"Hij begon wispelturig en ondeugend te zijn", "gehoorzaamt helemaal niet", "hij doet alles uit wrok" - de klachten van ouders worden gehoord in In alle opzichten gaat het in wezen over hetzelfde: het kind luistert niet. Hoe kunt u de situatie in eigen handen nemen en gehoorzaamheid van uw kind bereiken? Gehoorzaamheid is vrijwillige onderwerping aan autoriteit. In de kindertijd zijn de ouders beslist zo'n autoriteit voor het kind; zodra het kind naar school gaat, wordt de eerste leraar de tweede autoriteit na de ouders in de adolescentie; ouders blijven de autoriteit, al was het maar op de kleuterschool en op school leeftijd slaagden ze erin een vriend van hun kind te worden. Gehoorzaamheid. Hoe moeten we hem behandelen? Wetenschappers hebben bewezen dat een kind vanaf de geboorte een onbeperkt vertrouwen heeft in de mensen die constant in de buurt zijn. Dat wil zeggen: tegen je ouders. Daarom zal hij alles wat ouders tegen hun kind zeggen zonder enige twijfel accepteren. Veel ouders willen hun kinderen beschermen en beschermen tegen de moeilijkheden van het leven, terwijl ze op alle mogelijke manieren proberen hun kinderen te beschermen tegen het nemen van initiatief en in alles onvoorwaardelijke gehoorzaamheid van hen eisen. Zulke kinderen zijn handig voor ouders, ze zijn stil en uiten hun mening niet. Maar... terwijl ouders een gehoorzaam kind opvoeden, denken ze er niet over na of het kind zich later in zijn leven op zijn gemak zal voelen, of hij zijn overtuigingen zal kunnen verdedigen en succes zal behalen. Het zijn tenslotte juist zulke gehoorzame kinderen die hun leven voor anderen leiden, in het belang van anderen, en hun hele leven niet durven de kleine slaaf die hun ouders in hen hebben geplaatst van zichzelf te verdrijven. Vroeg of laat worden alle kinderen immers geconfronteerd met de noodzaak om verantwoordelijkheid te nemen, problemen op te lossen die zelf zijn ontstaan ​​en een uitweg uit een moeilijke situatie te vinden, dat wil zeggen dat het kind vroeg of laat nog steeds ongehoorzaamheid zal gaan vertonen. - voor hem is dit het voorbijgaan van leeftijdsgebonden crises. Hoe je op de juiste manier met een kind praat als hij klein is, zodat het kind gehoorzaam is en jij een autoriteit voor hem blijft. Vaak willen ouders, zodra de baby begint te praten, het kind leren gehoorzaam te zijn. Op de leeftijd van 1-2 jaar wordt het kind gestopt, teruggetrokken en onderwezen. Voor een kind van deze leeftijd hebben de woorden van de ouders "dat kan niet", "zo is het genoeg", "doe dat niet nog een keer" een kortetermijneffect, omdat hij de wereld verkent, alles is interessant voor hem! Daarom is de reactie van de baby heel natuurlijk; hij luistert niet en handelt zoals hij wil. Thuis zou een systeem van bepaalde regels verplicht moeten zijn, waaronder niet alleen "niet toegestaan", maar ook "mogelijk". Het zou juist zijn om op een kalme, vriendelijke toon te zeggen, wanneer het kind ook kalm is: “Dit is niet hoe je het moet doen, maar dit is hoe je het kunt doen.” En jij, die een rondleiding door het huis maakt, laat je kind geleidelijk aan de regels wennen. Over het algemeen houden kinderen van regels en volgen ze deze graag totdat ze een tijd van leeftijdscrisis bereiken, waarin tegenstrijdigheden eenvoudigweg onvermijdelijk zijn. En dan hangt het van de ouders af, zodat het kind de crisis veilig 'doorstaat' en jij als ouder je gezag behoudt zonder de persoonlijkheid van het kind te breken. Begin: het kind wordt 2,5-3 jaar oud, en voor de eerste keer ouders grijpen echt hun hoofd vast: "het kind, hoe ze het hebben vervangen..." Vanaf deze leeftijd moeten ouders zich correct gedragen en niet proberen gehoorzaamheid van het kind te bereiken met behulp van alle dwangmethoden. Op deze leeftijd begint het kind karaktereigenschappen te ontwikkelen als onafhankelijkheid, vastberadenheid en doelgerichtheid. In het geval van strikte discipline en hogere eisen van ouders, die hem voor elke ongehoorzaamheid straffen, geeft het kind het op en verliest het geleidelijk aan interesse in het leren over de wereld. In plaats van uitschelden is het beter om de aandacht van het kind af te leiden en gevaarlijke voorwerpen weg te halen. Op deze leeftijd ervaren kinderen vaak gewelddadige emotionele reacties, waaronder driftbuien. Een kind uitschelden, beschamen, straffen betekent een fixatie op dit soort reacties. Het is beter om rustig te zeggen: "Ik wacht tot je kalmeert" en weg te gaan (als je zeker weet dat het leven van het kind op dit moment niets isniet bedreigend). Als dit op straat of in een winkel gebeurde: in plaats van woorden (die het kind op dit moment gewoon niet zal horen) en slaan, neem je het kind stilletjes onder de arm en draag je hem naar huis. Diep van binnen weet ieder kind, ondanks zijn ongehoorzaamheid en verlangen om tegen te spreken: de volwassene heeft gelijk. Strikte regels moeten in de eerste plaats van toepassing zijn op belangrijke aspecten van het leven, vooral op de aspecten die verband houden met de veiligheid van het leven van het kind. Geef het kind op de gebieden die niet zo belangrijk zijn de mogelijkheid om zelf keuzes te maken. Stel hem bijvoorbeeld bij het aankleden de vraag: "Wil je een broek of overall dragen?", Vraag bij het ontbijt: "Wil je yoghurt of pap eten?" Het kind zal het gevoel hebben dat zijn mening belangrijk is en dat er naar hem geluisterd wordt. Dus: gebruik een systeem van stimulerende vragen in plaats van directe bevelen en een alternatieve aanpak. En ga door met het uitzenden van het systeem van regels vanuit de positie van “je kunt niet - je kunt”: “je kunt niet op behang tekenen, maar je kunt wel op een vel papier, whatman-papier (dat bijvoorbeeld aan een muur)”, “je mag niet bijten, maar wel in een rubberen speeltje”, “mama slaan mag niet, maar een kussen mag wel”, “je mag elkaar altijd knuffelen en kussen.” Vervolg: Bij de Op de leeftijd van 3-6 jaar beginnen kinderen anders te reageren op het gedrag van hun ouders, ze weten al hoe ze hun acties en acties moeten evalueren. Vaak zijn ouders op dit moment perplex waarom het kind terugvecht, hij luistert niet, weigert instructies uit te voeren en kan scherp reageren op de instructies van zijn ouders. Dit gebeurt onder meer doordat de ‘spiegel’ wordt geactiveerd: eerst kijkt het kind naar zijn ouders en begint zich, door hun persoonlijke voorbeeld, op dezelfde manier te gedragen. Bedenk dat luisteren tweerichtingsverkeer is. Als een kind zich tot u wendt met een zin, een verzoek, en u meerdere keren zegt: "Wacht, ik heb geen tijd"; 'Nu, nu', 'Laat je met rust', er zal een heel korte tijd verstrijken, en als je het kind aanspreekt, zal zijn reactie hetzelfde zijn. Geef hem een ​​voorbeeld door te stoppen met waar je mee bezig bent en daadwerkelijk naar hem te luisteren als hij je iets vertelt. Tips voor ouders: * Bedenk dat woordkeuze en toon van de stem erg belangrijk zijn bij het trekken van de aandacht en gehoorzaamheid van uw kind. Wees dicht bij het kind, streel zijn hand en kijk hem in de ogen voordat je begint te praten. Formuleer duidelijk en duidelijk wat je van hem wilt. Het verzoek 'Laten we het speelgoed naar bed brengen' zal door het kind rustiger worden waargenomen dan het bevel: 'Ga je kamer opruimen.' Vermijd zinnen die beginnen met drie 'verboden' woorden: 'Als', 'Jij', en waarom." 'Als' door het kind als een bedreiging wordt ervaren, vereist 'Jij' - als een signaal van 'druk' op hem, en 'Waarom' - dat het kind zijn gedrag uitlegt, wat hij vaak niet kan doen vanwege leeftijdsbeperkingen. Daarom is het beter om te zeggen: "We moeten snel ontbijten, ons aankleden en gaan wandelen" in plaats van "Als je niet ontbijt en je aankleedt, gaan we nergens heen." kind vooraf over komende acties: "Het is tijd om naar buiten te gaan, of aan te kleden, of tanden te poetsen, of te gaan lunchen", zodat hij er mentaal op voorbereid is. Verdeel de taak in kleinere delen en geef één instructie tegelijk; en geef uw kind de tijd om één verzoek te voltooien voordat u de volgende taak geeft. In dergelijke gevallen, wanneer het kind het niet bijhoudt, kun je vaak zijn eigen antwoord van hem horen, bijvoorbeeld: 'Ik heb geen tien armen.' Gebruik zo min mogelijk woorden bij het uiten van je standpunt. Bijvoorbeeld: in plaats van “Oh, we zijn te laat! Kan je me horen? waar zijn je schoenen? Zet hem nu op!” Het is beter om simpelweg te zeggen: ‘Trek je schoenen aan en ga naar buiten.’ Gebruik visuele of auditieve signalen om de aandacht van je kind te trekken. Dit kunnen bijvoorbeeld borden zijn, afbeeldingen waarop bijvoorbeeld de verbandvolgorde is getekend. Of een wekker voor etenstijd. Probeer zachtjes te fluisteren of zingen in plaats van te schreeuwen om de aandacht van uw kind te trekken. Sommige kinderen luisteren beter als ze u niet goed kunnen horen. Het zingen van eenvoudige liedjes of zelfs alleen de intonatie van het zingen trekt vaak aan!