“Mam, laat me met rust, ik ben al groot!” Hoe vaak heb ik deze zin en verschillende variaties op de uitvoering ervan gehoord. Er is maar één resultaat: het werkt niet. De ouder is doof voor een dergelijke verklaring. Hij schaamt zich er niet voor dat je al 25-55 jaar oud bent en apart woont, soms in een andere stad; noch het feit dat u al uw eigen gezin heeft gesticht en zelf kinderen opvoedt. Het is belangrijk voor hem dat je vol zit (bij voorkeur met een volledige beschrijving van wat je hebt gegeten), op tijd naar je werk kunt gaan, een hoed kunt opzetten, het juiste paar kunt kiezen, en in het algemeen: 'Waarom heb je me niet gebeld? , Ik maak me zorgen?!" Constante controle is vermoeiend en zorgt ervoor dat je niet kunt ontspannen. De ongerustheid van de ouders houdt ons in spanning, en als de schreeuwende telefoon de pijnlijk bekende vier letters laat zien, halen we diep adem, rollen onze ogen naar de hemel en antwoorden: "Ja, mama!" !” Dit is praktisch een doodvonnis. Wat een kind ook doet, hoe hij zijn ontwikkeling ook laat zien, hij zal nooit volwassen worden. Heeft niet het recht om dit te doen. Waarom?1. Soms wordt een kind voor een moeder de zin van het leven. Voor haar bestaat er niets anders dan de zorg voor haar kind, ongeacht zijn leeftijd, burgerlijke staat of sociale status. Toegeven dat een kind volwassen is geworden en geen zorg nodig heeft, betekent dat je de zin van het leven verliest. 2. Eén geheel. Naarmate het kind opgroeit, scheidt hij zich van zijn moeder en wordt hij een aparte volwassen persoonlijkheid. Voor sommige vrouwen is het te pijnlijk om hun kind te accepteren als een ‘ander’ individu met eigen gevoelens, wensen en behoeften. Maar de taak van de moeder is om op te voeden om los te laten. Het kind beschikt niet altijd over voldoende interne kracht om verantwoordelijkheid te nemen en zichzelf te bevrijden van de ketenen van de moederlijke zorg. 3. Angst om de enige persoon te verliezen die je nodig heeft. De baby is volledig afhankelijk van de moeder, haar aanwezigheid en zorg. Als het kind groter wordt, is de moeder bang om overbodig te worden. Zo creëer je omstandigheden rond je kind waardoor hij niet kan opgroeien. Wat doen we verkeerd? 1. Toon van stem. Om precies te zijn: tonaliteit, zulke kleine trillingen in de stembanden die onzekerheid in ons onthullen. En ondanks onze overtuiging in onze eigen volwassenheid, is er in een gesprek met een ouder vaak een lichte twijfel ‘wat als niet?’ We zijn er immers aan gewend dat mama/papa het het beste weet. En hier moeten we het tegendeel bewijzen. En als je als kind ruzie maakt met volwassenen, ben jij degene die het vaakst verliest. Dit is heel diep en sterk in ons verankerd.2. Wat als ik je beledig? Onze band met onze ouders is heel sterk. En hoe onafhankelijk we ook zijn, het is heel eng om de steun en steun van onze familie te verliezen. Er kan immers van alles gebeuren. Wat als moeder beledigd raakt en niet meer met ons praat (ons helpt, ons uitnodigt voor een bezoek)? Want dan blijf ik met rust. Een beangstigende gedachte. Maar het zijn juist zulke gedachten die ons doen friemelen in een gesprek met onze ouders, onze woorden kiezen en uiteindelijk weer hun voorbeeld volgen. 3. Uitzending ‘Ik ben een kind’. Volwassenen beginnen zich vaak als kleine kinderen in hun familiekring te gedragen, waardoor ze hun vaders en moeders betrekken in het oude rollenspel ‘moeder-dochter/zoon-en-vader’. Een zachte, onzekere stem, of, integendeel, een schreeuw, die verontwaardigd met de voet stampt, u ​​zult het ermee eens zijn, past niet bij de rol van een volwassene. 4. Nou ja, en vooral. We zijn eraan gewend om in onze ouders alleen te zien dat ze mama en papa zijn. Maar ouder zijn is niet hun enige rol. Om ze als volwassenen te zien met hun eigen, gescheiden leven, moet je zelf volwassen worden. Opgroeien is gemakkelijk, maar aan je ouders bewijzen dat je volwassen bent is geen gemakkelijke taak. Door zelfstandig te leven, kunt u niet alleen afstand nemen van de zorg van naaste familieleden, maar wordt u ook gedwongen te leren leven, waarbij u alleen op uw eigen kracht vertrouwt. Vanaf het moment dat het voormalige kind onafhankelijkheid wil, zal hij het moeilijke pad moeten doorlopen van het opbouwen van nieuwe relaties volgens het volwassen-volwassen-principe. We moeten ons gedrag en onze houding ten opzichte van onszelf en onze familieleden heroverwegen, leren niet alleen onze gevoelens en verlangens te respecteren, maar ook de gevoelens43