Van de auteur: Dit artikel beschrijft een dergelijk concept in de psychologie als een comfortzone. Er worden belangrijke sociale problemen van de moderne samenleving aan de orde gesteld die rechtstreeks verband houden met dit concept. Volledige tekst van het artikel op de website: Velen van jullie hebben vast wel eens gehoord van zoiets als een comfortzone. Het is vrij moeilijk om een ​​duidelijke definitie te geven van deze psychologische toestand van een persoon. Om objectieve redenen. Een bepaald percentage van de mensen in onze moderne samenleving gelooft bijvoorbeeld dat een comfortzone in de eerste plaats een individuele comfortzone is van een persoon die, nadat hij deze heeft bereikt, ophoudt sociaal actief te zijn, zijn doel in het leven verliest, elke vorm van moeilijkheden begint primitief te denken en als gevolg daarvan vertraagt ​​het zijn ontwikkeling in alle opzichten. Grappig toch? Maar alles is in orde. Laten we proberen dit concept gedetailleerder en bewuster te analyseren en te structureren. Ik begin van ver. Wat is doel, doel in het leven? Hoe zou het moeten zijn? Wat moet er gedaan worden om dit doel te bereiken? Na een lange studie van verschillende internetportals over dit onderwerp, kwam ik tot de conclusie dat de meeste mensen zich beperken tot het stichten van een gezin, het kopen van een auto, appartement, huisje of het organiseren van een winstgevend bedrijf. Wat motiveert mensen die soortgelijke doelen voor zichzelf stellen? Dat is hoe het moet zijn. Dat is hoe het zou moeten zijn. Dat is wat mensen zeiden. Ik moet zorgen voor een comfortabele oude dag voor mezelf en mijn toekomstige gezin. Ik wil meer verdienen dan mijn buurman. Ik wil een auto omdat hij nu prestigieus en modieus is. Bekende argumenten, toch? Mensen drijven zichzelf op in bepaalde kaders die de maatschappij hen heeft opgelegd. Wij doen het omdat het moet. Het is niet voor ons, maar voor de samenleving. We houden bij het kiezen van een levenspad geen rekening meer met onze verlangens, onze visie, onze interesses en onze individuele behoeften. We zijn zo gebonden aan de subjectieve meningen van anderen dat elke poging om het gevestigde sociale ritme te verstoren door mensen wordt gezien als ongehoorzaamheid, agressie, het niet eens zijn met algemeen aanvaarde regels en normen, die moeten worden gestopt, geëlimineerd en vernietigd. Stereotiep denken viert hoogtij. En we hebben het over individuele menselijke ontwikkeling? We leven het leven van iemand anders, volgens de regels van iemand anders. We negeren onze persoonlijke gevoelens. En dan klagen we dat het leven tevergeefs is geleefd, dat er leegte in ons is, terwijl we de mensen die naast ons stonden de schuld geven. Laten we nu een beetje nadenken. De comfortzone is de persoonlijke en onschendbare leefruimte van een persoon, die wordt gekenmerkt door stabiliteit, gemoedsrust, afwezigheid van depressie, paniek en angst. Ja, elk individu heeft zijn eigen comfortzone. Voor sommigen is deze zone hun favoriete baan, voor anderen is het een sterke en vriendelijke familie, en voor anderen is het allebei. We streven er allemaal inherent naar om deze zone te vinden. Dit is onze natuur. Maar hier worden we geconfronteerd met het probleem van de enorme afhankelijkheid van de mening van de samenleving. Zodra een persoon een comfortzone creëert die om de een of andere reden ook maar enigszins afwijkt van het algemeen aanvaarde begrip en de perceptie, begint de samenleving een zeer sterke emotionele en psychologische druk op hem uit te oefenen, daarbij verwijzend naar het feit dat hij zwak is, primitief, ruggengraatloos, hopeloos. Waarom? Ja, omdat hij anders is dan zij, behoort hij niet tot degenen die leven zoals ‘moet’, zoals ‘voorgeschreven’. We zijn vergeten dat elke persoon in de eerste plaats een individuele persoonlijkheid is, die in geen geval onderdrukt of gecontroleerd mag worden. We zijn ons onvervreemdbare recht vergeten om ons leven op te bouwen zoals wij dat willen. Het is ons leven. Ja, we leven in een samenleving waarin ieder van ons bepaalde functies en fundamentele verantwoordelijkheden heeft. Maar niets meer. Onthoud: jouw leven is uitsluitend jouw leven, en aan het eind daarvan kun je er misschien spijt van krijgen dat je het helemaal niet hebt geleefd zoals jij wilde. Vanwege het feit dat ze destijds niet de kracht konden vinden om hun standpunt te verdedigen. Maak deze fout niet. Conclusies trekken. Nooit.