Wat te doen met een luie kikker binnenin? Ongeveer een jaar geleden begon ik met het schrijven van dit artikel. Mijn driejarige studie psychologie liep ten einde en het leek mij dat mijn leven definitief moest veranderen, ik moet het veranderen... Ik onderzocht mijn ervaringen en wat mij hielp, en nu ik nieuwe gedachten aan de tekst heb toegevoegd, wil ik om het met u te delen. Daarom streven wij ernaar iets in uw leven te veranderen. Er is al veel moeite gedaan, vermengd met geweld tegen jezelf, er zijn veel verschillende stappen gezet en ineens is er een verdoving. In mijn ervaring voelde het alsof ik in een soort moeras viel, zo vertrouwd, maar best comfortabel... en ik herinnerde me de kikker die boter uit zure room klopte in het sprookje van L.N. Het is alsof ik in zo'n zure room zit, en ik ben te lui om met mijn poten te slaan... Dat klopt, luiheid! En ook angst... Ik had een metafoor: “Zure room komt uit een sprookje..., maar het moeras is bekend, de heuveltjes zijn genest, de nachtegaal vliegt soms in de lente naar binnen, en er lijken er genoeg te zijn muggen als voedsel. Ja, het is zeker verleidelijk om naar een mooie, schone rivier te kijken, en ze zeggen dat die in een soort zee uitmondt... hij is blauw en blauw en je kunt de andere oever niet zien... Ik zou graag de andere oever willen zien. zonsopgang daar, grote schepen zien, of zelfs verder gaan... Maar waar kan ik heen... met mijn snelheid en springbereik? Ik begrijp bijvoorbeeld zwanen of bijvoorbeeld ganzen, wat een spanwijdte, vlieghoogte! En opnieuw vliegen ze in een kudde. En ik dan? Wie zal ik met mij lokken uit ons moeras? Als je wilt, zeggen ze, spring dan, aangezien er geen andere dingen te doen zijn en we veel zorgen hebben, zijn er vandaag muggen, maar morgen niet... Eh, maar het is waar... Zo spring ik naar de ganzen, luister naar hun gesprekken en terug naar mijn heuvel, alsof ze al walgt, en het eng is om van haar weg te gaan op een lange reis... je weet maar nooit... En ik zal muggen vangen, naar de nachtegaal luisteren, het lijkt goed te zijn, ik ben al te lui om ergens heen te verhuizen...” Zoals het mij toen leek, weerhielden luiheid en angst voor iets nieuws mij en het onbekende. Maar nu ik terugkijk op deze tekst, ontdekte ik ook een enorme onderschatting van mezelf en mijn inspanningen. Het is tenslotte waar, ze zijn er, in de schoonheid ver weg - zwanen of, in het slechtste geval, ganzen, en hier zijn we kikkers, wat maakt het uit... Er is ook een sprookje over de Kikkerreiziger, dat ook slecht afliep - opnieuw keerde ze terug naar haar moeras... En op dat moment was ik helemaal niet bereid toe te geven dat ik een zwaan was. Wat hielp mij in dit stadium over luiheid? Doe het niet af als iets dat de aandacht niet waard is. Immers, zoals wij redeneren: “Waarom zouden we hier aandacht aan besteden, het is jammer dat er geen veranderingen plaatsvinden vanwege onze eigen luiheid, weet je! Al was het maar aandacht in de vorm van een “magische kick”... Het is heel belangrijk om te begrijpen wat er achter luiheid schuilgaat. Soms kan het eenvoudige vermoeidheid en een gebrek aan middelen zijn. Je ligt niet op de bank te dromen van een nieuw leven, hoop ik? Toen ik me tot mijn luiheid wendde, zag ik daar in de eerste plaats vermoeidheid door het leven volgens de strategie van geweld tegen mezelf, het constante ‘moeten’, mezelf onderdompelen in het kader en de omstandigheden waarin ik ‘zou moeten’. Dat heb ik niet alleen te danken aan mijn innerlijke stem, maar ik ben ook gebonden aan echte verplichtingen in het leven. Moe van het ‘erbij moeten horen’. Tussen aanhalingstekens, omdat deze behoefte zich grotendeels op onbewust niveau afspeelt. En daarom werd ik lui toen er een nieuwe ‘behoefte’ ontstond, een die zo belangrijk leek voor het bereiken van mijn ware en belangrijke doelen. En het gebeurde niet plotseling, maar stapelde zich op. Het is onmogelijk om aan een nieuwe reis te beginnen met een zware last van verantwoordelijkheden uit het verleden. Ik wil licht en met plezier gaan, maar ook hier: “Je moet je leven veranderen!” Zet niet alleen een stap vooruit, maar verander je hele leven in één keer. Hoe kun je hier niet in een verdoving vallen? Nou, het is nog steeds eng... Het is zo'n doodlopende weg. Wat wordt genoemd: “we willen niet op de oude manier doen, we weten niet hoe we het nieuwe moeten doen.” Hoe hiermee om te gaan? Geef het allereerst toe. Erken dat u een normaal, levend persoon bent en moe kunt worden. Word het beu om rollen te spelen, voortdurend te glimlachen, te zeggen dat "alles in orde is", niet alleen maar praten, maar ook wanhopig doen alsof. Gun jezelf de tijd om lui te zijn, want je kunt urgente zaken nog even uitstellen (ook al sist je innerlijke stem ‘Ja!