Opmerking van de auteur: tekst en afbeeldingen in dit artikel zijn auteursrechtelijk beschermd. Houd hier rekening mee als u dit artikel wilt delen. Elke activiteit in de psychotherapie begint met observatie. Bovendien door jezelf en je gevoelens te observeren. Misschien is dit legitiem voor zowel de cliënt als de therapeut. Zelfs als je een onderzoeker bent en geen praktiserend psycholoog, is zelfbeschikking het belangrijkste onderdeel van je pad in de psychologie. En ik kijk vaak naar mezelf, zonder een zweem van schaamte. Achter emoties, gedachten, verschijnselen. Alleen is het niet altijd mogelijk om correct en accuraat te interpreteren wat ik zojuist precies in mezelf heb gezien of ontdekt. Een van deze zeer persoonlijke en intieme manifestaties is voor de meeste mensen misschien bekend, maar ik kan er gewoon niet de juiste naam voor vinden. Noch in het woordenboek, noch in leerboeken. Gebruikmakend van alle rijkdom en rijkdom van de Russische taal, anderen, die ik helaas niet ken, zal ik mezelf toestaan ​​dit fenomeen "Verdwijnend" te noemen. ‘Verdwijnen’ gaat niet echt over gevoelens of emoties. Dit gaat over zo’n diepe onderdompeling in je dromen, waarbij je met elke cel van je ziel en lichaam gelooft in de realiteit van je onderbewustzijn. Maar als je met de realiteit wordt geconfronteerd, probeer je zo wanhopig ze vast te pakken, in hun warmte en comfort te blijven, dat ze als een sneeuwvlok in je handen verdwijnen. Of water in de handpalmen. Stel je voor dat je een film in een bioscoop aan het kijken bent. Je wordt zo ondergedompeld in wat er gebeurt dat je helemaal niet denkt dat de film zou kunnen eindigen of afgebroken zou worden. Ongeacht onze wensen rollen de credits en gaan de lichten langzaam aan in de zaal. Het zijn deze seconden waarin ik uit de duisternis tevoorschijn kom, die ik ‘verdwijnen’ noem. Meerdere malen in mijn leven had ik een soortgelijke droom. Het gaat om dit gevoel. Mijn geliefde grootvader is teruggekeerd. Terug van de dood. Of hij stierf helemaal niet en alle momenten van zijn ziekte en dood waren een nare droom. Maar nu je hem in de ogen kijkt, begrijp je dat het leven doorgaat. En niemand stierf. En iedereen leeft gelukkig. Maar de ochtend komt. De donkere kamer is gevuld met licht, zoals de zwakke verlichting van een bioscoop. De wekker brengt je terug naar de realiteit. En de fractie van een seconde waarin je wanhopig probeert te beseffen waar de droom is en waar de werkelijkheid is, deze fractie van een seconde die je onverbiddelijk langer wilt uitstrekken, of er zelfs in wilt blijven, in je droom, ik sta mezelf toe deze split te noemen seconden “Verdwijnen”. Een soortgelijk verhaal gebeurt met de helden van de film “The Return” van Pedro Almodóvar (Volver, 2006). De geest van de moeder, die enkele jaren geleden werd begraven, keert terug naar de familie. En de kinderen en kleinkinderen, die het verlies al hebben verwerkt, moeten de vreugde en het verdriet die deze terugkeer met zich meebracht opnieuw beleven. Een ander voorbeeld uit de cinema is Avatar (2009). Denk aan de vreugde en verrukking van de hoofdpersoon, die, terwijl hij het lichaam van de Avatar bestuurde, vergat dat hij in een rolstoel zat? Met welk gevoel van vreugde en geluk rent hij? En wat een koude wreedheid en realiteit wordt hij geconfronteerd, abrupt terugkerend naar zijn half geïmmobiliseerde lichaam. Het is waarschijnlijk voor ons allemaal heel gemakkelijk om te geloven wat we echt willen geloven. En het is zo moeilijk om afstand te doen van dit gevoel van ‘verdwijnen’. Het is alsof er iets in je verdwijnt.