Onlangs zat ik in de metro: ik zat op een bankje en las opgewonden een interessant boek. Iemands stem bracht me terug van de fantasiewereld naar de realiteit: “Meisje, schaam je!” Toen ik mijn hoofd omdraaide, besefte ik dat een vrouw, die één persoon rechts zat, mij toesprak. Ik keek haar verrast in de ogen en zij tuitte haar lippen en herhaalde: 'Schaam je!' 'Waar heb je het over,' vroeg ik haar, oprecht niet begrijpend wat ze eigenlijk van mij wilde. Het werd al snel duidelijk dat ik me moest schamen vanwege de dikke oudere vrouw die ergens niet ver van me vandaan stond en absoluut geen teken liet zien dat ze onze dialoog zelfs maar had gehoord: 'Waarom zou ik me schamen?' – vroeg ik nog steeds, hoewel mijn innerlijke kind, dat zo'n vertrouwd veroordelend masker op haar gezicht zag, al begon te piekeren, in een poging zich ergens te verbergen voor het onaangename gevoel: 'Jij zit, en zij', hier schoot de vrouw met haar ogen richting het meisje dat op het ritme van de trein zwaait die verantwoordelijk is voor het incident,’ stond ‘A-a-a-a-a,’ besefte ik uiteindelijk, en, nog steeds met mijn gedachten in de verwrongen plot van het boek, vroeg ik achteloos aan de staande mevrouw. ‘Wil je gaan zitten?’ Mijn verklaring was de laatste druppel in de zee van irritatie van de strijder voor gerechtigheid. Iets sissend in de trant van: 'Je had het natuurlijk zelf moeten beseffen, het is moeilijk voor haar om te staan, natuurlijk, ze moet zitten', verfrommelde ze nerveus de zakdoek in haar handen en staarde, bevroren als een stok, ongemerkt de ruimte van het rijtuig in. In onze samenleving is het gebruikelijk om kinderen op te voeden door schaamte, simpel gezegd door schaamte. De uitdrukking 'schaam je' is een van de belangrijkste uitdrukkingen in het leven van veel volwassenen geworden. Veel moeders staan ​​niet toe dat hun kinderen rennen, schreeuwen, in plassen klimmen of lastige vragen stellen, omdat ‘ze zich in het bijzijn van anderen in verlegenheid zullen brengen’. Nee, het zijn niet hun moeders die zo slecht zijn, hun eigen moeders hebben hen dit geleerd, en die hebben dit op hun beurt weer van hun moeders geleerd... Wat is schaamte? Vanuit het perspectief van de samenleving is het een regulator van de acties van mensen. Het gevoel ‘ik zal me schamen’ weerhoudt ons ervan acties te ondernemen die, naar onze mening, anderen kunnen hinderen. Laten we teruggaan naar de situatie in de metro, oké? De vrouw, die moeite had met staan, vroeg mij niet om haar mijn zitplaats af te staan, omdat ze zich daarvoor “schaamde”. In onze samenleving is het over het algemeen ‘beschaamd’ om iets voor jezelf te vragen. Sterker nog, de vrouw die me begon te schamen, kon ook niet zeggen dat het haar speet, ze maakte zich zorgen over een andere persoon. Hiervoor zou immers moeten worden toegegeven dat ze hulp nodig heeft.!