Van de auteur: Gepubliceerd op de auteurspagina [/url]De zomer vliegt zo snel voorbij! Gisteren merkte ik helaas dat de geelheid al zichtbaar was in het gras, dat er droge berkenbladeren op de grond verschenen en dat de avondlucht verzadigd was met een herfstachtig, aards, vochtig aroma. Voor ons, moeders, is de komst van de herfst in de eerste plaats allemaal, het begin van het schooljaar. Je moet schoolshirts, broeken of rokken passen, een nieuw schooluniform, rugzak, schriften, pennen en andere schoolbenodigdheden kopen. Maar dit is niet de moeilijkste uitdaging van de herfst. Winkelen voor onze kinderen is voor het grootste deel een prettige ervaring. Maar de eerste schoolmaanden zijn echt niet gemakkelijk. En voor ons, ouders en vooral voor de kinderen: voor hen is het op alle leeftijden lastig. Zowel eerstejaars als afgestudeerden. Voor kinderen is het zeker moeilijker. Er zijn nu veel dingen in hun leven veranderd, maar ze worden gevoed door het effect van nieuwigheid. Maar de kinderen die naar de tweede, derde en andere klas gaan, weten al wat hen te wachten staat en zijn daar niet altijd blij mee. En ze hebben gelijk! Vanaf 1 september staan ​​hen veel onaangename dingen te wachten - een luide en vroegtijdige (als ze maar wat slaap konden krijgen) rinkelende wekker, lang en vermoeiend aan een bureau zitten, een zware koffer en het in- en uitpakken ervan, nieuwe klasgenoten, en zelfs oude kinderen zijn niet altijd een genot, huiswerk en toetsen, dagboeken en schoolgedragsregels... En ze zijn nog steeds niet klaar met hun wandeling, hebben niet uitgerust, hebben niet genoeg geslapen. Voor ons, volwassenen, lijkt het eind augustus dat het, zolang we achterover kunnen leunen en slapen, tijd is om aan de slag te gaan. En dat ze kunnen fietsen en ontbijten als lunch is precies wat ik nodig heb. Ik let op mijn zoon, en ik vraag me af hoe hij op tijd op school zal zijn als hij 's ochtends veertig minuten pap eet - soepel, langzaam, langzaam. met een stuk? We gaan met hem in de auto naar datsja, ik besloot zo simpel, om de tijd te doden, om te vragen hoeveel zeven acht zou zijn. Ik had het niet moeten vragen, ik verpestte ieders humeur. Ik vergat drie keer drie! En in mei schreef ik een uitstekende test op de tafel van vermenigvuldiging. Het is irritant verschrikkelijk. Ik vergat de tafels van vermenigvuldiging, mijn lezen werd duidelijk slechter, met voorbeelden, zo bleek, ook niet erg opgewekt - hierdoor werd de man verdrietig, zijn gevoel van eigenwaarde werd scherp geschokt. Net als bij het fietsen sta je aan de leiding; je kijkt met gemak drie afleveringen van Tom Sawyer door, en met een boek in zijn handen gaapt hij en ik was depressief, maar niet voor lang. Beetje bij beetje begonnen we ons wiskunde te herinneren, vaker boeken te lezen, te praten over school, over klasgenoten, over favoriete vakken... De eerste weken van het schooljaar zijn de moeilijkste tijd voor schoolkinderen. Tot ongeveer half oktober passen ze zich aan de school aan, aan de bevelen en eisen, aan de nieuwe dagelijkse routine en werkdruk. Er is sprake van een zogenaamde ‘rekruteringsziekte’. Het is typerend voor zowel eersteklassers als schoolkinderen die na een lange pauze naar school terugkeren. Om deze 'ziekte' te begrijpen, kun je jezelf herinneren na een goed besteedde vakantie. Hoe saai is het om de eerste dagen op het werk door te brengen, de herinnering keert steeds terug naar die heerlijke vakantiedagen, de bureaustoel zit te ongemakkelijk, het is moeilijk om je gedachten te ordenen, je te concentreren, je wilt door de gangen dwalen of op internet, werken taken lijken te moeilijk of vergezocht, je wilt vroeg naar huis...Wat betekent dit? Dat de vakantie goed is verlopen, dat je hebt kunnen schakelen, afgeleid bent en je hoofd, ziel en lichaam rust hebt gegeven. Het enige dat overblijft is het overleven van de overgang van de ene staat naar de andere, van de rol van vakantieganger naar de rol van werknemer. Hetzelfde geldt voor kinderen, alleen hun vakanties zijn meestal langer dan die van ons en daarom zou de overgangsperiode ook moeten duren langer zijn. Deze periode van vakantie tot studie wordt vooral ervaren door gevoelige kinderen en degenen die de zomer intiem bij hun moeder of grootmoeder hebben doorgebracht. Jongens krijgen aan het begin van de herfst soms last van verkoudheid en een zieke maag. Dit is hoe hun somatiek, hun lichaam, reageert op stress. En het is niet zo dat ze niet genoeg zee, zon of vitamines hadden. Ze vinden het moeilijk om hun tijd, energie en toestand aan te passen. Welke signalen kunnen ons helpen bij het herkennen van moeilijkheden bij het aanpassen aan school · slaapstoornissen - moeite met naar bed gaan en meer?het is moeilijker om op te staan; · verlies van eetlust - ik vind dit geweldig, maar ik doe het nergens voor, schooleten is altijd niet naar mijn smaak, ik heb geen zin in ontbijt...; – grillen uit het niets, wrok over “kleinigheden”, buitensporige angst voor slechte cijfers van mensen, het feit dat “je geen vrienden zult maken”, angst voor nieuwe leraren... ;· klachten over vermoeidheid, hoofdpijn, misselijkheid, enz. .; · angsten, obsessieve bewegingen (trillingen van de oogleden, gezichtsspieren, nek, hoesten, nagelbijten, potloden en pennen, enz.); · overtreding van het spraaktempo (stammelen). lijst bij uw kind, let goed op dergelijke details. De ervaring leert dat als u uw kind op de juiste manier kennis laat maken met het nieuwe schooljaar en hem helpt om op tijd in het dagelijkse werk te passen, het einde van het eerste kwartaal goede resultaten zal opleveren. En als het aan het toeval wordt overgelaten, zullen sommige kinderen tegen het nieuwe jaar nog steeds aanpassingsproblemen hebben, waaraan actuele schoolevenementen en ervaringen zullen worden toegevoegd. Voor de kinderen die in het vroege najaar bij mij komen voor zandtherapie, zie ik duidelijk een trend Ik roep voor jezelf ‘de vakantie afmaken’. Het komt tot uiting in het feit dat kinderen vaak foto's maken die vertellen over hun zomervakantie, nieuwe vreugden en indrukken, vriendschappen en teleurstellingen... Deze foto's zijn zeer noodzakelijk voor het schoolkind, als creatieve elementen die helpen de overgangsperiode van een van een brede, overweldigende zomer naar een gereguleerd en druk schooljaar. Het is vooral belangrijk dat het kind zijn eigen weg vindt in het dagelijkse leven op school en het gordijn achter de vrijheid van zomerdagen trekt het zand, speel met figuren in hun handen en verzin verhalen. Het lijkt mij dat voor hen op deze momenten zorgeloosheid en lichtheid, vrijheid en de mogelijkheid van creativiteit zonder een bepaald thema terugkeren. Ze spelen echt, kinderachtig, naïef en spontaan, ze zijn met het zand op een manier zoals ze op school niet zouden kunnen. En het is heel belangrijk om ze de tijd en de kans te geven om hun zomer af te maken, te dromen, te genieten en af ​​te ronden. Hierdoor leren we ze om de ene fase te VOLTOOIEN en aan de andere te beginnen. De vaardigheid van voltooiing is zeer noodzakelijk en belangrijk in ieders leven, dit geldt niet alleen voor het einde van perioden, maar ook voor het einde van relaties. Een ander belangrijk punt dat volgens mij belangrijk is om op te merken, is dat spelen met zand en het schrijven van verhalen dienen een lakmoesproef, die vaak de aanpassingsproblemen van een schoolkind weerspiegelt. Dit kan zich manifesteren in de constructie van overtollige en vaak gebruikte verdedigingswerken, in de aard van de helden, in de keuze van het 'hoofd'-personage en zijn acties... Of ondeugd. versa - er wordt een rustige haven gebouwd, een vredig stukje van de wereld waar je wilt ontsnappen en je wilt verstoppen. Observaties van foto's, verduidelijking helpen om de ervaringen te zien waarmee het kind in zijn ziel leeft, om zijn emotionele toestand te voelen en leraren merken op dat in september-oktober de aandacht en het concentratievermogen van kinderen met 20% afnemen. En het grootste probleem is ook de moeilijkheid om het opnieuw te vertellen en te antwoorden op het bord. Hoe kan zandtherapie in dit geval helpen? Veel bijvoorbeeld een eenvoudig detail: een kind praat over zijn zandschilderij terwijl hij aan het werk is. Dit is bijna een hervertelling van een verhaal of herinnering die in de geest is geboren. Dit verhaal blijkt in de regel omvangrijk, gedetailleerd, logisch en consistent te zijn, zodat het begrijpelijk en interessant is voor de auteur en luisteraar. Naarmate het verhaal vordert, kan ik verhelderende vragen stellen over de personages en hun persoonlijkheden, waardoor het kind meer woorden, afbeeldingen en vergelijkingen kan onthouden en selecteren. Dit helpt ook om de aandacht van het verhaal zelf naar de personages te behouden en te verplaatsen en hun wendingen. Het belang van voorzichtig omgaan met zand en kwetsbare figuren stelt het kind in staat zelfbeheersing te oefenen, wat zeer wenselijk is in de klas. Leraren hebben moeite met ongeduldige ‘betweters’ die vanuit hun stoel schreeuwen of als ballen springen met hun handen naar het plafond. Dit is voor ons..