Van de auteur: Het doel is om naar het psychotherapeutische proces te kijken vanuit het perspectief van een waarnemer. VERDEDIGINGSREACTIES TIJDENS PSYCHOTHERAPIE Psychologen weten dat de cliënt in de eerste vijf minuten een echt verzoek doet. Tijdens deze 5 minuten spreekt de cliënt onbewust de gewenste reden van zijn komst uit. Vervolgens geeft de cliënt, tijdens het therapieproces en in antwoord op de vraag van de psycholoog "Wat heeft u bij mij gebracht (wat is belangrijk voor u, wat zijn de moeilijkheden, uw verzoek, enz.)", al analyserend, een sociaal aanvaardbare vorm van zijn probleem. Dat wil zeggen, hij liegt onbewust, omdat hij reageert met een geest die half beperkt wordt door de houding van zijn ouders, sociale normen en persoonlijke (vaak ‘bittere’) ervaringen. Eigenlijk is het uitbrengen van het echte verzoek van de klant al de helft van het succes. Dit is waar ons, psychologen, allerlei verrassingen wachten. Hoe dichter de psychotherapeut bij het werkelijke verzoek (en de oorzaak van het probleem) komt, hoe duidelijker de defensieve reacties van de cliënt opvallen – van negatief tot positief. Bovendien ontstaan ​​defensieve reacties juist op het moment dat de therapeut het probleemgebied heeft gelokaliseerd. Tekenen van defensieve reacties worden verondersteld plotselinge en herhaalde veranderingen bij de cliënt te zijn, visueel zichtbaar door de psycholoog. Ik zou ze verdelen in: - lichaamshoudingen (scherp heen en weer zwaaien, precies op dit punt in onze toespraak zwaaien, met de armen zwaaien, de handen tot een vuist balen, aan de zoom van de jurk spelen, aan het been trekken, de vingers kraken , enz. - gezicht (gapen, slikken, bevriezen, huilen...) - verbaal (herhalingen van woorden, zinnen, schreeuwen, fluisteren...) - intonatie (aanzienlijke verhoging en verlaging van de stem, overgang naar schreeuwen, heesheid, onverwachte stilte) - zenuwreacties (lichamelijke trillingen, scherpe hoofdpijn, pijn in het lichaam (elk lichaamsorgaan), tranen, zenuwachtig lachen, zweten, naar het toilet rennen, roken, minder vaak - met spoed weggaan) - ontkenning: “Ik ben niet...” “Met mij gaat het goed.”..” “nee, nee, nee -nee, nee..” “ja-ja-ja-ja-ja...” - sensueel (het meest ongrijpbare) - angst in de ogen, afschuw op het gezicht, spanning in de maxillotemporale spier, maskerachtige uitdrukking op het gezicht, haat in het gezicht, hangende schouders, scherp gebogen, scherp rechtop, sprong op... En nu de psycholoog het weet "waar de hond begraven ligt" - wat geef je nu opdracht om de cliënt niet bang te maken? Hij is tenslotte al bang, op zijn hoede, gespannen! Het vertrouwen is minimaal. Allemaal in angst - een smalle gang van zijn gevoelens, of ongevoeligheid. En het is noodzakelijk! Moet werken! En hier is in elk geval alles individueel. Er zijn geen algemene regels of zelfs aanbevelingen. Wij handelen vanuit inspiratie, intuïtie, vanuit praktijkervaring. Het belangrijkste is om niet bang te zijn voor de psycholoog zelf, om in jezelf te geloven. Het belangrijkste is dat de overheersende waarde van de psycholoog op dit moment de waarde is van het helpen van de cliënt, en niet de waarde van ‘geen gezichtsverlies lijden, jezelf niet te schande maken’. Dan zullen externe prioriteiten, zoals ‘het helpen van een persoon, en dus de wereld in zijn persoon’, je zeker naar het goede pad leiden. Vertrouw op mijn ervaring. Dit is hoe het altijd gebeurt. En dit overkomt jou ook. “Ik zie het, ik ‘lees je’, ik geloof in je, mijn beste collega’s, als de cliënt tijdens het therapieproces plotseling weerstand begint te bieden, weigert of te actief instemt (als ze hem maar met rust zouden laten) – dit is het geval. een zeker teken dat u op de goede weg bent om redenen te vinden voor het probleem van de cliënt. ). Mijn cliënt gaf bijvoorbeeld aan mij toe dat ze er een hekel aan heeft als ze elke keer herhaalt: 'Ik accepteer deze situatie met dankbaarheid voor de ervaring...'. Twee jaar lang herhaalde ze deze zin (en met overmatig enthousiasme), en pas nu gaf ze het aan mij toe...). Het identificeren van de oorzaak is, zoals je weet, het moeilijkste en belangrijkste. Nadat je de oorzaak hebt geïdentificeerd, kun je altijd manieren vinden om deze te implementeren (wat je moet doen, hoe je het moet doen, wie je het moet doen, wanneer je het moet doen, waarom en waarom... en is het überhaupt nodig...). kan ons helpen bij het ‘doorbreken’ van de defensieve reacties van de cliënt? Defensieve reacties spelen de rol van zelfbehoud van het lichaam voor de veiligheid volgens het principe "zelfs met innerlijke angst, zelfs met een probleem - maar het is vertrouwd en daarom veilig." Hier is een typisch portret van een cliënt met een defensieve reactie : “Anders, nu, als ik me herinner hoe alles weer zal stijgen1 Eng !.