Ik kom vaak patiënten tegen met een diep gebrek aan zelfvertrouwen en een compenserend verlangen om voor iedereen aardig en nuttig te zijn, zonder hun ware essentie prijs te geven. Ze hebben de overtuiging dat ze, zoals ze zijn, echt zijn, slecht, oninteressant, onwaardig zijn en afgewezen zullen worden. Om je "minderwaardigheid" te compenseren, moet je je best doen om nuttig te zijn, rekening houden met alle belangen van iedereen en niet nadenken... Het is interessant dat zulke mensen heel, heel vaak daadwerkelijk waardig zijn - zeer moreel, getalenteerd , emotioneel gevoelig. Ik vind ze leuk. En het is onnodig om te zeggen dat de compenserende strategie ook werkt: ze proberen aardig te zijn, en dat werkt. In een therapeutische relatie lopen ze het risico zich enigszins open te stellen. Ik ben niet zomaar een persoon, ik ben een psychotherapeut. Ze openen zich in hun angsten en zorgen, in hun gevoel van nietigheid... In hun grieven en afwijzingen uit het verleden, in moeilijke kinderverhalen... En ik heb een scherp gevoel van verbondenheid in het moment. Deze openheid lijkt een geschenk van onschatbare waarde. En ik wil ze heel graag vertellen dat ze goed en waardig zijn... En het is waar dat in therapeutische relaties met zulke cliënten een bepaald precedent wordt geschapen voor zelfonthulling als ze niet worden afgewezen. En hier bestaat een speciaal risico op het ontwikkelen van hypergehechtheid aan de therapeut. Ja, en de therapeut komt in de verleiding om de cliënt aan zichzelf te binden en hem op een speciale manier te behandelen... Het is fijn om nuttig te zijn, het is fijn om geliefd te zijn. En hier lijkt het mij heel, heel belangrijk om op te merken dit en laat de patiënt niet in verleiding komen - met enkele speciale privileges, uitstelsessies, speciale zorg. Dit is wat de patiënten werkelijk willen, en de therapeut is er niet tegen... Maar ik ben er zeker van dat in het geval van zulke cliënten vooral het zorgvuldig naleven van grenzen en het voortdurend werken aan het zich richten van de patiënt op anderen van groot belang zijn. Aan mensen in hun ‘echte leven’. Het is noodzakelijk om zelfonthulling aan anderen aan te moedigen en sociale vermijding te bestrijden. Het delicate werk is om voldoende te ondersteunen, maar niet om strak te binden, en niet om te traumatiseren. Ik ben er niet zeker van dat het sociaal wenselijke gedrag van deze patiënten zo schadelijk is. Ja, het is onwaarschijnlijk dat ze het zullen weigeren, behalve misschien dat ze het een beetje in twijfel trekken op die plaatsen waar ze duidelijk in hun nadeel handelen. Het is belangrijker dat ze hun authentieke zelf leren accepteren en risico's gaan nemen om emotioneel contact te maken met anderen. Als je problemen hebt in relaties met mensen, als het moeilijk voor je is om jezelf te accepteren, bied ik zorgvuldig psychotherapeutisch werk aan, waarbij ik een evenwicht onderhoud tussen ondersteuning en grenzen. Neem dan telefonisch contact op (Whatsapp, Telegram) 8-916-150-88-30.