Op een dag besef je dat de weg die je met alle anderen hebt bewandeld, niet de jouwe is. Op een dag besef je dat je niet meer met iedereen mee wilt, net als iedereen wilt zijn, niet wilt doen wat iedereen doet en volgens een bepaald patroon denkt. Op een dag draai je je hoofd naar rechts en naar links en zie je steeds hetzelfde, hetzelfde. En je weet wat er morgen met je zal gebeuren en wat er over een jaar en over 10 jaar zal gebeuren. Je bent als die eekhoorn die het wiel van je leven laat draaien en jezelf steeds meer bestuurt. Je rent snel en hebt geen tijd om naar de landschappen buiten het raam te kijken, geen tijd om de geluiden en geuren van het leven zelf te horen. Je rent van punt ‘A’, het begin van je bestaan, naar punt ‘B’, het einde van je verblijf op deze aarde. Je rent zo snel dat je er zo snel mogelijk vanaf wilt komen. En opeens wordt het dodelijk triest. En de gedachte zit in mijn hoofd; - Waarom ben ik hier? Wat betekent mijn leven? Is dit leven in het algemeen het mijne? En het lichaam krimpt in een kleine bal om niet te denken, om nergens aan te denken. Natuurlijk kun je tegen jezelf zeggen dat dit onzin is, dat het je leek alsof het gewoon de herfst-lenteblues was. Dat in principe alles goed is (werk, inkomen, gezin, auto, datsja en zelfs reizen) Dat iedereen zo leeft en misschien ben jij zelfs beter dan velen van hen. Maar... De ziel zit in de borst, diep in de borst onder de huid, spieren, pezen en botten kwijnt de ziel weg. Helder, sappig, als de zeven kleuren van de regenboog, na een verfrissende meiregen, als het geruis van een stromende bergrivier, als het getjilp van vogels, als een zuchtje frisse wind. En je bevriest en de gedachte in je hoofd... - Heb ik een ziel? - Ze is in leven? - Wil ze iets? -Droomt u ergens over? - Waarom is ze zo diep en hoor ik haar stem zo zachtjes? O mijn dierbare vriend! Ik feliciteer jou. Je begon belangrijke vragen te stellen. Wat moet je hiermee doen? Wat moet ik met al deze vragen waar ik geen antwoord op heb? En dan met pensioen gaan. Zoek een afgelegen hoekje in je ruimte, want de ziel houdt van stilte. Neem een ​​stuk papier en schrijf. - Hallo mijn Ziel, ik schrijf je (zet je naam) en dit is wat ik je wil vertellen. En schrijf, schrijf, schrijf. Schrijf alles op wat je in jezelf hoort. Schrijf alles wat je voelt. Schrijf, stop niet, kies geen woorden, zet je hersenen uit (soms stoort het ons alleen maar, van simpele dingen complexe dingen maken en alles aan een kritische analyse onderwerpen) Huil, lach, laat je verrassen, wees verontwaardigd en schrijf. Je Ziel heeft hier tenslotte al zo lang op gewacht. En als je stroom van gedachten en gevoelens opdroogt en er een sprankelende stilte van binnen ontstaat, leg dan je potlood opzij en leer jezelf kennen. Met jou zonder maskers, labels en stereotypen. Met de ware schepping bedoeld door de Schepper.