Van de auteur: Kunnen we fysiologische processen veranderen met een gedachte of niet? Het is duidelijk dat we het niet hebben over kwesties waarbij medische hulp onvermijdelijk en geïndiceerd is, maar over grensproblemen die zich op het randje bevinden. Een groot aantal mensen wordt geconfronteerd met depressieve of soortgelijke aandoeningen. De enige vraag is de intensiteit en frequentie van manifestaties. Ik geloof dat een gedachte de toestand van een persoon aanzienlijk kan verbeteren en ook zijn fysiologie kan beïnvloeden. Hoop en geloof worden immers precies aan een persoon gegeven zodat er voldoende vitale energie wordt gegenereerd, waardoor de mogelijkheid ontstaat om alle geneugten van deze wereld te zien. Depressie, apathie en een slecht humeur verminderen integendeel de productie van genotshormonen op fysiologisch niveau, waardoor het menselijk lichaam geen levensenergie hoeft op te wekken, omdat het zich terugtrekt uit de wereld en zich verschuilt in zijn cocon. Hij heeft niet de energie om nieuwe verbindingen met de wereld te creëren en oude te onderhouden. Zijn denken is tunnelachtig, hij ziet heel beperkt, omdat hij simpelweg niet de kracht heeft om een ​​bredere blik te werpen. Hij leeft op de automatische piloot. In deze toestand kan zijn lichaam alleen de energie produceren die nodig is om te overleven, maar niet voor het leven. Depressie wordt gekenmerkt door een afname van de vitaliteit en een onwil om door te gaan met leven, omdat er, zoals de persoon denkt, niets goeds in zijn leven zal gebeuren. Geloof in het goede en hoop stellen je op hun beurt in staat een ongelooflijk interessant beeld van de toekomst te creëren, dat iemand zeker zal willen bezoeken. Optimisme en een actieve levenspositie creëren uitstekende voorwaarden voor het verlangen om verder te gaan in het leven. Dit verlangen lijkt op interesse, nieuwsgierigheid. De energie van het leven is de energie van opwinding waarin een optimistisch persoon terechtkomt. Natuurlijk hebben zulke mensen ook inzinkingen en toestanden van blues die soms enkele dagen niet verdwijnen. Maar over het algemeen is er altijd interesse in het leven. Er rijst een vraag. Ontstaat er eerst een cognitieve stemming, dat wil zeggen dat er een positieve achtergrond van het denken wordt gecreëerd, of zijn gedachten een gevolg van fysiologische processen. Het is duidelijk dat de menselijke fysiologie en psychologie nauw verwant zijn en, als we depressieve manifestaties zien, dan moet de oorzaak hiervan zijn? worden gezocht op deze twee gebieden: en lichaam en hoofd. Maar wat komt er eerst? Natuurlijk zullen artsen zeggen dat het lichaam op de eerste plaats komt, dat het de verstoring is van de productie van genotshormonen en niet alleen dat leidt tot het feit dat een persoon lusteloos en apathisch is. (dit is als we andere mogelijke gezondheidsproblemen negeren) Ik ben het ermee eens dat dit van groot belang is, maar kunnen we dit proces niet corrigeren met behulp van het denken? We kunnen onszelf bijvoorbeeld met onze gedachten in stress drijven en het hart zal sneller kloppen, de druk zal stijgen, de spieren zullen zich spannen. Dit is hoe het lichaam zal reageren op een vreselijke stressvolle gedachte. Het maakt voor het lichaam immers niet uit of het gevaar reëel of virtueel is. Als de hersenen het gevaar als reëel ontcijferen, zal het lichaam dienovereenkomstig reageren. En de hersenen kunnen fouten maken, omdat er een groot aantal cognitieve vervormingen zijn. Daarom blijkt dat de gedachte het lichaam en zijn reacties beïnvloedt. Dus waarom kunnen we niet bepaalde gedachten creëren en inbrengen die zullen bijdragen aan het veranderen van de hormonale niveaus van een persoon, die op hun beurt zijn humeur zullen beïnvloeden? Het is duidelijk dat ik Amerika niet heb ontdekt, psychotherapie werkt op die manier en is dat in veel gevallen ook zo zeer succesvol. Je moet gewoon begrijpen dat het proces van het consolideren van het resultaat behoorlijk lang duurt. Als een persoon al vele jaren in een staat van depressie verkeert of in een toestand die daar dichtbij ligt, zal het proces van het veranderen van het denken lang duren, omdat dit moeilijk werk is en het lichaam weerstand zal bieden, omdat het moeilijk is om de gedachten te veranderen. Bovendien zullen gebruikelijke gedachten uit het verleden niet gemakkelijk worden losgelaten in de richting van een mooie toekomst. Ze zullen voortdurend komen en je aan zichzelf herinneren. Daarom moeten degenen die willen veranderen het begrijpen.