Seksuele relaties met een kind vernietigen zijn psyche tot in de kern, zelfs als de verdere ontwikkeling ervan mogelijk blijkt te zijn, vertegenwoordigt het een reeks van op elkaar gestapelde vervormingen. En de meest verschrikkelijke vernietiging wordt veroorzaakt door seksuele relaties, niet alleen met een volwassene, maar ook met de ouder. Voor kinderen, vooral voor de kleintjes, is een ouder een enorme, almachtige figuur die grote kennis en grote macht bezit. Hij is dichterbij, sterker en belangrijker dan God. Hij inspireert aanbidding en gehoorzaamheid. En als seksuele intimidatie begint, heeft de baby (baby) geen kans om te weigeren. Hoe eng en benauwd het ook was! En er bestaat een besef, bewust of onbewust, dat ze allebei het taboe schenden. Een taboe is een strikt verbod, waarvan de overtreding bestraft kan worden met de dood of een vloek. Zo brengt een ouder, door seks te hebben met zijn kind, systematisch zijn leven in gevaar. En het kind weet ervan. Dergelijke kennis doet de grond onder je voeten trillen, doet de fundamenten niet eens van de stabiliteit trillen, maar van de MOGELIJKHEID van het bestaan ​​zelf. En om volledig afhankelijk te zijn van een enorm sterk wezen, dat zelf een speeltje is in de handen van driften en instincten, is absoluut ondraaglijk. Om bescherming tegen verval te garanderen, volgt de psyche van een incestslachtoffer het pad van het toewijzen van de schuld aan wat is aan het gebeuren. Omdat schuldgevoel de enige manier is om de situatie onder controle te houden. “Ik beheers de situatie terwijl het MIJN schuld is.” De schuld wordt verergerd door de ambivalentie van de gevoelens van het slachtoffer in een onnatuurlijk verband. Naast pijn, afschuw en walging ervaart het kind immers vaak erotische sensaties en plezier. Het lichaam wordt veel eerder wakker dan de psyche zijn sensaties kan verwerken. En het lichaam, doordrenkt van seksuele gevoelens, bevindt zich opgesloten in de kleine psyche van een kind, zoals kleding die een paar maten te klein is. En de ontwikkeling van de persoonlijkheid verloopt net zo pijnlijk en bizar als de groei van een boom die als een bonsai groeit. Alle ervaringen zijn geërotiseerd, voelen voortkomen uit schuldgevoelens en zijn stevig omhuld met haat. Want naast de verleider heeft incest nog een ander karakter: een medeplichtige. Dit is de tweede ouder die afstand neemt van wat er gebeurt, het voorbij laat gaan en de baby (baby) zonder zijn bescherming in de handen van de verkrachter achterlaat. Thuis of buiten, in werkelijkheid en fantasie, zo’n object bestaat altijd. En het veroorzaakt enorme, oncontroleerbare haat die niet kan worden weggegooid. Omdat het haat is tegen de moeder (of vader). Kinderen die betrokken zijn bij incest zijn op volwassen leeftijd niet in staat zelfstandig hun relaties op te bouwen. In alles moeten ze het bevel gehoorzamen van degenen die ouder zijn dan zij. Moeder en vader. Verleider en verrader. En dit zijn uw rollen, heren psychoanalytici, wanneer een patiënt die uit zo'n kindertijd is gegroeid, naar u toe komt met een kant-en-klare overdracht. Bonsai-man. En wat de therapie zal beginnen en zal blijven doen, zijn eindeloze pogingen om de setting te vernietigen. O. Kernberg spreekt over het concept van een 'psychoanalytisch frame': de regelmaat van sessies, de temporele en ruimtelijke organisatie van bijeenkomsten, de regel van vrije associaties van de patiënt en de technische neutraliteit van de analist. Dat wil zeggen, de setting gaat over wat is MOGELIJK en wat is NIET MOGELIJK. Over de regels. En over de manier waarop ermee wordt omgegaan. Voor een incestueuze patiënt is een aanval op de setting een test van verraad. Zult u toegeven aan zijn verleiding en de regels overtreden (zult u toestaan ​​dat hij u verleidt en zijn leven in gevaar brengt)? Zult u hem verraden als reactie op zijn haat? De aanvallen op de setting zijn gevarieerd, meesterlijk en vinden plaats in omstandigheden van intense erotische overdracht. En de belangrijkste therapeutische taak wordt WEERSTAND. Om een ​​setting te creëren en daarmee een nieuwe, gestructureerde realiteit voor de patiënt. Een realiteit waarin normen en grenzen stabiel zijn en niet wankel. Het is paradoxaal, maar om de bonsai te bevrijden en zich vrij en gezond te laten ontwikkelen, moet je hem beperken binnen het kader van de omgeving.…