Er zijn mensen voor wie het belangrijk is om psychologisch met iemand samen te smelten, zodat ‘ik’ en ‘wij’ één en dezelfde zijn. Anders blijven ze rusteloos en schijnbaar ‘onvolledig’. Als je een partner hebt, moet je hem volledig voor jezelf nemen. Stel je een man voor die psychologisch met iemand moet versmelten. Als zijn moeder zijn hele wereld was, maar hij gaat toch trouwen, dan zal hij óf voortdurend zijn vrouw verlaten voor zijn moeder, zonder wie hij onvolledig is, óf hij zal zijn moeder uit zijn leven wissen en haar vervangen door zijn vrouw. Dat wil zeggen: een nieuwe moeder. Stel je voor dat een vrouw psychologisch met iemand moet versmelten. Ze ontmoet een man - en dit is liefdesfusie. Dan wordt er een kind geboren - ze versmelt met het kind en jaagt de man weg. Fusie-liefde laat geen derde persoon toe in de relatie. Soms verdelen mensen met uitgesproken symbiotische problemen groepen in twee kampen. Dit bevat al het begin van scheiding, een poging om een ​​identiteit te hebben (door alle mensen te verdelen in ‘de onze’ en ‘niet de onze’). Stel je bijvoorbeeld een tiener voor die nog steeds wanhopig probeert de symbiose te verbreken en zich afgescheiden te voelen, maar protestgedrag vertoont, niet bij zijn moeder, maar bij zijn leraren. "De leraren zijn slecht." - "Mama en ik zijn goed." Er is geen ‘ik’ van deze jongen als zodanig. In plaats daarvan is er een onlosmakelijk ‘moeder en ik’. Moeder is het beu om zichzelf en haar zoon te beschermen tegen de kwade school. – Stel je voor dat je een psycholoog bent. Als je begint te sympathiseren met de jongen (ja, de leraren hebben het misschien mis), dan bevind je je in het kamp waarin deze 'moeder en ik' zich bevinden. Als je iets begint te verduidelijken zonder hem duidelijk te laten zien dat het allemaal om de leraren gaat, dan zul je voor hem snel in het kamp van slechte leraren terechtkomen tegen de goede eenheid die 'moeder en ik' wordt genoemd. En tot slot de beroemdste processen over het mechanisme van splitsing – intergroepsprocessen, ‘wij’ en ‘zij’. Het ligt in de menselijke natuur om bevooroordeeld te zijn ten gunste van de eigen persoon. Elke natie schrijft zichzelf goede morele eigenschappen toe, terwijl een andere natie het moreel slechter vindt. Ook zullen de meest uiteenlopende volkeren van de wereld je vertellen dat ze een bijzonder mooie taal hebben, rijk aan expressieve middelen. Niet alleen elk land is bevooroordeeld ten gunste van zichzelf, maar ook van het gezin, en soms van het team. Hier zitten twee leraren in de zaal tijdens een show met amateuroptredens. De een zegt tegen de ander: “Het lijkt erop dat onze school de mooiste kinderen heeft.” De ander antwoordt haar: “En dat is zo.” Wat betreft splitsing moet hieraan worden toegevoegd dat de obsessie met het verdelen in goede vrienden en slechte vreemden verergert in situaties van intergroepsconflicten (en het meest acuut is in een oorlogssituatie). Dit is wat er met ieder van ons gebeurt: in eerste instantie raakt de massamens (behorend tot een verenigde, ongedifferentieerde groep) gescheiden door een wanhopige scheidingsstrijd. Volgens het principe: “Ik ben Jij niet. Wij zijn zij niet.” Vervolgens moet een persoon de volgende fase van psychologische rijping bereiken om tot een volwassen socialiteit te komen. En deze persoon zal een individuele persoon zijn. Hij waardeert relaties, maar hij hoeft niet in symbiose met iemand samen te smelten. Hij kan zijn groep (inclusief het team, de familie, de mensen) ook zeer waarderen, maar hij hoeft deze groep niet als volkomen ideaal en onfeilbaar te beschouwen. Er zijn geen dergelijke groepen, geen dergelijke families, geen dergelijke naties. Maar een volwassen persoon is in staat zichzelf als geheel te zien (in verband met zijn kwaliteiten, geweldig of niet), en hij is nu in staat zijn groep in zijn integriteit en complexiteit te zien en te waarderen. Nu is de persoon in staat persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen . In staat tot samenwerken en een eigen mening hebben, die al dan niet samenvalt met de mening van de meerderheid. Alleen zijn confrontaties, in tegenstelling tot iemand met scheidingsproblemen, op zichzelf niet waardevol. Hij voelt zich al afgescheiden, en confrontatie is een speciaal geval wanneer de kwestie fundamenteel blijkt te zijn. Maar zelfs volwassen mensen en volwassen groepen hebben soms de neiging achteruit te gaan. En dus ook wanneer een groep overweldigd wordt door een enkele impuls, of wanneer zij zich daarin bevindt.