Het is bekend dat mensen niet zomaar psychologen worden. Studeren om psycholoog te worden betekent in de eerste plaats jezelf leren kennen, je gedragspatronen die je in de loop der jaren hebt ontwikkeld, de muren en hekken zien bouwen die je ervan weerhouden naar de wereld te kijken en ermee om te gaan, je methoden te leren verdediging en aanval, manieren om contact te maken met andere mensen. Dus ging ik eerst mezelf helpen. Zoals ze zeggen: red eerst jezelf en help dan anderen. Deze gedachte houdt mij nog steeds op de been. Ik ontdekte apathie bij mezelf: ik wilde niets en voelde me slecht, er was een grens aan het bevriezen van gevoelens. Het lichaam reageerde uiteraard en gaf aan dat er iets ongepasts aan de hand was. Er was een gevoel van dieptepunt. Ik wilde eindelijk iets aan deze last doen. Ik zocht en vond niets dat resoneerde. En toen vond de Gestalt mij zelf. Ik had eerder over deze richting in de psychologie gehoord, maar ik had nooit gedacht dat ik er ooit naartoe zou komen. Die boodschap bevatte alles wat ik nodig had: over mij, en over mijn toekomstige beroep, en over echte werkgelegenheid - alles wat ik miste en echt wilde. Vanaf dat moment begon alles te draaien. Het was de zomer van 2014. Natuurlijk heb ik mezelf eerst 'behandeld'. De eerste fase omvat het vertrouwd raken met de methode en het ontvangen van therapeutische hulp in een groep. Een jaar en vijf driedaagse warmden me op en lieten me zien dat het mogelijk was om een ​​nieuw beroep te krijgen - een beroep dat ik altijd leuk had gevonden, dichtbij en inspirerend was. Ik voelde mezelf en besefte dat ik het kon. Voor mij begon een nieuw leven: ik ging in persoonlijke therapie, besloot verder te studeren als professional en leerde mezelf kennen als persoon, als individu. Op dit punt kan de vraag rijzen: kende je jezelf niet eerder? Natuurlijk kende ik mezelf een beetje :), maar het was psychotherapie die me hielp mezelf zo duidelijk en bewust te begrijpen, te zien, horen, voelen. En ik denk dat dit proces behoorlijk lang duurt. Elke keer dat ik collega's, coaches, klanten en gewoon mensen in mijn leven ontmoet, word ik geconfronteerd met mijn reacties, beperkingen, sterke punten van mijn persoonlijkheid - ik leer voortdurend iets nieuws over mezelf. Dit alles helpt mij, als psychotherapeut, om niet in mijn processen te vervallen als ik met een cliënt werk, om de moeilijkheden van mijn cliënt te begrijpen en te accepteren, om mijn begrip niet op te leggen, om op gevoelens te vertrouwen, om te geloven, om te ondersteunen. Er is zo'n mooie en levensechte schets over hoe een cliënt met een open wond bij ons komt, en de therapeut al littekens heeft. De therapeut heeft al een eind gemaakt met zijn psycholoog, waarbij hij zijn wonden heeft gehecht en verzacht. Hij heeft de ervaring van een campagne, ontberingen, winsten, weigeringen, bekentenissen, de ervaring zichzelf te ontmoeten, het heden. Ja, we leiden ons normale leven: thuis, werk, rust. Ja, we verschijnen in dit leven op verschillende manieren met andere mensen. Maar het komt vaak voor dat onze reacties helemaal niet de onze zijn, maar ‘zo zou het moeten zijn’, ‘jij zou moeten’, ‘wat zullen de mensen zeggen’, enz. In het werk van een psycholoog met een cliënt is er sprake van een bevrijding van de houding van anderen die ooit nodig waren, maar die nu heel dicht bij hen staan. En in die zin herkennen we onszelf weer: wat past bij mij? Wat is goed voor mij en wat is niet zo goed? Hoe zou jij het willen en wat is daarvoor nodig? Wat ben ik tenslotte? Wanneer een psycholoog zichzelf heeft herkend en zijn ‘schema’s’ heeft bestudeerd, kan hij de cliënt helpen zichzelf te ontdekken, wat hem tegenhoudt en wat hem bevordert. Hij kan tot de diepte gaan waar de cliënt aan toe is en daar bij hem zijn, ondersteunend.