“Het innerlijke kind” is een beeld in de ziel van een volwassene, een metafoor die het onbewuste deel van onze persoonlijkheid beschrijft, dat ervaring met zich meedraagt, de afdruk van de kindertijd. Het genezen van het innerlijke kind is een diepgaand transformerend werk, waardoor we hem niet alleen zullen leren kennen en vriendschap met hem zullen sluiten, maar ook zullen ontdekken welke trauma's en ervaringen ons ervan weerhouden te leven, het gewonde deel van onze ziel zullen accepteren en genees hem in zekere zin. Er is nog steeds dat kleine kind in ons dat op zoek is naar onze ware behoeften om vervuld te worden, een veilige plek voor onszelf om gehoord te worden en onvoorwaardelijke liefde te ontvangen. En het genezingsproces begint met deze herkenning. Het is belangrijk om te begrijpen dat we niet langer steun en bevestiging van liefde hoeven te zoeken bij degenen die ons ooit pijn hebben gedaan in onze kindertijd - of het nu onze ouders, broers, zussen, belangrijke volwassenen zijn, nu kunnen we dit volledig aan onszelf geven. naar binnen keren. Voor het eerst volgde ik de praktijk ‘Healing the Inner Child’ tijdens een leiderschapstraining in 2015 in Cheboksary, en vervolgens tijdens een training aan het Imaton Institute of Practical Psychology in 2018 in St. Petersburg. De gevoelens waren ongelooflijk - er ontstond zoveel tederheid, empathie en liefde in mijn hart voor dat kleine meisje. Door deze praktijk gaf ik mijn jongere subpersoonlijkheid veel zorg en veiligheid, zorg en begrip, steun en een gevoel van vertrouwen in de wereld. Ik heb onlangs een boek over dit onderwerp gelezen van Stephanie Stahl, ‘Het kind in jou moet een huis vinden’, en de vraag naar het belang van dit onderwerp kwam opnieuw ter sprake. Volgens de auteur houden bijna alle psychologische problemen verband met de ontevredenheid over een of meer basisbehoeften: * De behoefte aan genegenheid * De behoefte aan onafhankelijkheid en veiligheid * De behoefte aan positieve emoties (vreugde) * De behoefte aan erkenning en respect ( eigenwaarde) Daarom spelen, elke keer als we van streek, overstressed, angstig of boos zijn, basisbehoeften, of beter gezegd hun ontevredenheid, een rol. Het ontwikkelen van een harmonieuze en kalme toestand van het ‘innerlijke kind’ is de weg naar mentaal welzijn en persoonlijke integriteit. Waar moet je deze reis beginnen? 1. Primair vertrouwen. Om het innerlijke kind de wereld, de mensen en zichzelf te laten vertrouwen, moeten we een onvoorwaardelijke ruimte van steun en liefde creëren om gehoord te worden zonder kritiek of oordeel. 2. Validatie is het moeilijkste (loyaliteitsconflict). Met al onze liefde en dankbaarheid jegens onze liefhebbende ouders en hun inspanningen bij onze opvoeding, moeten we begrijpen dat het niet in hun macht en vermogen lag om alles goed te doen. Familienormen en -waarden hebben in ons verschillende hardnekkige houdingen gecreëerd die ons ervan weerhouden vooruit te komen in het leven en met bepaalde moeilijkheden om te gaan. ‘Leuk’ beschamen, negeren, een soort straf, onmiskenbare bevelen met het oog op opvoeding, verlating, moeten worden erkend als een feit dat ergens ons zelfrespect en onze ziel diep heeft gekwetst. En als wij als volwassenen onze ouders als een ideaal blijven zien, zullen we ons niet op een gezonde manier kunnen scheiden en dan zal het moeilijk zijn om onze eigen weg in het leven te vinden. Dat wil zeggen, een realistisch idee van ouders met hun + en - is niet in tegenspraak met diepe genegenheid. We kunnen ze liefhebben en waarderen, en ze hoeven niet zondeloos en onberispelijk te zijn. 3. Acceptatie van al je gevoelens. Woede, woede, angst, agressie - we hebben het recht om ze te ervaren, op te merken, onszelf eraan toe te staan, bij hen te zijn en op de een of andere manier veilig met elkaar om te gaan. Wanneer iemand weinig contact heeft met zijn ware gevoelens, heeft hij geen contact met zijn behoeften. 4. Na woede komt pijn en verdriet. Als we slachtoffers zijn, kunnen we rouwen om dit verraad, om wat had kunnen gebeuren, om onze dromen en ambities, om onze onvervulde ontwikkelingsbehoeften. Accepteer alles zoals het is. Anders kan er een diep schuldgevoel en vervolgens schaamte ontstaan, waarachter het ware ‘ik’ zich zal verschuilen. En het valse ‘ik’ zal naar buiten komen. Dan zullen we opnieuw doorgaan met het niet horen en negeren van onszelf op dezelfde manier,»!