Onverantwoordelijke mensen zijn niet altijd degenen die hun verantwoordelijkheid vermijden. Er is nog een andere optie: zulke mensen zijn erg verantwoordelijk. Je kunt op ze vertrouwen, ze zijn punctueel, komen afspraken na en komen verplichtingen na. Het is heel comfortabel om met hen samen te werken - ze zullen niet alleen hun steentje bijdragen, maar ze zullen ook ondersteuning bieden, en ze helpen altijd graag. Maar op een vreemde manier komt het voor dat zulke mensen onverantwoordelijk zijn... tegenover zichzelf . Een verwaarloosd appartement, onbetaalde rekeningen, chronische loopneus en hoest, die al een vertrouwd onderdeel van het leven zijn geworden en niet worden gezien als een reden om niet naar het werk te gaan, snacks op de vlucht, het persoonlijke leven en het gezin ‘opzij gezet’ in een verre lade. Als het om anderen gaat, zijn zulke mensen heel voorzichtig, maar als het om zichzelf gaat, zijn ze verrassend kinderachtig. Waarom gebeurt dit? Een mogelijke reden is het gebrek aan persoonlijke ervaring met dergelijke moederlijke zorg wanneer het kind zich veilig voelt. Wanneer hij, om te overleven, niet volwassen hoeft te worden en voor zichzelf (en soms bovendien voor zijn moeder) hoeft te zorgen. Als dit niet het geval was, kan zo iemand, nadat hij volwassen is geworden, onbewust zijn probeer een 'goede moeder' voor andere mensen te worden, en objecten voor zorg en voogdij zullen op een zeer unieke manier worden gekozen (dit kunnen bijvoorbeeld behoorlijk volwassen mensen zijn, in sommige opzichten veel meer gesetteld in het leven dan hij). Met andere woorden, als ik zie dat iemand niet heeft wat ik echt nodig heb, reageert er iets in mij, ik begin te lijden en probeer met alle macht om het hem te geven. Waar hier geen rekening mee wordt gehouden, is dat het eigen tekort op deze manier niet kan worden opgevuld. Maar door actief betrokken te zijn bij de levens van anderen, kun je je gedachten afleiden van je pijn. En wat is het probleem? Maar naar mijn mening is er geen probleem zolang de schoenmaker zelf geen last heeft van het gebrek aan laarzen. Het gebeurt heel anders - soms worden laarzen gegeven door andere mensen - vreemden of degenen die hij hielp met zijn werk. Het kan zijn dat hij per ongeluk laarzen op straat vindt, zoals groeten uit het universum. Soms kiest hij voor een leven waarin hij zijn laarzen niet nodig heeft (hij werkt bijvoorbeeld zonder het huis te verlaten). De vraag is eerder of hij begrijpt wanneer hij zelf laarzen nodig heeft en of hij ze uiteindelijk zelf kan maken.