggen dat dit het pad is van moed, acceptatie, of beter gezegd, de moed om iemands wezen te accepteren zoals het is. Standaard accepteren waarlijk en diep religieuze mensen hun bestaan ​​als geheel. Degenen die streven naar acceptatie zijn degenen die, in een poging contact te leggen met zichzelf, en als gevolg daarvan met de wereld, op zoek zijn naar andere manieren om hun leven te leiden. Het lijkt erop dat Bergmans schijnbaar welvarende heldin, die een onberispelijk leven leidt, in 'Scenes from a Married Life' zegt: 'De afwezigheid van problemen is het ernstigste probleem. Het is eng om te beseffen dat het leven, net als het onze, vol gevaarlijke kanten zit.” Hier had ze al een voorgevoel van een andere kant van het leven. En wanneer de illusie van een stabiel welzijn is verdreven, accepteert ze deze ‘gevaarlijke kanten’ van het leven: ‘En ik zal in de werkelijkheid leven zoals die is. Er is iets in deze wereld waar ik het meeste van hou. En dat is het leven." © Chuikina Dilyara