Het lijkt een onschuldige situatie: een kind vraagt ​​je om te helpen met huiswerk, en nu buig je je al samen over een leerboek om een ​​hint te geven of geef uw ijverige (of niet zo veel?) aan een schooljongen de “juiste gedachtegang” aan. Maar na slechts een paar minuten begin je te koken en zie je in de weerspiegeling van de ogen van de kinderen een vuurspuwende draak, klaar om te vegen. 'Hoe vaak kun je hetzelfde uitleggen?' 'Begrijp je het echt niet, of maak je een grapje?' 'Waarom is het zo moeilijk voor je om je hoofd om te draaien en na te denken Dergelijke gedachten beginnen letterlijk een gat in je hoofd te branden - ze zijn zo geladen met agressieve energie. Het lijkt erop dat de vonken er snel vanaf zullen vliegen. Maar in feite ervaar jij hetzelfde als de meeste ouders die noodgedwongen weer achter het schoolschrift moeten gaan zitten. Er zijn heel veel aanbevelingen over wat een ouder in zo'n situatie moet doen. Het recht om fouten te maken moet aan de leerling worden teruggegeven (dit is waar), probeer kalm te blijven en in de positie van waarnemer te verkeren (dit is al moeilijker), maak duidelijk welk deel van de taak de grootste moeilijkheden veroorzaakt, probeer steun het kind, enzovoort. In dit bericht wil ik specifiek praten over woede, die het bewustzijn vertroebelt en destructief dreigt uit te breken. Naar mijn mening is het in een dergelijke situatie uiterst belangrijk om de aandacht te verleggen en jezelf af te vragen : "waar gaat deze woede over?" Misschien ben ik bang dat als het kind de taak niet aankan, ik me schuldig zal voelen en zal moeten toegeven: ben ik een slechte ouder? Maar ik doe alles wat nodig is om hem groot te brengen. Hij is dus de schuldige! Of is mijn gedrag eenvoudigweg een reproductie van de reactie van mijn eigen ouders toen ik als kind een complex probleem niet kon oplossen? Zou het kunnen dat ik nu “door traagheid” handel, en hetzelfde doe als zij mij hebben aangedaan. Wat als ik nu erg beledigd ben, omdat de verwachtingen die aan mijn kind werden gesteld, vals bleken te zijn, en het is onwaarschijnlijk dat hij dat ook zal worden? de nieuwe Elon Musk (en ik zal op mijn oude dag nog steeds geen Tesla besturen)? Wat als ik jaloers ben op mijn kind, omdat hij kan saboteren wat voor hem niet interessant is: saaie projecten op het werk, rekeningen betalen en andere? waarvan de verantwoordelijkheden niet afhankelijk zijn van het verlangen om ze te vervullen? Antwoorden op dergelijke vragen zijn niet altijd prettig, maar ze kunnen licht werpen op de ware oorzaken van woede. Wat ons niet opwindt, veroorzaakt immers nooit zulke gewelddadige emoties, wat betekent dat we dat wel zijn omgaan met iets waardevols en de moeite waard om dit te analyseren.