Van de auteur: Hoe een spreker kan leren lezen)) - nieuwe uitgave van de nieuwsbrief. Ik nodig je uit om te discussiëren! Hallo vrienden! De nieuwjaarsvakantie loopt ten einde, de meest volhardende onder ons zullen vandaag nog steeds het oude nieuwe jaar vieren - en dat is alles, weer aan het werk. Ik hoop dat je tijdens de feestelijke feesten veel mogelijkheden hebt gevonden om aan te scherpen je welsprekendheid – gelukkig zijn daar tijdens de nieuwjaarsvakantie volop mogelijkheden voor. Zeg een mooie toost, werk als Vadertje Vorst en het Sneeuwmeisje, presenteer op een interessante manier cadeaus, organiseer mensen voor allerlei quizwedstrijden, lees een oproep aan de mensen voor - je weet maar nooit... Trouwens, de meeste genoemde genres staan ​​we op de een of andere manier al op de overwogen mailingpagina's - op één ding na. We zullen er vandaag over praten. U herinnert zich natuurlijk dat ik u altijd heb gewaarschuwd voor het houden van toespraken in de vorm van het voorlezen van een toespraak ‘per stuk papier’. Lezen (en ook een uit het hoofd geleerde tekst vertellen) bederft doorgaans de indruk van spraak ernstig. De spreker, die naar de tekst kijkt, verbreekt het contact met het publiek, heeft een slechte controle over het tempo, verliest de intonatie en beheert de energie niet. Het luisteren naar zo'n toespraak is meestal vreselijk saai. Maar wat kunnen we doen als de omstandigheden ons geen keus laten en het absoluut onmogelijk is om het lezen te vermijden? Er zijn immers allerlei officiële recepties en andere protocollaire ceremonies waarbij de live-stijl helaas nog steeds onaanvaardbaar is. De onvermijdelijkheid accepteren, het publiek verdrietig maken en je eigen imago schaden? Helemaal niet. Laten we deze optie overlaten aan de grijze menigte van niet-professionals - zodat deze weer helder kan schijnen tegen hun deprimerende achtergrond)). Als je een paar eenvoudige regels kent, kun je het lezen voor het publiek tot een heel spannend proces maken. Dus - vandaag leren we lezen)). Hoe de tekst correct te lezen.1. Omdat het onderhouden van oogcontact met het publiek de belangrijkste voorwaarde is voor een succesvolle toespraak, kunnen we het ons niet veroorloven om simpelweg hardop voor te lezen, zoals we gewoonlijk doen terwijl we naar de tekst kijken. Je moet eerst een bepaald aantal woorden 'voor jezelf' lezen - en dan je ogen naar het publiek richten en zeggen wat je leest. En zo voortdurend: geabsorbeerd - weggegeven. Als we naar een stuk papier kijken, zwijgen we terwijl we spreken; we kijken naar het publiek. Daarom is het belangrijk om stukjes tekst van geschikte lengte te leren lezen. Zeer korte zullen je dwingen om te vaak in het blad te "duiken", en te lange zullen moeilijk woordelijk te onthouden zijn, en het contact tijdens het lezen zal opnieuw lange tijd worden onderbroken - het is moeilijk om het elke keer weer te herstellen. Zoals je misschien al geraden hebt, zal regelmatig oefenen je helpen om keer op keer het juiste stuk van de gewenste lengte te kiezen.2. Een mens leest gewoonlijk sneller dan dat hij alleen maar spreekt. Dit betekent dat een spreker die een toespraak op de gebruikelijke manier voorleest, onwillekeurig steeds sneller spreekt - ten koste van articulatie, volume, semantische pauzes en intonatie. En hoe verder, hoe erger het wordt, hoe langer de arme man 'presteert', hoe sneller en onbegrijpelijker hij praat. Verlies van controle over het tempo kan worden vermeden als je het opzettelijk in bedwang houdt, opzettelijk langzaam leest, met geaccentueerde semantische pauzes. . Trouwens, het volgen van de vorige regel helpt om regelmatig pauzes te nemen.3. Een van de belangrijkste nadelen van toespraken ‘op een stuk papier’ is de armoede aan intonatie en de angstaanjagende eentonigheid. De spreker, die geleidelijk versnelt, verandert zichzelf in een geluidproducerend apparaat (ik denk dat dit nu een 'lezer' wordt genoemd - het is bijna onmogelijk om naar zo'n stem te luisteren en niet in slaap te vallen)). bij het lezen van een blad om levendige natuurlijke intonaties in spraak te behouden, om deze vaardigheid in de praktijk te oefenen.4. Een ander groot probleem voor de ‘niet-artistieke lezer’ is dat wanneer hij verdiept is in het lezen, hij verandert in een roerloos, monotoon dreunend ‘pratend hoofd’ (vooral als hij al het andere achter het podium verbergt), waarbij hij de gebaren volledig vergeet. En hij gelooft nog steeds dat hij interessant kan zijn voor het publiek? Echt interessante pratende hoofden voor de kijker zijn in onze tijd misschien maar op één plek te vinden - in de serie over Smesharikov)). Niemand verbiedt ons, zelfs niet tijdens het lezen van een toespraak.