Als er geen steun van binnen is, is er veel angst, angst en verbod op het tonen van agressie, een persoon heeft niets anders meer dan zoeken naar een “kruk” in de externe omgeving om te kunnen leunen op hem en kalmeer zijn angsten door hem verantwoordelijk te maken voor je leven. Regels, richtlijnen, verboden, voorschriften, een bepaalde volgorde die door anderen is vastgesteld, worden gekozen om de rol van een ‘kruk’ te spelen huishoudelijk werk, en een man moet geld verdienen, omdat dit al sinds mensenheugenis het geval is. Daarom is zo'n model de sleutel tot een gelukkig persoonlijk leven. Betekent dit dat huisvrouwen niet gescheiden zijn? Het gevestigde leven en inkomen van een man vormen geen bescherming tegen echtscheiding. Mensen die bang zijn voor intimiteit beschouwen dergelijke clichés als een axioma. Hij is het die hen ervan weerhoudt hun eigen ervaring op te doen en daarop te vertrouwen. Daarom gebruiken ze de ervaring van ouders en vrienden, eisen ze van psychologen een duidelijk actieplan, wat er precies gezegd moet worden, enz. Maar zelfs deze ervaring accepteren ze in hun beeld van de wereld als iets buitenaards, dat op zichzelf leeft. Ze zijn bang om er dichtbij te komen, het van alle kanten te onderzoeken, de constructie ervan te benadrukken, het aan te passen en het in hun waardesysteem te integreren. Daarom accepteren ze het in zijn geheel, als een houding die niet kan worden veranderd. Om iets te veranderen, moet je immers op zijn minst aangeven dat je het er niet mee eens bent, dat wil zeggen: agressie tonen. Maar ergens diep in het onderbewustzijn zit al een andere ‘kruk’: het is niet goed om boos te zijn. En dan stopt de ontwikkeling! Omdat een persoon verandert in een “bibliotheek van regels” en al zijn energie gaat naar het opslaan ervan! Hij kan ze niet verder ontwikkelen, omdat... Ze moeten eerst geaccepteerd worden, maar de angst voor intimiteit laat het niet toe, en dan wordt het onnodige deel afgewezen, voorkomen door het verbod op agressie. En dat is het, ze zijn gearriveerd, zoals ze zeggen! Het energieniveau groeit mee met de behoeften en de realisatie van iemands ‘wensen’. Maar ze zijn er niet! Er is alleen: hoe het moet en hoe het klopt, “zeg mij, wat moet ik doen?” en “wat moet ik doen?” begint Stupor: “Een echt sterke relatie kan alleen groeien door een toevallige ontmoeting.” De bijeenkomst vindt niet plaats, er is geen verzoek om onafhankelijke acties en er is geen energie. Er is geen persoonlijk leven. En dit geldt voor alle gebieden. Om jezelf van zulke clichés te bevrijden, verleg je je gebruikelijke grenzen. Om dit te doen, stel jezelf de vraag: wat als? Wat als het lot niet slechts een toevallige ontmoeting is? Wat als ik zelf actief word? Registreer je bijvoorbeeld op een datingsite. Wat als je zonder persoonlijk kapitaal een bedrijf kunt starten? Wat als ik niches verkent waar ik alleen maar internet, een telefoon en een lijst met leveranciers nodig heb? Wat als ik openlijk zeg wat ik niet leuk vind? Is het niet goed om boos te zijn? Het is beter om een ​​container te worden voor het opslaan van woede?