Van de auteur: het artikel is voor het eerst gepubliceerd op mijn blog. Veel mensen komen op de een of andere manier tot de conclusie dat ze niet van zichzelf houden en zichzelf niet accepteren. Wat is zelfacceptatie, hoe kun je het leren? - vragen mensen. Afkeer, niet-acceptatie van jezelf komt natuurlijk voort uit de kindertijd. Vanaf onze geboorte wordt ons geleerd dat we niet goed genoeg zijn. Dat we aan onszelf moeten werken, hier moeten corrigeren, daar moeten verbeteren, ‘meer’ moeten zijn dan we in werkelijkheid zijn – doelgerichter, flexibeler, begripvoller. Er wordt ons verteld wat we moeten zijn. En deze kloof – tussen wie we zijn en wat we zouden moeten zijn – creëert een krachtige bron van angst die het leven vergiftigt en leidt tot een volledig misverstand over wie ik ben en waartoe ik werkelijk in staat ben. Totdat we onszelf accepteren, zijn we niet Wij accepteer ook anderen - met al hun onvolkomenheden. We staan ​​niet toe dat ze dom, zwak of onsuccesvol zijn. En trouwens, dat gunnen wij onszelf ook niet. Het is alsof we onszelf en de mensen in tweeën snijden: dit, goed en slim, neem ik aan, de rest is niet nodig, verander het, verberg het. Nee. Pas wanneer we onszelf als een geheel gaan zien, het geheel (ergens goed, ergens niet zo goed), dit herkennen en accepteren, zien we anderen als veelzijdig, niet ingekort, in sommige opzichten dicht bij ons, en in andere opzichten als vreemden. En we geven onszelf en de mensen om ons heen het recht om onszelf te zijn, niet beter of slechter dan anderen. Gewoon het recht om anders te zijn. Jezelf accepteren betekent dat je je eigen waarde beseft, je volledige recht om te leven, te ademen, je te verheugen, te lijden, levenskeuzes te maken en voor anderen te zorgen. En over mezelf. Zelfacceptatie betekent dat je meer aan jezelf denkt dan aan andere mensen. Jezelf accepteren betekent niet dat je helemaal niet aan anderen denkt. Dit betekent dat je een gezonde egoïst moet zijn. Ik benadruk: gezond. In onze cultuur wordt dit echter veroordeeld, dus er zijn maar een paar mensen onder ons die zichzelf echt accepteren. Zelfacceptatie heft zelfontwikkeling en zelfkritiek niet op. Maar door jezelf te accepteren, geef je jezelf het recht om fouten te maken, toe te geven, te corrigeren en niet bang te zijn. Zelfacceptatie heeft niets te maken met narcisme en narcisme. Mensen die geobsedeerd zijn door zichzelf, accepteren zichzelf niet. Zelfacceptatie betekent zelfrespect. En het besef dat jouw zelfrespect belangrijker is dan een andere persoon en jouw relatie met hem. Daarom, als je relatie met je geliefde begint af te breken, besluit je het uit te maken. Ja, de beslissing is pijnlijk, maar je doet het om jezelf te redden. Het belangrijkste criterium voor een gezonde relatie (liefde, familie, vriendschap) is het behouden van het zelfrespect van alle partijen. U zorgt voor zowel de uwe als uw partner, net zoals hij zorgt voor uw zelfrespect en dat van hemzelf. Is het mogelijk om jezelf te leren accepteren? Het is gecompliceerd. Erg. Liefde, inclusief eigenliefde, bestaat of bestaat niet. Dit gevoel ontstaat in de kindertijd als een weerspiegeling van de gevoelens van de moeder. Maar om jezelf te accepteren, kun je bijvoorbeeld werken aan je eigenwaarde, aan het vergroten van je zelfvertrouwen, aan je eigenwaarde en aan zelfgoedkeuring. Hier zijn een paar stappen die u kunnen helpen op dit moeilijke en lange pad: - vertrouw niet op externe beoordelingen, maar probeer uzelf te begrijpen, - wees niet bang om fouten te maken, - geef uzelf intern niet alleen de schuld, maar verdedig uzelf ook oprecht , - leer oprecht om anderen te geven , - de zorg van anderen voor jezelf te accepteren, - minstens één keer per dag, tenminste iets voor jezelf persoonlijk te doen, - je bewust te zijn van je doelen, ambities en in deze richting te gaan, - meer jezelf te zijn vaak, en niet wie je zou willen zijn, - en ten slotte, stel jezelf voortdurend dezelfde vraag “wat wil ik?”, vind het antwoord daarop en vervul je verlangens Eindelijk de magische woorden van Osho: “Dat kun je niet wees iemand anders, maar alleen wie je bent. Ontspannen! Het bestaan ​​heeft je nodig zoals je bent. Je bent hier omdat het bestaan ​​je nodig heeft zoals je bent! Anders zou er iemand anders hier zijn. Jij bent de belichaming van iets speciaals, belangrijks, iets heel belangrijks. Je kunt alleen jezelf zijn... het is voor jou onmogelijk om iemand anders te worden. Je kunt je verheugen en bloeien, of je kunt wegkwijnen als je jezelf niet accepteert.” Irina Chesnova, familiepsycholoog en auteur van boeken