Ze vroegen me onlangs om over introjecten te schrijven, en ik dacht dat als ik over introjectie schrijf, het onmogelijk is om identificatie niet te vergeten - dit zijn twee zeer nauwe processen. Dit is iets waar je vaak en veel mee moet werken om de jouwe te scheiden van die van iemand anders.) Omdat introjectie niet altijd slecht is, en dit is wat we leren tijdens het opgroeien in ons familiesysteem en in de samenleving: omdat we niet gescheiden van hem leven. Een kind wordt te kwetsbaar geboren en is niet aangepast aan het leven, en tijdens het opvoedings- en socialisatieproces leert het kind veel boodschappen. Metaforisch gezien zou je dit kunnen vergelijken met het eten van pap. Moeder geeft hem een ​​soort pap: - Fatsoenlijke meisjes gedragen zich bijvoorbeeld niet zo) Schatje, hij slikt de pap door en het wordt onderdeel van zijn introjectieve basis. Als ze in bepaalde situaties naar zichzelf of naar andere fatsoenlijk onfatsoenlijke meisjes kijkt, kijkt ze “door de ogen van haar moeder” en denkt: dit moet zo onfatsoenlijk zijn!) Of dit: - Was het überhaupt mogelijk? :-) Introjectie is een mechanisme waardoor een persoon bepaalde ideeën, houdingen, overtuigingen, enz. binnenlaat. van een andere persoon zonder de informatie te verwerken. F. Perls Het probleem van introjectie is niet alleen dat we bepaalde attitudes internaliseren en onbewust gebruiken, zonder ze goed te ‘kauwen’, zonder analyse, twijfel en reflectie, maar ook dat het zonder analyse wordt toegepast op verschillende contexten in het gezin uitgezonden dat zwakte een slechte kwaliteit is, een persoon groeit op met een complex van almacht en schaamte voor al zijn fouten of onvermogen om met iets om te gaan, wat zijn leven erg moeilijk maakt, en voor alle ondernemingen omdat ze vol fouten zitten uitzending dat we ons hele leven hebben geleefd, schat, dankzij jou. De baby gelooft dat zij de oorzaak is van alle kwellingen die in haar familie zijn gebeurd, en zij is de schuldige van haar geboorte, anders zou iedereen gelukkig zijn. Hij is vreselijk bang voor kinderen in zijn leven. Of bijvoorbeeld dat een scheiding erg slecht is, dat je tegen elke prijs moet samenwonen, enz. En dan moet je deze ‘introjecten’ eruit halen en erop kauwen. Wiens schande, wie heeft het nodig, waarom niet? Enz. De vraag is niet om het weg te gooien of uit te spuwen, zoals tieners doen met dezelfde pap die ze met zoveel plezier doorslikten) En dan spugen ze het uit naar de ouder en zeggen: alles past niet bij mij, het is verouderd: - ) Maar de vraag is om het te relateren aan de context van de huidige realiteit en situatie en er je eigen betekenis aan te geven, er zorgvuldig op te ‘kauwen’, met andere woorden, of als het helemaal niet past, het aan de voorouders over te laten, het systeem, de goeroe, enz. en ontwikkel je eigen. Het meest onaangename fenomeen zijn introjectieve sloten, wanneer het ene introject de betekenis van het andere tegenspreekt en een persoon in een moeilijke situatie letterlijk vastloopt vanwege de inconsistentie van attitudes. Hij kan niet begrijpen of dit zijn verlangen is of niet? Heeft hij het ergens voor nodig of heeft de samenleving het nodig? Dit is waar hij in tegengestelde richtingen wordt getrokken, en tijdens de clinch kan hij meestal niet wijken. Identificatie is een proces dat enigszins verschilt van introjectie, maar in sommige opzichten vergelijkbaar is. Dit is een onbewuste kopie. Weet je nog hoe je moeder fronste en haar lippen tuitte, haar wenkbrauwen optrok en wat zei ze? Probeer je nu eens te herinneren wanneer je hetzelfde doet met dezelfde gezichtsuitdrukking? Een persoon wordt geïdentificeerd met het gedrag van iemand die dicht bij hem staat, zelfs als hij ooit genoeg onder dit gedrag heeft geleden. Dus als de vader een explosief persoon was en behoorlijk ongeremd en agressief, dan wordt het kind, tegen zijn wil, na verloop van tijd geïdentificeerd met de interne agressor. Hij valt zichzelf gewoonlijk van binnen aan en kan deze stem niet eens weerstaan. Het onderwerp identificatie werd in de Gestalttherapie vrijwel niet ontwikkeld; het werd ooit ontwikkeld door Anna Freud. En dit onderwerp verdient de aandacht, omdat de stemmen van onze dierbaren, wat ze ook mogen zijn, dan onze innerlijke stemmen worden. En soms klinken ze beschamend, beschuldigend, beangstigend, terwijl daar niet eens de voorwaarden voor zijn, waardoor onze sommigen worden tegengehouden.